Aireolia

Stan

Hij kon het niet helpen om in de lach te schieten. "Macht en rijkdom?"
Hij kon zijn woorden bijna niet uitbrengen van het lachen. "En daarom zou jij de Striders nooit kunnen vinden."
Hij deed zijn best om te stoppen met lachen. Hij voelde zich dan ook totaal niet bedreigt door het getik op het gevest van haar zwaard.
"Maar hoezo denk je dan dat je de Striders met lucht magie, mijn lucht magie, te slim af kunt zijn? Weet je hoeveel magiërs we op ons schip hebben? Genoeg om het in de lucht te houden terwijl niet iedereen helpt."

Serena

Een seconde bleek er een lichte irritatie boven haar wenkbrauw te zien maar toen verscheen er weer een kalme glimlach op haar gezicht. 'Je zei toch dat het je familie was? Familie geeft om elkaar, of niet?' Rustig boog ze zich voorover in zijn richting en zette haar handen aan weerszijde van Stan's lichaam. 'Ik kan ook meteen je keel opensnijden, maar ik denk dat ik dan weinig meer aan je heb schat.' Serena nam zijn kaak tussen twee vingers en hield hem stevig beet. 'Ik laat niet met me sollen, en ik weet zeker dat John zijn zoontje wel terug wil zien.'

Bemanning Axis II

Er werd luidruchtig over de buit gesproken op het voordek. De piraten spraken over de nieuwste rooftrucjes en schepten op over wie het beste onnozele marktverkopers had afgetroggeld. Anthez bekeek met een indrukwekkende blik de buit van Riven. 'Zo zo, waar heb je dat geleerd Riven? Zeker niet in een of andere achterbuurt. Stroomt er soms piratenbloed door je aderen, hm?' Vroeg hij nieuwschierig aan de jongen.

Stan

Haar plotseling aanvallende gedrag deed hem toch schrikken. Zeker nu ze zo dichtbij kwam. Hij kon het dan ook niet helpen dat dit even op zijn gezicht te lezen was voor hij weer bij trok. Hij duwde met zijn vrije hand tegen de hand die zijn kaak vast hield.
"Dus waar wil je heen?" Vroeg hij nu met een stuk minder pret in zijn stem.

'Zo zo, waar heb je dat geleerd Riven? Zeker niet in een of andere achterbuurt. Stroomt er soms piratenbloed door je aderen, hm?' vroeg Anthez Riven toen. Riven keek op en grijnste onschuldig. Hij haalde zijn schouders op. "Ik kende de markt en de haven toevallig." zei hij nuchter. "En voor ik hier binnen kwam vallen was ik lid van 'the rose bandit" zei hij. hij was zich er van bewust dat ze er berucht om stonden vreselijke slavendrijvers en moordenaars te zijn en dat las hij ook af op enkele gezichten. "Welja lid, ik paste op de gevangenen. ik denk dat ik de deur een keer niet goed heb afgesloten waarna ik van het schip af ben gegooid." Hij keek nu iets onschuldiger. ook in de hoop om zijn achtergrond verhaal te compenseren.

Serena

Met een vlugge beweging trok Serena een kaart onder haar jas vandaan en spreidde deze uit over het kleine bureau wat in de hut stond. 'Ik wil dat jij je trucjes gebuikt om dat schip op te sporen. Morgen ochtend vertrekken we, tot dan heb je de tijd.' Ze wierp een kompas in zijn handen en verliet de kamer, op weg naar het voordek waar ze haar bemanning aantrof. Een tevreden glimlach sierde haar gezicht toen ze de buit van Riven onder ogen kreeg. 'Jullie kunnen nog iets van hem leren.' Ze gaf een sein naar een paar bemanningsleden om de buit naar de schatkamer van het schip te brengen en de rest verliet het dek naar hun vertrekken. Serena wenkte Riven om haar te volgen en liep naar de hut waar ook Stan verbleef. Er stonden immers twee bedden, en meer slaapplaats was er niet. 'Je doet het goed, ik mag je wel.' Zei ze met een grijns tegen hem voordat ze de deur voor hem opende en wachtte tot hij naar binnen liep. 'Je deelt deze kamer met Stan, probeer elkaar onderhand niet af te maken, ik kan niet nog meer moeilijkheden gebruiken nu.' Met deze woorden gezegd zette ze pas naar haar eigen vertrek en besloot dat er nog genoeg tijd was om de fles rum leeg te drinken die ze achterin haar bureaula had verstopt.

Stan

Stan was met de wandelstok naar het bureau gelopen en keek op de kaart en legde het Kompas er naast. Hij had geen idee waar ze nu waren. Maar hij had ook geen zin om haar te vertellen dat hij gebruikelijk terug ging naar de plek waar hij de Striders had achter gelaten en dan zijn lucht magie gebruikte om hun schip te vinden. Het was wel eens voorgekomen dat hij bij een verkeerd schip uit kwam.
Hij hoorde haar woorden bij de deur toen Riven binnen kwam.
"Mmm elkaar afmaken zou misschien wel een beter plan zijn." Hij zei het met een flauwe grijns en een sarcastische toon zonder op te kijken van de kaart. Het was niet dat hij echt zo geïnteresseerd in de kaart was. Het was dat hij aan het bedenken was hoe hij Serena kon misleiden.

riven zag hoe zijn buit werd weg gebracht. goed, maar als ze maar niet dacht dat hij er niets voor terug wou. die dolk die ze hem had afgenomen wilde hij nog terug. het ding was minder waard dan die buit die hij had gestolen maar het had een emotionele waarde voor hem. al wist hij niet goed waar die vandaan was gekomen. immers kon hij zich niet herrineren hoe hij aan de dolk was gekomen. hij wist alleen dat hij hem altijd al had gehad. hij liet zich naar de hut brengen en keek op naar stan. serene liep ondertussen naar haar hut. Hij rekte zich rustig uit en keek naar de hut. het was luxer dan hij voorheen had gehad, dus nu al was hij erop vooruit gegaan. "Hmm." antwoorde hij stan. hij zag dat stan bezig was met een kaart en hij keek nog eens naar de deur. "In elk geval voor we elkaar dan van kant maken." zei hij rustig al meende hij er geen snars van. "Ga ik eerst iets terughalen" zei hij kalm. hij oepnde de deur en was verbaast er geen bewaking bij te zien. toen dat het geval was liep hij rustig verder opzoek naar de hut van de kapitein terwijl hij stan vrij snel achterliet. zo kon hij daar nog wel een gesprek mee aangaan maar nu eerst die dolk.

Serena

Serena had haar jas, hoed en laarzen netjes in haar kledingkast uitgestald en droeg nu enkel nog een blouse en een korte broek. Haar lange blonde haar hing losjes over haar schouder en met een tevreden grijns nam ze de fles rum uit het verborgen vakje achter haar bureau la. Nadat ze een paar slokken had genomen nam ze plaats op haar bed en keek naar het versierde dolk van Riven wat ze in haar rechterhand vasthield. Hmm, het was van goede kwaliteit. Dat joch moest vast ook van een piratenschip afkomen. Ah, ze had vandaag weer een mooie buit gemaakt.

Riven liep naar de hut en eenmaal daar klopte hij op de deur. serena bleef nu eenmaal ene kapitein. toch was hij brutaal genoeg om de deur daarna gewoon te openen. "Neem me niet kwalijk, maar ik geloof dat je nog iets hebt wat van.." zei hij waarna hij pas opmerkte dat serena al bezig was geweest met zich omkleden. "Mij is.." maakte hij zijn zin af. hij hervatte zichzelf vlug. hij had immers heus wel vaker vrouwen gezien en zichzelf prima in kunnen houden dus waraom nu niet.

-Tobias-
Hij voelde haar reactie en zag de blos op haar wangen. Het maakte dat hij zich schaamde voor zijn actie. Hij kon maar beter gaan, vond Tobias. De deur netjes afsluiten en de sleutel afgeven aan een van zijn vrouwelijke collega’s. Die zouden beter te vertrouwens in haar nabijheid. Tobias wilde beleefd zijn en afstand nemen, maar toch bleef hij staan zoals hij stond, zijn blik verzonken in haar prachtige blauwe kijkers.
‘Ik had dat niet mogen doen,’ zei hij voorzichtig, zich verontschuldigend.

---

-Cyan-

‘Wat is er om je voor te verontschuldigen?’ Haar stem trilde, balancerend op de rand tussen kwaadheid en verdriet. Ze hoopte heel erg dat het bij het eerste zou blijven, ze wilde haar zwakte niet tonen. ‘Je kunt er toch niets aan veranderen,’ ging ze verder. ‘Niet aan het moment dat…dat…’ Ze kon het niet uitspreken, mocht het niet uitspreken, mocht hem niet belasten ermee. Het waren haar problemen en ze was al jaren sterk genoeg geweest ermee om te gaan. Dat ze hem nu kende zou daar niets aan veranderen. Als ze constant maar van iedereen afhankelijk zou zijn, zouden ze nog gelijk krijgen. Zou het waar worden wat ze altijd tegen haar gezegd hadden. En dat wilde ze koste wat kost voorkomen. Cyan wilde blijven bewijzen dat ze heus wel op eigen benen kon staan. Dat was dan ook de reden waarom ze zich nu het liefste van hem af wilde keren, zodat er geen kans was dat hij haar tranen op zou merken. Voor ze het wist echter, had hij haar alweer tegen zich aangetrokken en ze besloot het voor deze keer maar toe te laten.

Aaricia bleef in Tobias zijn armen staan ze keek hem aan. beetje bij beetje merkte ze dat ze steeds verliefder op hem aan het worden was en nu met die kus.. ‘Ik had dat niet mogen doen,’ Zei tobias toen. Ze keek hem aan met een licht vragende blik. ze tilde haar hand op die zojuist in zijn hand had gelegen en liet die tegen zijn wang rusten. nog wat onwennig. "Het geeft niet.." zei ze zachtjes en verlegen. "ik vond het niet erg.." wat er precies in zijn hoofd omging kon ze natuurlijk niet weten.

-Tobias-

Tobias kreunde geërgerd toen ze dat zei. 'En dat is juist het probleem,' zei hij toen. 'Hoe moet het nu als je terug gaat? Als je vader wilt dat je met een degelijke prins trouwt? Je zou het juist erg moeten vinden dat ik hard op weg ben je je eer af te nemen...' Hij besefte zich hoe dit op haar over zou kunnen komen en dat hij haar daarmee zou kunnen kwesten. 'Het is niet dat ik het niet wilde. Maar...' Dit gebrabbel was niets voor hem en hij besloot dat het maar beter was te gaan. 'Ik heb nog zaken te regelen.' Tobias maakte zich van haar los en liep de deur uit voor zij hem tegen kon houden, om her vervolgens op slot te draaien.

Arion

'Wat er ook is gebeurd, Cyan... Ik mag er dan niets aan kunnen veranderen, maar ik kan luisteren naar wat je erover kwijt wilt.' omdat ik van je houd, had hij er bijna weer aan toegevoegd, maar hij beet op zijn lip en hield het binnen. Hij herinnerde zich hoe ontspannen die ene massage haar had gemaakt, op de tweede dag van haar lessen. Hoe fijn ze het had gevonden dat hij haar rug streelde. Hij begon het nu weer te doen, door haar jurk heen, met geen andere bedoeling dan haar wat te kalmeren en haar iets van de troostende warmte te bieden die hij in zich voelde branden. Hij had medelijden met haar. Wat er ook gebeurd was, ze was geen koude, berekenende helleveeg geworden omdat ze zo'n goed leven had gehad. Hoezeer ze het leven als dief en hoer soms ook mocht verheerlijken. Hij begreep het wel, maar het maakte niet dat hij zich beter voelde om haar afwijzingen.

-Cyan-

'Waarom zou je ernaar willen luisteren hoe ze me dag en nacht een nutteloos geval noemde, dat ze de dag vervloekte waarop ze de juiste kruiden niet kon vinden, dat ze me slechts een blok aan haar been vond. Dat ze me enkel verzorgde omdat het bij wet verboden was een kind te vermoorden, hoewel ze genoeg andere dingen deed om de wet vaak genoeg overtreden te hebben. Dat ik niet meer was dan een horzel op een warme zomerdag, klein, onbetekenend, tot niets fatsoenlijks in staat en enkel in het leven geroepen om te irriteren en gehaat te worden.' Met de mouw van haar jurk veegde ze de tranen van haar wang. 'En toen kwam de dag...Ik wilde haar bewijzen dat ik heus wel iets kon. Dat ik niet alleen maar van haar profiteerde en ook wel op mijn eigen benen kon staan. Dat ik niet zo nutteloos was als zij dacht. Vanuit onze schuilplek had ik zicht op de markt in de verte en ik ging er voorzichtig naartoe. Mijn moeder sliep nog, ik wilde haar verrassen. Ik was nog nooit alleen op de markt geweest en ik zag de mensen kijken, waar dat kleine meisje heen ging zonder haar moeder. Als iemand me direct aansprak maakte ik ze met de weinige woorden die ik kende en een klein gebaar duidelijk dat ik bij een willekeurige dame uit de menigte horen, ze slikten het allemaal als zoete koek. Uiteindelijk zag ik de kraam die ik zocht, een bakkerskraam. Voorzichtig vroeg ik de eigenaar om twee broodjes, terwijl ik zei dat mijn moeder er zo aan kwam om ze af te rekenen. Ik keek hem liefjes aan, zoals me geleerd was en hij trapte erin. Niet veel later rende ik ermee weg, terug naar de schuilplek, om mijn moeder het ontbijt te presenteren...' Ze probeerde een snik weg te drukken om de laatste woorden te kunnen zeggen. De woorden die het meest pijnlijk klonken. De gebeurtenis die heel haar blijdschap om haar eerste zelfstandige daad als dievegge de grond in had geboord. 'Ze was er echter niet meer. Net als al onze spullen. Alles was weg, verdwenen. En ik heb haar nooit meer gezien. Ik heb er gewacht, dagenlang, tussendoor mezelf vervloekend als mijn ogen even dicht waren gevallen en ik dacht haar daarom niet gezien te hebben, tot de honger me teveel werd en ik wel weer iets moest gaan stelen om wat voedsel te hebben. Om daarna mezelf weer dagen uit te hongeren in de hoop een glimp van haar op te vangen. Het was enkel een teken van hoe stom ik was, ik had kunnen weten dat ik het niet waard zou zijn.'

Arion

Hij luisterde met verbazing en afschuw naar haar verhaal en het duurde even voor hij weer sprak, nadat ze uit was gesproken.
'Dat is vreselijk, Cyan. Maar het was niet jouw schuld. Een moeder hoort om je te geven, arm of niet.' Hij tilde haar kin niet op, omdat hij verwachtte dat zijn handen weggeslagen zouden worden. Ze had haar kwetsbare kant aan hem getoond, en hij moest dus vooral niets doen wat ze als bedreigend of als misbruik kon opvatten. Hij liet zijn handen dan ook stilliggen.
'Voor mij ben je het wel waard.' zei hij slechts. 'Ik zou alles voor je doen.' Hij slikte even. 'Het spijt me dat ik die herinneringen bij je heb opgeroepen.'

-Cyan-

Cyan besefte zich hoe zwak ze was geweest, een zwakte die ze zich lang geleden verboden had te tonen. Het was niet haar bedoeling geweest, maar ze had zich tegen beter weten in mee laten slepen in het moment. En nu was het te laat. Niemand hoefde te weten hoe haar moeder was, haar moeder had al het recht te handelen zoals ze gedaan had. Zijzelf had echter niet het recht om zich op te stellen als een weerloos geval. Met een simpele beweging veegde ze de laatste tranen van haar gezicht en vermande ze zichzelf. Precies op het goede moment, nu had ze tenminste de mogelijkheid Arions woorden in haar oren te knopen.
'Echt alles?' vroeg ze, met een wel heel verleidelijke stem ineens. 'Want weet je waar ik me misschien wel wat beter door zou kunnen voelen?' Met haar vingers tekende ze kringeltjes op zijn huid, terwijl ze hem heel liefjes aankeek. 'Een massage bijvoorbeeld...'

Arion

Oh verhip, hij was er natuurlijk weer ingesukkeld hoor, dacht hij zodra ze dat zei. Maar een blik op haar gezicht leerde hem genoeg om te weten dat er op zijn minst een kern van waarheid in haar woorden school. En dat raakte hem. Diep. Of ze het nu expres deed of niet, het maakte hem op dat moment even niet uit. Cyan had hem nodig, en wat kon een massage nu voor kwaad? Hij gaf er niets van zichzelf mee weg wat hij haar niet eerder had gegeven.
Hij zuchtte even en glimlachte toen. 'Een massage kun je krijgen.' Even veranderde zijn glimlach in een grijns. 'Gratis zelfs, aangezien het mij een genoegen zal zijn.'

-Cyan-

'Gratis?' vroeg ze. 'Denk je nu werkelijk dat je er mij geld voor kunt vragen?' Ze lachte even. 'Maar als je ooit van plan bent dat te doen...' Ze zocht iets tussen de weinige spullen die ze had en gaf hem even later een doekje die ze vochtig gemaakt had met iets. 'Weet dan wel dat ik dat ik de enige ben die weet hoe je dat spul van je gezicht moet krijgen.' Het aangeven van het doekje was voor haar een duidelijk teken dat hij dat nu ook moest doen. Zelf draaide ze zich om en trok ze haar jurk uit, Cyan wilde er immers ten volle van kunnen genieten. Daarna ging ze op de rand van het bed zitten tot hij klaar was. 'Zit jouw jurk trouwens ook niet een beetje vervelend?' vroeg ze grijnzend.

Arion

'Heh,' zei hij, het doekje van haar aannemend. Hij begon zijn gezicht ermee te wrijven, waardoor de verf loskwam. 'Ik kom er heus nog wel achter waarmee je dat spul kan verwijderen.' Hij glimlachte even. 'En nee, mijn jurk zit voorlopig prima,' loog hij. 'Of je moet het natuurlijk fijner vinden als ik me wat meer...mannelijk kleed?' Hij grijnsde. 'Ik zou het volledig kunnen begrijpen als je niet wilt dat een vrouw je masseert. Echter... daar wil ik wel een zoentje voor terug hoor.'

Stan

Hij keek naar de kaart. Maar was nu anders dan voorheen wel met de kaart bezig. De bedoeling was eerst haar vertrouwen te krijgen. Daarmee moest hij de helft van de waarheid gaan vertellen. Hij moest haar vertellen hoe hij ze normaal vond. Dat zou waarschijnlijk een groot aandeel van haar vertrouwen winnen. Maar haar wel een compleet verkeerde plek wijzen waar ze zouden zijn. Hij besloot een plek te nemen waar genoeg piraten schepen zouden passeren. Waardoor hij met zijn lucht magie 'per ongelijk' de verkeerde zou volgen. Hiermee zou hij zichzelf in ieder geval genoeg tijd winnen en als hij het goed speelde zou hij direct haar vertrouwen kunnen krijgen. Misschien moest hij zijn onwennigheid ook aan de kant proberen te schuiven. Ze leek hem niet bepaald een preutse dame. Hij was benieuwt wat zijn nieuwe hut genoot aan het doen was. Schijnbaar had hij tot nu toe naar tevredenheid van de kapitein gehandeld want hij liep zonder enige problemen in en uit. Van Stan wist ze dat hij momenteel niet erg snel zou verplaatsen door dat vervloekte been. Maar die jongen had niets dat hem tegen hield. Misschien kon Stan dat ook nog wel gebruiken.

Langzaam liet aaricia haar hand weer zakken. ze keek Tobias niet begrijpend aan. 'Hoe moet het nu als je terug gaat? Als je vader wilt dat je met een degelijke prins trouwt? Je zou het juist erg moeten vinden dat ik hard op weg ben je je eer af te nemen...' Zei Tobias. Aaricia slikte bij zijn woorden. ze begreep het niet goed. haar eer af nemen? al wat ze hadden gedaan was slechts een onschuldige kus geweest toch? WIlde hij haar niet? was hij niet verliefd? 'Het is niet dat ik het niet wilde. Maar...' ging tobias verder wat Aaricia alleen maar meer leek te verwarren. 'Ik heb nog zaken te regelen.' zei tobias uiteindelijk abrupt waarna hij zich omdraaide. ze keek hem na en toen ze het doorkreeg reek ze haar hand naar hem uit. maar hij liep de deur al uit en draaide die op het slot. vol verwarring en vragen bleef ze naar de deur staan kijken. Langzaam liet ze haar hand zakken en keek ze naar de grond. had ze iets verkeerds gedaan?

Serena

Serena was opgestaan van haar bed en ijsbeerde heen en weer voor haar bureau toen Riven zomaar haar hut binnen kwam lopen. 'Van jou? Ohja, dit?' Met een scheve glimlach hield ze de dolk omhoog en leunde met een hand op de houten tafel. Ze vroeg zich af waarom hij opeens midden in zijn zin gestopt was. Een jongen zoals hij had toch wel vaker vrouwen gezien? Hij was niet lelijk, dus ze schatte hem ook geen maagd. 'Wat is er jochie, kom je iets tekort?' Grinnikend liep ze op hem af en sloeg een arm om zijn nek terwijl ze het mes in haar rechterhand ronddraaide en hem in zijn ogen keek. Ah, wat een mooie vangst.

'Van jou? Ohja, dit?' Zei Serena terwijl ze zijn dolk omhoog hield. Vastberaden knikte hij instemmend zijn hoofd. 'Wat is er jochie, kom je iets tekort?' Vroeg ze hem toen. iets tekort? dacht hij. Hij keek naar haar toen ze zijn kant grinnikend opliep. Hij voelde zich toch wat onzeker nu ze zo haar arm om zijn nek sloeg. maar dat wilde hij niet laten merken. immers was dit een piraten schip en daar kon onzekerheid je dood worden. Zijn blik werd gevangen door haar ogen al zag hij vanuit zijn ooghoeken de dolk. hij bleef haar aankijken en reek met zijn hand naar de dolk toe. "Slechts een stuk metaal." zei hij. hij probeerde een beetje afstandig te klinken. om niet verkeerde ideeën op te wekken. echter klonk het toch meer brutaal en wellicht uitdagend doordat hij haar vanachter zijn donkerbruine lokken aankeek met zijn heldere lichtblauwe ogen.

Serena

Met een grijns hield Serena de dolk achter haar rug zodat Riven er niet bij kon. 'Als het slechts een stuk metaal is, wat kom je hier dan doen hm?' Ze staarde terug in zijn heldere ogen en likte even langs haar lippen.

Riven greep mis naar de dolk 'Als het slechts een stuk metaal is, wat kom je hier dan doen hm?' zei serene toen hij iets dichter bij haar stond door zijn mislukte poging om de dolk terug te claimen. Hij keek haar aan en zag dat ze haar lippen aflikte. en plots besefte hij zich dat ze een spelletje aan het spelen was, maar hij was het speelgoed. Normaal zou hij ervoor gekozen hebben het daar dan bij te latene n zich weer om te keren. Maar die dolk was stom genoeg gewoon teveel waard voor hem om nu zomaar weer te verdwijnen. Hij besloot zich nu zo veel mogelijk te wapenen tegen haar spel. Hij wilde niet gelijk het sulletje lijken want dan liep ze zeker over hem heen. Des on danks bleef hij een heer wat serena in dit spel wel een voorsprong zou geven aangezien zij zich daar waarschijnlijk niets van aan zou trekken. hij rechtte zijn rug weer en keek haar aan. "Ik zou het toch graag terug hebben," hij boog zich naar haar oor toe. "Alsjeblieft." fluisterde hij. Toch bleef hij zo veel mogelijk een gepaste afstand houden.