Aireolia

Arion

Hij keek nu even op naar haar, een vragende frons op zijn gezicht. 'Je kunt mij leren om uit de handen van de wachters te blijven?' Hij zette zijn schoenen keurig tegen elkaar naast de bank. 'Ik betwijfel het ten zeerste. Als er een manier was om uit hun handen te blijven zouden dieven niet iedere dag met bossen in het gevang belanden.' Hij zuchtte en vouwde zijn handen ineen. 'Ik zou graag blijven, echter. Al was het maar tot ik ergens kans zie om een schip te vinden dat me naar een andere stad zou kunnen brengen. En een schip wil geld zien.' Hij zuchtte Geërgerd. 'Luister An, jij kunt me hier niet gebruiken, maar zit aan me vast tot je me veilig kwijt kunt raken zonder het risico te lopen dat ik je "verraad". Ik wil hier niet blijven, maar heb een veilige schuilplaats nodig tot ik voorgoed uit je leven kan verdwijnen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Laten we tot die tijd samenwerken.'

-Tobias-

Tobias kon het niet laten te grijnzen toen hij voelde hoe de prinses zich tegen hem aan drukte, hij zorgde er echter voor dat zij het niet zou kunnen zien. Even professioneel blijven jongen... Tobias zorgde ervoor dat hij haar niet losliet terwijl hij naar de poort toeliep, al hield hij haar weer wat minder opvallend vast door haar hand weer vast te pakken in plaats van haar middel. Hij zag de poortwachters al staan. Gelukkig is het hier niet verdubbeld. Op het moment dat wachter oogcontact met hem maakte, sloeg de eerste zijn kameraad subtiel buiten westen. Tobias knikte tevreden, de echte beloning zou zo nog volgen als hij buiten was, slechts enkele meters scheidden hem en de prinses nog van de stad.

Aaricia verstijfde toen ze zag dat de wachter die gezegd had haar in veiligheid te brengen tevreden knikte naar de wachter die zojuist een ander buiten westen sloeg. Ze deed een stap naar achteren hoewel Tobias haar hand nog vasthield. Ze had het eigenlijk wel geweten, haar instinct had haar gewaarschuwd maar ze had het genegeerd. Nu was er echter geen ontkomen meer aan dat Tobias degene was die haar zou ontvoeren in plaats van beschermen. Hoewel ze eigenlijk te bang was om zich te verzetten wilde ze toch haar hand terug trekken. get voelde niet meer juist om zich zo mee te laten nemen. "Wat doe je?" vroeg ze, hoewel ze dondersgoed wist wat hij deed. Hij gebaarde met de dader, ze had het gezien. Ze hoorde bij elkaar, en dat kon alleen betekenen dat ook Tobias bij de verkeerde hoorde.

-Cyan-

Even voelde ze zich beledigd door wat hij zei.
"De dieven die zo stom zijn zich gevangen te laten nemen zijn amateurs, ze zijn het niet eens waardig een dief genoemd te worden. Ik weet niet of je het nog weet, maar die dag dat ik tegenkwam heb ik hard moeten lopen voor de wachters, maar zit ik nu in het gevang?" Cyan keek hem verontwaardigd aan. "Nee, en ik heb er ook nog nooit gezeten. Ik ben ook niet van plan er ooit terecht te komen." Ze besefte zich dat ze zich iets teveel liet meeslepen door haar trots, ze probeerde te kalmeren en ging vervolgens poeslief verder. "Maar als je wil samenwerken, dan zullen we samenwerken. Op de voorwaarde dat het dan wel in míjn werk is. En ik weet zeker dat ik je binnen een dag genoeg geleerd krijg, dat je je de rest van je leven geen zorgen meer hoeft te maken."

---

-Tobias-

Hij merkte dat ze weg probeerde te komen, maar verstevigde daarom zijn greep alleen nog meer. Nu ze hem door leek te hebben,besloot hij dat het geen zin meer had om te doen alsof hij een nette wachter was. Hij trok haar tegen zich aan en keek haar in de ogen aan.
"Jou ontvoeren," zei hij grijnzend, voor hij haar over zijn schouder gooide. Zo wist hij tenminste zeker dat hij haar in bedwang zou kunnen houden. "Zoals ik al zei, een stel bandieten is geïnfiltreerd." Hij paste op dat ze haar hoofd niet zou stoten terwijl hij door de poort liep. Niet heel de poort was namelijk geopend, maar en kleine onopvallende deur. Een deur waar ook andere snode gasten wel eens gebruik van maakten om binnen te komen, het viel wat minder op dan heel de poort open te gooien. Toch hielp het de koning niet helemaal het bestaan van zijn spionnen te verbergen.
"Maar maak je maar geen zorgen," hij draaide zich even om, zodat hij een beurs kon werpen naar de wachter die zo vriendelijk was geweest hem te helpen. "Ik heb ook gezegd geen haar op je hoofd te krenken en ik ben een van de weinige rebellen die zich wel aan zijn woord houdt." Hij zorgde ervoor dat hij zo zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte, voor de wachter door zou hebben dat de beurs enkel met goudstukken gevuld léék te zijn. Tobias hield er nu eenmaal niet van een ander te betalen voor zulke foute diensten.

Aaricia keek Tobias met grote ogen aan. Hoewel waarschijnlijk ieder ander meisje, wat voor rang ze ook zou hebben nu een angstige blik zou vertonen of zou gaan gillen leek Aaricia haar gezicht nog altijd neutraal te staan. wat natuurlijk niet wilde zeggen dat ze niet bang was. haar hart ging als een gek tekeer en voor een buitenstaander was dat het enigste wat haar angst kon verraden. Hij sloeg haar over zijn schouder, hoewel tegenspartelen het meest voor de hand liggend zou zijn kromp ze iets wat ineen tegen hem aan. "Maar maak je maar geen zorgen," Zei hij. "Ik heb ook gezegd geen haar op je hoofd te krenken en ik ben een van de weinige rebellen die zich wel aan zijn woord houdt." Aaricia hapte even naar adem. "rebellen?" vroeg ze. Ze had piraten verwacht, gewone die een flinke duit zouden vragen en haar dan weer terug zouden geven. maar de rebellen.. al bood haar vader al het goud aan wat hij bezat dan nog. Ze dacht aan haar broer. zouden degene die hem hadden verraden ook rebellen zijn? angstvallig hield ze Tobias vast hoewel dat nergens op sloeg. Ze was doodsbenouwd dat haar zo hetzelfde zou overkomen.

Arion

Hij hief hulpeloos zijn handen op, alsof hij zich overgaf. 'Momenteel neem ik ieder werk aan. Een strafblad heb ik toch al, dus je kunt echt niets verzinnen waar ik nog van zou moeten terugdeinzen.' Arion trok zijn kousen en zijn vest uit, waarna hij na even aarzelen ook zijn hemd uittrok. Ze had wel erger gezien, vermoedde hij.
'Heb je toevallig een lampetkan en een stuk zeep hier?' vroeg hij daarop. 'Dan kan ik me even wassen zodat ik de lakens hier schoon houd.'

-Cyan-

"Dus je kunt niet verzinnen waar ik nog van zou moeten terugdeinzen." Cyan besloot dat op te nemen als een uitdaging, wie weet zou ze nog wel iets vinden. En dat is dan mooi een vergoeding voor de belediging van daarnet. Inwendig moest ze even lachen en ze kon niet voorkomen dat het in haar ogen af te lezen zou zijn.
"De lakens worden toch wel dagelijks gewassen, dus maak je daar maar geen zorgen om." Ze stopte een laatste druif in haar mond en ging op het bed zitten. Ze besloot voor de verandering een onderjurk aan te houden, maar trok de rest wel uit. Een man meer of minder in de kamer weerhield haar er niet van te doen wat ze wilde.
Plotseling hoorde ze iemand op de deur kloppen.
"Cyan, liefje, doe eens open," hoorde ze de stem van Floretta vriendelijk zeggen, al was het duidelijk als een bevel bedoeld.
"Maar er staat er één achter dat gordijn daar," fluisterde ze snel tegen Arion, hem gebarend dat hij uit het zicht moest verdwijnen. Vervolgens liep ze naar de deur toe, tegelijkertijd de sleutel weer tevoorschijn halend.

---

-Tobias-

"Er moet toch iemand zijn die voor de burgers zorgt? En tja als je daarmee tegen het beleid van jouw pappie ingaat, dan wil men je nogal eens als rebel bestempelen..." antwoordde Tobias nonchalant. "Zolang je vader niet wil inzien waarmee hij bezig is, zullen wij maatregelen moeten treffen. De koning kennende zal hij niet zo blij gaan zijn met onze eisen. Dus meisje," hij tikte plagend op haar billen, "ik vrees dat je nog wel even met mij en mijn kameraden opgescheept zit." Gebruikmakend van de donkere binnendoorwegen, probeerde Tobias zich zo onopvallend mogelijk naar de rand van de stad te begeven.

Aaricia begreep niet goed waar de jongen het over had. Voor zover zij wist was haar vader altijd goed voor het volk geweest en waren de rebellen personen die onmogelijke eisen stelde. Grote schurken die stalen, verkrachtten en moorden. Het soort tuig wat in het gevang hoorde. "De koning kennende zal hij niet zo blij gaan zijn met onze eisen. Dus meisje," zei hij, Aaricia rilde. Echter schrok ze toen hij haar een tik op haar billen gaf. haar hele lichaam spande zich aan. Haar ademhaling werd iets onrustiger maar ze dwong zichzelf zo kalm mogelijk te blijven. "wat willen jullie?" vroeg ze na een poosje nadat ze zichzelf weer in de hand had weten te krijgen. Ze begreep het niet waarom mensen zich wilde verzetten, maargoed ze wist in feite natuurlijk ook niet waar ze zich tegen verzette. haar vader was niet achterlijk. hij had wel gezien dat al zijn kinderen dromers waren geweest. en hij had hen altijd verboden om te gaan met het volk. Hij had hen van alles wijs gemaakt, en hoe kon Aaricia ook weten dat het haar vader was die corrupt was en niet de mense zelf. hoe kon ze het weten als ze nog nooit de toestemming had gekregen om het te zien en een eigen oordel te creëren.

Arion

Hij wilde nog vragen wie dat was op dit uur van de dag, maar hij begreep de hint maar al te goed. Niemand wist van hem af en dat kon maar beter zo blijven. Hij haastte zich achter het gordijn en hield zich doodstil. Waarschijnlijk dachten ze dat An hier alleen zou zijn. Of beter gezegd...Cyan.
En met die naam vielen gelijk een aantal puzzelstukjes van de vorige dag op zijn plaats.
Hij besloot dat hij haar er wel op aan zou spreken als de kust weer veilig was. Of dat hij het toch maar niet zou doen. Tenslotte, als hij wist dat zij in een bordeel werkte, wist zij dat hij daar was geweest. Misschien dacht ze zelfs dat hij er geregeld kwam. Hij kon niet verklaren waarom hij zich ervoor schaamde, maar deed het niettemin.

-Tobias-

"Wat wij willen? Teveel om op te noemen." Plotseling hoorde hij het welbekende geluid van een kleine formatie voetstappen achter hem. "Ik zal het je later allemaal wel uitleggen, maar momenteel heb ik mijn adem ergens anders voor nodig." Hij begon te rennen. Naarmate hij dichter bij de rand kwam zagen de gebouwen er steeds armzaliger uit. Tot op een punt dat men zich de vraag kon stellen of het wel gebouwen te noemen waren. Hier moest hij ook opletten niet te struikelen over een van de vele zwervers die op de vloer van de nauwe stegen een slaapplek gevonden hadden.

Aaricia keek op toen ze voetstappen hoorde. hoewel ze nu had kunnen roepen om gered te worden, en hoewel ze dat misschien nog net had gedurft hield iets haar tegen dat te doen. in plaats daarvan hield ze zich vast en liet ze zich verder mee wegnemen van het kasteel. ALs ze had geroepen was de kans groot geweest dat ze gered zou worden. Ze vroeg zich af wat haar bezielde het niet te doen, maar hoewel ze genoeg redenen wist bleef ze stil. Op den duur werder de gebouwen steeds armzaliger en des te verder ze kwamen des te verbaasder Aaricia werd. "waar zijn we?" vroeg ze toen ze op een punt waren waar Tobias moeite moest doen zwervers te ontlopen. Ze had nog nooit in haar land echt rondgelopen. maar ook bij buurlanden had ze nog nooit de uithoeken gezien die er zo slecht aan toe waren.

-Cyan-

Ze opende de deur op een kier en bleef ervoor staan.
"Ik dacht dat ik duidelijk was," zei Cyan voorzichtig.
"En ik wilde toch zien waarmee je thuisgekomen bent, zodat het geen verloren moeite gaat zijn," antwoordde Floretta.
"Maar, Floretta, het is nog een te vroeg stadium..." Cyan vroeg zich af of hij daadwerkelijk niet wist waar hij was, ze kon zich nog prima herinneren hem hier eerder gezien te hebben. Niet dat het haar wat kon stelen, elke man had nu eenmaal zijn behoeftes. En niet eens alleen mannen.
"Het kan me niets schelen." Floretta opende de deur ruw, Cyan moest snel een stap achteruit doen om te voorkomen dat ze geraakt zou worden. De vrouw stapte binnen en keek rond. "Zeg me eens, waar is ze? Of heb je haar toch maar verzonnen om te verhullen dat je wel zwanger bent? Je weet dat het dan voorbij is he?"
Alsof ik dat zo erg zou vinden, dacht Cyan, Ze probeerde zo zorgvuldig mogelijk haar woorden te kiezen voor het antwoord. "Mijn leerling zit in bad en is nogal gesteld op privacy. Je zult heus wel te zien zien krijgen wat je wilt als je me gewoon een paar dagen gunt."
Cyans worden hielden Floretta niet tegen, de vrouw liep resoluut op het gordijn af.

Arion

Zwanger?!
Hij voelde medelijden met het kleine oplichtertje. Zelfs al wist hij niet goed wie van de vrouwen wie nu eigenlijk gebruikte voor haar eigen gewin. Maar wat had ze Floretta in 's hemelsnaam wijsgemaakt? Een meisje? ad ze gezegd dat er een meisje in de kamer zat?
Veel tijd om na te denken kreeg hij niet, want ineens werd het gordijn opzij getrokken en staarde hij in het gezicht van een eers verbijsterde en toen woedende Floretta.
'Wel, wel, als dat Meneer Geldloos niet is, onze kleine ridder.' Ze glimlachte en Arion raakte in verwarring. Waarom glimlachen? Ze was toch kwaad?
'Ik dacht dat ik jou en je minder beleefde vriend had verboden hier langs te komen? Of ben je zo'n charmeur dat je Cyan zover hebt gekregen dat ze je hier toch terug naar binnen smokkelde voor haar eigen vermaak?'
'Ik eh... wist eigenlijk niet dat ze me hierheen voerde tot ik uw naam hoorde vallen, Madame,' antwoordde Arion naar alle eerlijkheid. Floretta snoof even. 'Tuurlijk, schat.' Toen keerde ze zich om naar Cyan, weer een en al kwaadheid.
'Cyan, liefje, ik verwacht hier een knappe jonge meid aan te treffen en in plaats daarvan zit er een halfnaakte krielkip met een schattig snuitje op je te wachten. leg me maar eens uit wat dat in godsnaam te betekenen heeft en waarom je in Hels naam Heer Montgomery afwees vanavond! Hij is rijk, knap, stevig van bouw en meer dan ervaren genoeg om je te plezieren. En niet te vergeten: hij wilde je tachtig goudstukken geven voor een uur van je tijd, die je nu met deze arbéider zit te verknoeien! Geef me één goede reden waarom ik hem én jou niet direct op straat zou gooien voor het misbruiken van mijn vertrouwen en goede wil?'

-Cyan-

"Er is een heel simpele reden voor, Floretta," antwoordde Cyan, ergens kon haar het weinig schelen dat de vrouw haar op straat zou zetten of niet. Dan ben ik eindelijk eens van dat rotwijf verlost. Cyan was er namelijk al snel achter gekomen dat vrijwillig stoppen er niet inzat bij dit beroep. "Of tachtig om het beter te verwoorden. Ik weet dat ik niet de absolute publiekslieveling ben, maar dat de meeste van je meisjes toch niet zoveel kunnen vragen. Anders zou deze jongeman de eerste keer nog niet eens binnen gekomen zijn. Iemand als Rada zou vervangbaar zijn, maar mij verliezen... Dat kost je meer dan een ongehoorzame meid. Ik vrees dat meneer Montgomery dan niet eens meer terugkomt."
"Denk je werkelijk dat je zo bijzonder bent?" Helaas voor Floretta was de trilling in haar stem duidelijk te horen, de onzekerheid kon niet verborgen blijven.
"Ik denk het niet, ik weet het. Ik hoef enkel te kijken naar de rij klanten voor mijn deur als ik er ben... Zelfs als ik ze afwijs kijken ze me aan alsof ik een godin ben."
Plotseling voelde ze een hand tegen haar wang aan komen.
"Ondankbare meid die je bent," antwoordde Floretta. "Ik nam je in huis toen je eenzaam over straat zwierf, gaf je voedsel, onderdak, en een baan. Ik sta je zelfs toe je tijd en klanten zelf te kiezen! En wat krijg ik ervoor terug? Ik had het moeten aan zien komen..."
Geschrokken keek Cyan haar aan, ze voelde zich weer als het meisje dat jaren terug voor Floretta stond. Dat eenzaam was, verlaten en hongerig. Het meisje dat gesnakt had naar een beetje aandacht, maar het nooit zelf toe had willen geven. Floretta had het echter aangevoeld als geen ander. Haar enkel gevraagd kleine karweitjes te doen in huis, van het een kwam echter het ander. Maar daar heeft ze alle recht toe gehad, na hoe ze voor me gezorgd heeft. Cyan voelde een schuldgevoel opkomen.
"Het...het spijt me...ik wilde niet..." Toen bedacht ze zich dat Arion nog in de kamer stond en probeerde ze zichzelf te hervatten. "Ik hoorde de laatste tijd dat er soms mannen langskwamen met verzoeken waaraan ik of een van de andere meiden niet zou kunnen voldoen. Arion zocht nog werk, dus ik wilde je een dienst bewijzen... Laten zien dat al die jaren het waard zijn geweest." Cyan keek Floretta voorzichtig aan. "Ik wilde je ermee verrassen."

Arion

Hij wilde ingrijpen ton Cyan werd geslagen, wilde tussenbeide komen, maar voor hij bij de dames was richtte Floretta haar aandacht op hem. Aarzelend bleef hij staan terwijl hij rustig en keurend opgenomen werd. Zo woedend als ze was geeest, zo kalm leek Floretta nu. Arion kreeg er kippenvel van.
'Hm...ik denk dat ik wel kan zen wat je bedoelt ja,' mompelde Floretta uiteindelijk. Toen gebaarde ze naar hem.
'Jij daar, jongen, kom eens wat meer in het licht? Dan kan ik je beter zien.' Gehoorzaam en wat opgelaten schuifelde Arion naar voren. Hij snapte steeds minder van dit alles. Iets waar Cyan of de andere meiden niet aan konden voldoen? Bedoelden ze zwaar sjouwwerk?
'Hm, Voer hem vooral nog wat vlees, Cyan. Lelijk is ie niet, maar het zou hem zeker goed doen. Hij zou er beter bij gebaat zijn als hij er niet uitzag of hij zo flauw kan vallen.' Ze glimlachte naar Arion.
'Vertel eens, hoe heet je?'
'Arion, Madame...' stamelde hij voorzichtig.
'En wat kun je zoal?'
'Ik repareer schepen. Voornamelijk grote luchtschepen als deze. Motoren zijn mijn specialiteit. Maar ik kan ook schoonmaken en spullen versjouwen,' voegde hij er hoopvol aan toe. Tot zijn verbazing en teleurstelling begon Floretta hartelijk te lachen.
'Cyan, lieverd, het ziet er naar uit dat je daadwerkelijk een leerling zult hebben de komende tijd. Zeg hem wat hij moet doen en bgin nu onmiddellijk met de lessen, oké?' Floretta wendde zich af van Arion, die zich nog steeds geen houding wist te geven. en onzeker door zijn donkere krullen streek.

-Cyan-

Cyan kon het niet laten te grinniken om Arions opmerking, maar probeerde het niet te opvallend te laten zijn. Gelukkig begon de vrouw weer tegen haar te spreken, waardoor het mogelijk was weer een normale gezichtsuitdrukking tevoorschijn te halen.
"Natuurlijk, Floretta," antwoordde ze nederig. Al wist ze dat onmiddelijk beginnen er niet inzat. Ze was opgelucht toen de vrouw de kamer verliet en ze de deur weer op slot kon doen.
"Je hebt haar gehoord," zei Cyan met een glimlach tegen Arion. "Je zult wat meer vlees moeten eten. Gelukkig hebben we ook genoeg." Ze gebaarde even naar de tafel en wat er nog op lag. "Ik denk alleen niet echt dat je veel gaat schoonmaken of sjouwen de komende tijd..."

Matthew

Pijnlijk wreef Matthew over zijn achterhoofd en keek een beetje verbaasd om zich heen. Hij herinnerde zich niet dat hij was gaan slapen. Toen keek hij naar de andere wachter naast hem die ook op de grond lag en opeens werd alles helder. Vlug maakte hij dat hij naar de kamer van prinses Aaricia kwam maar ze was nergens te bekennen. Ze was ontvoert! Vlug schudde hij de bewaker die onlangs ook bij was gekomen aan zijn schouders. 'De prinses is mee genomen, vlug waarschuw de wacht dan ga ik achter ze aan!' Matthew haastte zich naar buiten en vroeg aan de poortwachters of ze iemand voorbij hadden zien gaan. ' ''De rebel'' en de prinses liepen hier niet langs hoor.' De man schudde zijn hoofd. 'Wat? Hoe weet je dat hij een rebel is?' Vroeg Matthew argwanend. Hij zag hoe de wachter het benauwd kreeg en zijn speer op hem richtte. Na zijn zwaard getrokken te hebben en de verrader vastgebonden en al aan de paleisdeur afgeleverd te hebben vertrok hij de stad in op zoek naar de ontvoerde prinses.

Lunara keek naar de lucht. deze was grauw en ze zag dat het elk moment kon gaan regenen en stormen. ze wist dat Mearin met dit weer weigerde te vliegen en aangezien ze nu nog boven was vermoedde ze dat mearin al naar beneden was gegaan. ze zou tot het weer weer rustig werd hier moeten zien te blijven. weer hoorde ze de stemmen die ze al de hele dag probeerde te ontwijken. Ze haaste zich weg en opende een deur. Hij zat niet op slot dus Lunara vermoedde er niets van. ze sloot de deur haastig achter zich en haalde diep adem waarna ze pas keek waar ze naar binnen was gevlucht.

Arion

Hij keek haar achterdochtig aan, verbaasd door de plotselinge omslag in Cyans houding tegenover hem. 'Maar...wat kan ik dan nog meer doen hier? Ik ben geen schilder of timmerman en ook geen goede kok...' Hij begon een steeds nijpender gevoel te krijgen dat er hier iets niet in de haak was. Een gevoel dat hij in de val zat.
'Cyan... ze bedoelde toch niet werkelijk dat ik hier moet werken als... een van de vrouwen hè?' De paniek klonk door in zijn vraag.

-Tobias-

"We zijn nog steeds gewoon in Aireolia," antwoordde Tobias. Ergens verbaasde het hem niet dat ze het niet herkende. "We zijn de stad niet eens uit," voegde hij expres toe. Hij hoorde hoe de voetstappen steeds dichterbij kwamen, even keek hij om en zag een bekende wachter naderen. "Is het slaapkopje wakker?" riep hij naar de man. "Je hebt pech, jongen. Ze hoort bij ons nu." Hij zag het rebellenschip al in zicht komen.

---

-Cyan-

"Niet als een van de vrouwen... Maar wat Floretta bedoelt zou je ermee kunnen vergelijken. Je zei net toch zelf dat er niets was waar je nog voor terug zou deinzen." Ze grijnsde naar hem. Ergens voelde ze een lichte vorm van macht over hem en ze was niet de persoon om ooit te zeggen dat macht niet verslavend was. "Maar maak je maar geen zorgen, de komende nacht hoef je nog niets te doen. Helaas ken ik Floretta's mannetjes iets te goed om je te kunnen verzekeren dat je daarna nog met rust gelaten gaat worden. Ze zijn er nogal goed in verloren zaken terug te vinden."

---

Ze was net de trap afgelopen toen ze een meisje naar binnen zag komen. Aan het uiterlijk te zien was het geen klant, maar dat hoefde geen probleem te zijn. Wie weet kan ik twee nieuwelingen regelen vandaag...
Floretta liep op het meisje af en keek haar glimlachend aan. "Goedenavond jongedame. Zoek je een slaapplaats toevallig?"

Aaricia was verbaasd dat te horen. Ze keek om zich heen en voelde een steek door haar lijf heen schieten. Was dit de reden waarom haar vader haar verbood ooit uit het paleis te komen? wilde hij dit voor haar verbergen? Hij had altijd gezegt dat hun land zo welvarend was, zo perfect.. ze had er over gedroomd, het was prachtig geweest. maar zelfs in haar nachtmerries was het nog nooit zo erg als dit. ze voelde een verloren traan en veegde die weg voor iemand hem kon zien. Ze keek op toen ze Tobias hoorde en zag Matthew in de verte. de wachter die haar vandaag ook mee had geholpen met zoeken. waarom waren ze hier niet geweest? Alana had hier toch ook kunnen zijn? zat ook hij in het complot om dit alles te verbergen? waarom wilde haar vader uberhaupt iets verbergen?

Lunara keek om zich heen toen een vrouw aan kwam lopen. "Goedenavond jongedame. Zoek je een slaapplaats toevallig?" vroeg deze. Ietswat verbaasd keek Lunara op. Ze had niet verwacht zo ontvangen te worden. "Oh.." begon ze wat onzeker waarna ze zich weer hervatte. Ze knikte voorzichtig. "Als het zou kunnen.." vroeg ze voorzichtig. ze keek naar een meisje wat langs liep. Dit was overduidelijk geen hotel. Maar ze wist ook dat ze buiten nu niet veel zou kunnen vinden, zeker niet voor de storm en als het haar aangeboden werd, wie was zij dan om te weigeren? gelukkig had ze haar geldbuidel bij zich. al hoopte ze dat er niet teveel werd gevraagd voor een kamer zonder één van de andere dames.

Stan zat met een appel in zijn handen op een dak ergens aan de rand van de stad. Hij had het materiaal dat hij moest hebben nergens kunnen vinden en voor hij het wist was het donker geworden. De bewolking die was komen opzette maakte het niet veel beter, dus had Stan besloten dat hij de nacht maar beter door kon brengen in de stad en de volgende ochtend terug kon gaan. Het was niet alsof iemand zich zorgen om hem zou maken. Hij bleef wel vaker een nacht weg. Een paar straten verderop zag hij een jongen met een meisje over zijn schouder door de straat heen spurtten. Stan vond het maar een apart gezicht, en ging er van uit dat er iets niet pluis was. Maar het waren zijn zaken niet, daarnaast had hij geen zin in gedoe. Hij nam nog een hap van zijn appel en bekeek de vrucht een paar seconde waarna hij de mensen beneden hem weer begon te volgen.

-Floretta-

"Natuurlijk kan dat, voor zo'n lief meisje als jij," antwoordde Floretta met een glimlach. "Wil je misschien nog een kopje thee, om even op te warmen?" Ze nam het meisje mee naar de keuken, de enige plek waar het niet overduidelijk aan te zien wat voor huis het was. Het was mogelijk dat ze naar meer dan slechts een slaapplek op zoek was, maar Floretta had door de jaren heen genoeg van mensen geleerd om te weten dat de uitdrukking op haar gezicht nog niet in de verte daarop wees.

Lunara werd nogal overvallen door de vriendelijkheid van de vrouw. Ze had verwacht dat ze er zo uit gegooid zou kunnen worden of dat de eerste vraag zou zijn hoeveel geld ze op zak had, in plaats daarvan kreeg ze zonder dat ze er iets voor had gedaan of gevraagd een slaapplek en een kop thee aangeboden. "Dat is erg vriendelijk van u." Zei ze beleefd met en voorzichtige glimlach. Ze liep met de vrouw mee naar de keuken en ze zag dat het hier wat minder opvallend was aangekleed als de rest van het huis wat ze zojuist gezien had. Lunara sloeg de muts van de mantel achterover zodat haar gezicht beter zichbaar was. de mantel hing vrij open nu ze niet meer zoveel moeite deed om haar identiteid te verbergen waardoor nu ook haar kleding beter te zien was. een klein topje die niet veel aan de fantasie overliet maar die zelf toch stevig genoeg was om als een soort harnas te dienen en een rok die tot boven haar heupen was gespleten. Toch hoewel het ordinair zou moeten ogen zag het er bij haar sjiek en elegant uit.

-Floretta-

Floretta bekeek het meisje eens goed en bedacht zich eens wat ze haar zou kunnen laten doen. Ja, ze had nog wel een vrije kamer voor het meisje, eentje die ze gerust langere tijd moht gebruiken. Maar ze wist dat ze niet te inhalig moest zijn, eerst moest ze de tijd nemen om haar web te spinnen. Ze zette wat water op en hoorde een zacht belletje afgaan, waarna ze naar de deur liep.
"Als je me even excuseert, ik heb wat zaken te regelen."