Aireolia

Stan

Hij vond het absoluut niet prettig dat hij op de vrouw moest steunen terwijl ze hem mee nam, in tegendeel hij vond het verschrikkelijk. Maar dat verborg hij zo goed mogelijk terwijl hij stuntelig mee hinkte. Hij voorkwam dat zijn gewonde been ook maar iets aan raakte. Hij wilde die pijn niet nog een keer mee maken. Toen ze hem in een stoel worp plaatste hij zijn hak heel voorzichtig op de vloer. Hij keek eerst naar wat hij aan het doen was voor hij weer naar de kapitein keek.
"Ik weet bijna alles van de Striders. Mijn vader is eerste raadsman van Garth."
Hij keek haar even aan en glimlachte. "Garth stelt ook veel vertrouwen in mij, zo ook zijn oudste zoon. Maar genoeg over mij. Mag ik ook de naam weten van de vrouwe tegen wie ik spreek?"

-Cyan-

'Als ongetrouwde vrouwen met een pakketje mannenkleren rondlopen is gewoon veel te verdacht. En waarschijnlijk hadden we er niet eens zoveel voor kunnen vangen,' antwoordde Cyan kalm, ondertussen bekeek ze het schip en haar bemanning eens om te zien wat ze het beste kon doen om erop te komen en wie ze aan zou kunnen spreken. 'Trouwens, als je zo graag in dat bordeel verblijft, je kunt nu nog terug. Ik daarentegen ben blij er even weg te zijn, het was niet voor niets dat ik er niet dagelijks aanwezig was en nu heb ik tenminste een fatsoenlijke reden om van Floretta verlost te zijn, al is het maar tijdelijk.' Met deze paar zinnen had ze al bijna meer gezegd dan de rest van de week bij elkaar. Alsof ik niet zonder mannen kan, puh, er zijn meer mogelijkheden van vermaak. En zelfs die heb ik niet nodig. Zonder nog iets te zeggen liep ze naar de loopplank. 'Komen jullie nog?' vroeg ze, voor ze over het gammele ding naar boven liep.
'Wat mot dat hier?' vroeg een man nors, voor ze een stap op het schip zelf kon zeggen.
'Verwelkom je zo al je gasten?' vroeg Cyan met zachte stem, waarna een stap naar de man toe deed. 'We zagen jullie schip aanmeren, een schip vol met stoere mannen en we dachten, die zullen wel wat gezelschap willen. Althans, dat was mijn gedachte...' Ze raakte even voorzichtig met haar hand zijn arm aan, en streelde kort voor ze haar hand weer terugtrok. De man keek haar even vreemd aan en antwoordde daarna met dezelfde norse toon: 'Meissie, als we gezelschap willen, zoeken we dat zelf wel. Dit is geen schip bedoeld om grieten als jou te ontvangen.'
Verdorie, dacht Cyan. De reactie van de man had haar herinnerd aan wat een week eerder gebeurd was en ditmaal was Arion niet in de buurt om haar te verzekeren dat ze heus niet al haar trucjes verleerd was. 'Maar...' ging Cyan voorzichtig, hevig met haar ogen knipperend en wegkijkend om de man te laten denken dat zijn woorden heel kwetsend waren geweest, althans kwetsender dan ze werkelijk waren. 'We zouden gewoon graag meevaren naar jullie volgende bestemming, alleen vrees ik dat ik er niet voldoende goud voor heb de overtocht te betalen, dus ik hoopte misschien op een andere manier...' Ze streelde nogmaals over zijn armspieren en liet ditmaal haar hand even op zijn schouder rusten voor ze hem weer terugtrok
'Al had je al het goud van de wereld, dan nog zou het niet gaan.' Ondanks zijn negatieve reactie gaf het Cyan hoop, een handelaar zou zo niet reageren, die zou accepteren wat voldoende op zou leveren.
'Niet?'
'Nee, meissie, ik zei al, dit is geen schip voor je.'
'Het is toch niet omdat ik een vrouw ben? Ik dacht net namelijk wel meer vrouwen te zien lopen op het dek...'
De man zuchtte even, het was duidelijk dat hij haar zo snel mogelijk weg wilde, voor hij zijn mond echter open kon trekken kwam een ander bemanningslid op hen aflopen.
'Meisje toch,' zei hij, 'ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!' De man keek opgewekt en Cyan vroeg zich af waar ze hem van zou moeten kennen, zijn armzalige klederdracht maakte duidelijk dat hij in ieder geval geen klant van haar was. Ze bekeek hem eens goed, maar kon zich echt niets herinneren. Pas toen viel het haar op dat hij niet naar haar keek, maar naar diegene achter haar.

---

-Tobias-

Hij zat op de bij de reling van het schip, het was rustig nu ze aangemeerd stonden. Al was er daarvoor ook niet veel gebeurd. De prinses was zwijgzaam gebleven en hij had zijn respect getoond door haar ook niet over alles uit te gaan vragen. Natuurlijk, zo nu en dan had hij een gesprek met haar aangeknoopt en hij had vrolijk toe staan kijken als hij haar weer een of ander klusje gaf, soms mee helpend, soms alleen van het uitzicht genietend. Nu had hij haar wat tijd voor zichzelf gegund en nam hij er genoegen mee om over de haven uit te kijken. Als hij de sleutel van haar kamer niet in zijn borstzakje had gedragen was hij waarschijnlijk de stad ingegaan, misschien had hij weer een liefje aan de haak geslagen. Hoewel, als Rosena me dan zou zien...
Ach, het deed er ook allemaal niet toe, hij had er weinig behoefte aan. Hij kon de prinses onmogelijk alleen op het schip achterlaten. Alleen zou het natuurlijk niet zijn, er was altijd wel iemand op het schip, maar daar zat precies het probleem in. Tot nu toe had de bemanning zich keurig netjes gedragen met de vrouw aan boord, ze wisten heus wel hoe ze ermee om moesten gaan, ze was namelijk niet de enige. Maar ze was duidelijk wel anders dan de andere. En als een van zijn kameraden toch niet zo betrouwbaar zou zijn als hij dacht, hij bleef de verantwoordelijke. Als nu iemand het in zijn hoofd kreeg haar lastig te vallen, zou hij er in ieder geval snel genoeg bij kunnen zijn. Dat was ook de reden waarom hij zo was gaan zitten dat hij ook de gang naar de hutten in de gaten kon houden, een gang waarvan de meeste door vaste personen bezet waren en de rest, een of twee hutten, hij hield de tel niet echt bij, was gewoon leeg. Dus als iemand er naar binnen zou lopen die er niet thuishoorde...
Het vond het nog steeds vreemd, niet dat de hutten leeg waren, de kapitein vond dat he overgrote deel van de bemanning aan elkaar gelijk stond en om er dan maar een paar een hut te geven en de rest niet...Dat zou alleen maar voor onrust zorgen. De eerste stuurman, de kapitein zelf en andere met een hoge functie hadden natuurlijk hun eigen ruimte, net als de vrouwen uit veiligheidsoverwegingen. En sinds kort had hij er ook een, recht naast die van de prinses, zodat als hij rust nodig had, hij haar toch in de gaten kon houden. De wanden waren namelijk dun, om gewicht te besparen en dat maakte dat je prima kon horen wat er in een kamer naast je gebeurde. Gesprekken niet helemaal, enkel als je echt je best deed kon je zo nu en dan een woord verstaan, maar als er verdacht veel gerommeld zou worden, dan was dat prima te merken. En hij was altijd al een lichte slaper geweest.
Wat er echter vreemd was, was dat ze juist met dit schip in de haven stonden. In al die tijd dat hij bij de rebellen zat was dat nog maar één of twee keer eerder gebeurd. Naar zijn berekeningen had het nog wel even geduurd voor het er weer de tijd voor zou zijn. Aan de andere kant was het alleen maar goed, de kapitein wilde onvoorspelbaar blijven. Altijd als ze aanmeerden was dat met een ander luchtschip en een ander verhaal. Ook de namen werden regelmatig veranderd. Momenteel heette ze 'Maria's Vreugde'. Allemaal om te voorkomen dat iemand ooit het idee kreeg wie ze werkelijk waren.
Plots viel hem een drietal vrouwen op de kade op, ze bleven even stilstaan. Hij zag duidelijk dat een van de drie een niet al te best humeur had en ook dat een ander zich er weinig van aantrok en er zelfs nog tegenin leek te gaan, al kon hij niet horen wat er precies gezegd werd.. Ondanks haar armoedige jurk best wel een knap ding, vond hij. Hij gaf zijn ogen goed de kost en bleef de vrouw volgen terwijl de andere naar de loopplank liep. Raoul was duidelijk op zijn plek toen de vrouw met wat vleierij binnen probeerde te komen. Tobias vond haar poging wel komisch. Zoals verwacht liet Raoul zich niet overhalen, het was dan ook niet de eerste keer dat het gebeurde. Natuurlijk, ze waren gastvrij en wie wilde kon zich bij hen aansluiten, maar niemand kwam hier zomaar binnen. Je wist immers nooit of men wel te vertrouwen was, of slechts een spion. Ze hadden er eerder al iemand op betrapt een dubbele moraal te hebben en die had zonder meer een enkeltje naar de grond gehad. Natuurlijk, de persoon was er netjes afgezet, maar moest het verder maar zelf zien te redden.
Tobias wilde zich er bijna zelf mee gaan bemoeien, niet dat hij dacht dat Raoul het zelf niet aankon, maar met zijn tweeën konden ze de dames misschien wat makkelijker aan land zetten. Kyle bemoeide zich er echter al mee, het was duidelijk dat hij tenminste een van de drie herkende. Als hij op goede voet met haar stond, zouden ze misschien wel binnen gelaten worden. Zo niet, dan moesten ze wat vastberadenheid gaan tonen. Ergens vroeg hij zich af of hij het drietal ook niet eerder had gezien deze week. Aan het begin ervan hadden ze namelijk met een ander schip in een andere haven aangelegd en was ook een drietal de loopplank opgelopen, hij had er toen niet echt op gelet wie er langs kwam, hij was immers druk bezig geweest met andere zaken. Zoals zijn ogen een pleziertje gunnen.

Zoals afgesproken liep Lunara zwijgend achter Cyan aan met Ria. Wel het leek ditmaal niet veel succes te hebben die vlijerijen, wat haar alleen maar zekerder maakte dat dit wel een shet juiste schip kon zijn. Ze keek naar de grote krachtpatser die hun weg op het schip belette, die had duidelijk orders gehad. Ergens was het best grappig Cyan zo te zien, Zo opscheppen dat ze dure klanten kon krijgen en dan een zeeman die al weken misschien wel maanden lang zonder vrouw zat niet om kunnen krijgen tot een gratis potje rollebollen. 'Meisje toch,' Hoorde ze toen plots een stem. haar ogen vergrote zich iets en langzaam draaide ze haar hoofd bij. 'ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!' Vol stomheid geslagen en volledig overrompeld staarde ze hem aan waarna ze even haar hoofd schudde, nee.. nee dit verbeelde ze zich vast Kyle was immers gezocht geweest en toen plots verdwenen. en ze wist hoe dat ging in de stad. veel goeds kon het niet betekenen. hij moest wel dood zijn en nu.. nu stond hij ineens voor haar. "Kyle?.." vroeg ze uiteindelijk toch. langzama begon het tot haar door te dringen dat ze het zich niet verbeelde. "Kyle!" zei ze nu net zo opgewekt als haar neef was geweest. "Ik dacht dat je dood was!" Ze vergat even dat ze niet op het schip mocht komen en dat de krachtpatser haar weg zou blokkeren toen ze de man wilde passeren om naar haar neef toe te lopen.

Riven werd meegenomen naar een stelletje luilakken. hij werd naar hen toe geduwd en keek fronzend naar de groep. 'Hé jullie, in plaats van luieren zet jezelf aan het werk. En neem deze gozer mee, we slaan straks aan bij een nieuwe baai, dus ga je voor bereiden om een nieuwe buit binnen te halen.' Zei de kapitein toen. Hij was verbaasd, maar niet ontevreden. blijkbaar werd hij ondanks zijn truucjes van daranet nu al vertrouwd dat hij mee werd gestuurd. Hij zag enkele mannen nogal slaperig en verveeld naar hem kijken. duidelijk en blik die hem onderschatte. hij grijnsde ondeugend. dit kon nog leuk worden. in gedachte berraaade hij al een plannetje om ze zo eens flink voor de gek te kunnen houden om vervolgens ook nog indruk te kunnen maken. Hij hoopte wel dat hij het nog in zich had, hij had de laatste tijd immers meer moeten bewaken dan werkelijk stelen.

Ria

Terwijl Lunara de twee mannen afleidde en Cyan de grootste van de twee ook nog eens bezig hield - mochten de goden dat verdomde kind toch eens vervloeken met een puist op haar neus - sloop Ria onopvallend langs de anderen. ze slaagde erin om ongemerkt tot bij de eerste touwen en kabels te komen die de machinerie van het grootzeil op zijn plaats hielden. Vol interesse bestudeerde ze de ingewikkelde mechaniek, waardoor ze maar weinig aandacht had voor wat er achter haar gebeurde. Pff, eerst stond Cyan erop dat ze met haar mee zou gaan om dat vage plan van haar uit te voeren, en nu mocht ze ineens terug naar het bordeel? Ria vroeg zich af waarom Cyan niet gewoon op Arion had vertrouwd. Waarom Ria? Het was niet alsof de mensen er vroeg of laat niet achter zouden komen dat ze allesbehalve het onschuldige zieke nichtje was van Cy.

-Cyan-

Hoewel he Cyan stak dat niemand ook maar een zier om haar aanwezigheid leek te geven, liet ze het niet merken. Ze had het nooit echt erg gevonden, afwijzingen hoorden alleen bij het leven. Alleen afwijzingen op het gebied van haar verleidingskunsten hield ze niet zo van. Protest leveren zou momenteel niet echt helpen wist ze, Lunara, correctie Lucy, was momenteel misschien wel hun manier om binnen te kunnen komen. Dus besloot ze zich zelf nu maar op de achtergrond te houden en genoegen te nemen met het volgen van het gesprek.
'Dan hadden we precies dezelfde gedachte,' antwoordde Kyle aan Lunara, waarna hij haar stevig omhelsde. 'Roaul, het zit wel goed met haar en met haar reisgenoten ook wel, ik ken mijn nichtje te goed om te vermoeden dat ze met onbetrouwbaar volk om zou gaan.'
De man maakte even een niet er instemmend geluid maar besloot toen toch opzij te gaan.
'Als we toch in de problemen komen...'
'Dan is dat mijn schuld en zal ik er ook alle verantwoording voor nemen. Maar gezien mijn positie zul je hoe dan ook mijn bevel moeten volgen.' Kyle leidde de dames het schip op, maar bleef na een paar stappen staan. 'Waar is de derde trouwens heen?' Op dat moment besefte Cyan zich pas dat Ria niet meer bij hen stond. Even was ze bang dat Ria daadwerkelijk had besloten terug te gaan, al had ze niet echt gemeend wat ze zei. Ze hoopte erop dat het niet zo zou zijn. Gelukkig bleek haar hoop bevestig te worden toen ze haar in gesprek zag met een ander, wel erg vriendelijk, bemanningslid. Cyan kon het niet laten te grijnzen.
'Ah daar is ze,' ging Raoul verder, blijkbaar had hij haar ook gezien. 'En onze plaatselijke flirt heeft haar ook gevonden. Ik hoop voor haar dat ze haar mannetje kan staan.' Hij bleef even kijken en richtte zich toen weer op zijn nichtje en liep ondertussen verder. 'Maar vertel eens, hoe ben je hier terechtgekomen? Of beter, vertel me eerst wie je reisgenoten zijn en vertel me dan maar wat je allemaal meegemaakt hebt.' Cyan merkte dat echt niemand enige aandacht aan haar besteedde en besloot daarom de omgeving goed in haar op te nemen. Het viel haar gelijk op dat er maar weinig bemanningsleden aanwezig waren voor de grootte van het luchtschip, ze vermoedde dat een groot deel in de stad te vinden was. Terwijl ze verder keek naar opvallende zaken zorgde ze dat ze in de buurt van Raoul en Lucy bleef om te voorkomen dat haar spionage pogingen wel iemand op zouden vallen.

---

-Tobias-

Hoewel hij zag dat ze haar best deed niet op te vallen, viel het hem op dat ze zich losmaakte van de groep. Op het moment dat ze stil bleef staan liep hij op haar af.
'Goedendag, schone dame,' zei hij terwijl hij haar hand pakte om er galant een kus op te drukken. Dames schenen dat nu eenmaal op prijs te stellen. 'Waar bent u naar aan het kijken?' Niet dat hem het veel uitmaakte, maar interesse tonen scheen ook van belang te zijn. In afwachting van een antwoord schonk hij haar zijn meest charmante glimlach.

Ria

Even was Ria zodanig geschrokken dat ze zich geen raad wist met de knul die haar hand kuste. Maar gelukkig reageerde haar woede nog terwijl haar verstand zijn best deed om uit te maken wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ze trok zich los en gaf hem een luide tik in zijn gezicht met dezelfde hand die hij zojuist nog had gekust. 'Ieuw! Laat me los, jij onbeschofte pummel!' Het ging zo snel dat ze zijn gezicht niet eens hoefde te zien voor ze hem alweer de rug toe kon keren. Haar hoge stem klonk ietwat schor, bijna alsof het haar moeite kostte te spreken. Maar ja, dat was dan ook de reden dat Cyan haar had verboden veel te spreken. Ieder zijn schoonheidsfoutjes. Ria was al lang blij dat ze zo ver waren gekomen zonder al teveel aandacht te trekken. Ze keerde hem haar rug toe met een veontwaardigde "Hmpf, mannen!" en voegde zich snel weer bij haar reisgenoten. Op de vraag waar ze naar aan he kijken was geweest gaf ze opzettelijk geen antwoord. Die klap in zijn gezicht was vast ontnuchterend genoeg voor hem geweest om verdere vragen te laten zitten.
'Heb ik iets gemist, Cynthia?' vroeg ze onschuldig, nadat ze de rest had ingehaald. 'Het spijt me dat ik wat afdwaalde, maar dit luchtschip heeft zoveel fascinerende machinedingetjes.' Ze giechelde even. 'Het blinkt allemaal zo mooi, dat metaal. En ik snap niets van hoe al die spulletjes helpen om dit ding in de lucht te houden.' Ze keek zo onschuldig en onnozel mogelijk terwijl ze dit zei, en sprak op zachte toon om de schorheid tot een minimum te beperken. Hopelijk trapten ook deze lui in haar toneelspel. Hoewel ze zich al een week lang voor een ander uitgaf, met onverwacht succes, bleef het spannend. Ze dacht terug aan de avond waarop Cyan naar haar toe was gekomen en haar het plan had voorgelegd. Toegegeven, het had Ria toen geen goed plan geleken, maar het leek nu te werken. Hopelijk zouden de bemanningsleden ook niet opmerken op welke manier ze Arion aan boord hadden gesmokkeld. Onbehaaglijk gleden haar ogen even naar een aantal tonnen met ingemaakte groenten die nog op de kade stonden.

-Tobias-

Hij snapte er niets van, hij had begroet als elke andere heer een dame zou begroeten en zij had gereageerd alsof hij haar gelijk het bed in wilde praten. Hij wreef even met zijn hand over zijn nog nagloeiende wang. Maar goed, haar keus, zij weet niet wat ze mist. En ik ken heb genoeg anderen om uit te kiezen. Hij keek haar nog even na toen ze zich weer bij haar reisgenoten voegde en besloot toen de prinses maar weer op te gaan zoeken. Zij zou zijn gezelschap wel op prijs stellen, nu ze genoodzaakt waren haar op te sluiten gedurende de tijd dat ze in de haven aanwezig waren. De kans dat iemand haar zou herkennen was nog te groot, ze had nog veel te veel goede manieren om als een rebel door te kunnen gaan.
Hij klopte zachtjes aan op haar deur, waarna hij vroeg: 'Kan ik binnenkomen, Ally?'

Lunara volgde Kyle zijn blik naar Ria toe. Ze keek even verbaasd toen Ria ineens de man die haar kwam begroeten een klap gaf. Als je binnen wilde komen op een schip moest je niet meteen de eerste de beste afwijzen op zo'n lompe manier. 'Maar vertel eens, hoe ben je hier terechtgekomen? Of beter, vertel me eerst wie je reisgenoten zijn en vertel me dan maar wat je allemaal meegemaakt hebt.' Ze keek op en glimlachte. "Dit is Cynthia." Stelde ze Cyan voor. Ze zag hoe Ria zich weer bij hen voegde. "En dit is Ria" stelde ze ook haar voor ze glimlachte. "Maar goed, hoe ik hier terecht ben gekomen? dat is nogal een lang verhaal." zei ze. "Simpel gezegd de laatste paar dagen ben ik in contact met Ria en Cy gekomen, ik zat een beetje in de penarie" zei ze, ze zou het zo wel toe lichten maar niet iedereen hoefde alles te weten hier. "En ze hebben me er uitgered, sinds dien reis ik eigenlijk met hun mee onder de naam Lucy dat wel. Dus beter die naam nu voorlopig maar te gebruiken." Ze besloot maar zoveel mogelijk open kaart te spelen, over de prinses had ze gezworen te zwijgen dus dat deed ze dan ook. Echter hoewel Cyan het er misschien niet mee eens zou zijn had ze zelf ook een reden om naar de rebellen te zoeken, en hoewel ze nog niet zeker wist of haar neef er nu ook een was wist ze een ding wel. dat als ze zou zeggen dat ze wellicht zelf een rebel zou willen worden hij haar geen ongelijk zou geven. Ze boog zich wat naar hem toe, zoveel mogelijk buiten gehoorsafstand van de voor haar onbekende. "Om eerlijk te zijn zijn we nu met zijn drieën al die tijd opzoek naar de rebellen." Ze dacht na voor ze besloot dat we beter was dan ik "We denken erover ons aan te sluiten na al dat gedoe." zei ze. ze rechtte haar rug weer. "En er is nog wel meer gebeurd daar niet van, maar ik ben ook wel benieuwd naar jou verhaal."

Aaricia zat netjes op het bed. ze had de afgelopen week d emoeite genomen haar hut zoveel mogelijk op te vrolijken. om het een beetje gezellig te maken. de stoffen die ze droeg was ze al wat aan gewend, alleen de hoeveelheid kelding was nog altijd ongemakkelijk. Ze las uit een boek die tobias voor haar had geregeld. het was niet dat ze niets te doen kreeg maar nu ze waren gestopt bij de haven kon ze niet naar buiten, en nu had ze toch iets te doen als tobias niet langs kwam. ze keek op "Kan ik binnen komen ally?" Ze sloot het boekje en legde deze op een kastje naast het bed. ze streek de plooi van haar rok recht en probeerde haar benen er mee te bedekken. "Natuurlijk kom binnen." zei ze. Het was al een stuk minder fromeel als dat ze eerder was geweest maar nog altijd enorm beleefd natuurlijk. Ze glimlachte vriendelijk toen ze de deur open hoorde gaan.

-Cyan-

Cyan had toegekeken wat er gebeurde tussen Ria en de jongen, met moeite kon ze haar lachen inhouden. Al vond ze wel dat Ria ook wat minder afwijzend had kunnen reageren, dit was niet echt een goede actie als ze klanten wilde werven. Maar dat was haar pakkie an. Alhoewel ze deed alsof ze niet echt geïnteresseerd was in het gesprek tussen de nicht en neef, zorgde ze er wel voor elk woord op te vangen zodat ze in kon grijpen indien nodig. Ze haatte de positie die ze nu had, zo afwachtend en afhankelijk van anderen.
'Niet veel,' antwoordde Cyan aan Ria, 'je mist enkel het gesprek tussen de neef en nicht.' na dit gezegd te hebben, ging ze verder met luisteren.
'Tja, van mijn leven is weinig te zeggen. Op het moment dat ik wegging heb ik een beetje rondgezworven tot ik een baantje op dit schip vind. Momenteel heb ik ook een goede positie weten te veroveren hier.' Hij zei het op een toon alsof het niets was. Cyan twijfelde of het kwam doordat hij nogal vol van zichzelf was, of dat hij gewoon niet wilde opscheppen.
'En je hebt geluk dat ik je ken, Lu, tegen elke andere dame zou ik gezegd hebben dat dat hele opstandelingen gedoe niets voor tengere meisjes is. Maar ik wil je graag helpen in je zoektocht zover ik kan. Tot je de kans hebt gekregen aan te sluiten zou ik je welkom willen heten op dit schip. We hebben nog wel een hut vrij denk ik, en ook wel een voor je reisgenoten. Al zal ik ervoor zorgen dat je je eigen plekje krijgt, als ik het me goed herinner stel je je privacy nogal op prijs, of niet soms? Maar alleen als je wil hoor, als je liever alleen verder gaat met je zoektocht ben je vrij om te gaan.'

---

-Tobias-

Tobias opende de deur en liep naar binnen, even bleef zijn blik rusten op het boek dat op haar nachtkastje lag. 'En is het leuk?' vroeg hij voorzichtig. Zelf had hij nooit leren lezen of schrijven, dus hij had geen idee waar het over ging. Een van zijn medebemanningsleden, een vrouwelijk exemplaar, had het hem gegeven en erbij gezegd dat Ally het waarschijnlijk wel een leuk verhaal zou vinden. Al wilde ze hem niet vertellen waar het over ging, dat het met vrouwenzaken te maken had vond ze al genoeg gezegd mee te hebben. Ergens was het wel een goed teken, niemand behandelde haar als de prinses die ze wat, niet beter of slechter erom. Iedereen begon haar meer en meer te zien als een van hen, en noemde haar bij de naam die ze gekozen had. Alleen momenten als deze herinnerde men er nog aan dat ze anders was. En haar adellijk beleefde gedrag uiteraard.

Ria

Ze keek argwanend naar Cy. Met dat verwaande nest op een kamer? Hel, daar gingen problemen van komen.
'Dus we zijn welkom op dit schip?' vroeg ze zacht, hoopvol knipperend met haar vrij lange, donekre wimpers. Eigenlijk waren haar ogen het enige echt verleidelijke aan haar lichaam, had Cyan haar duidelijk gemaakt. De rest miste de zachte vormen waar mannen zo dol op waren. Haar volle boezem, gestoken in een preutse, hooggesloten jurk, maakte haar knokige heupen en uitstekende ribben niet goed. Maar Cyan was dan ook een ondankbaar kreng, zo op zijn tijd. Ze mocht verdomme al blij zijn dat ze mee wilde gaan.

Lunara glimlachte naar Kyle en knikte. Het was duidelijk dat hij iets niet vertelde in het bijzijn van de andere twee, of was het het feit dat ze aan de haven waren aangemeerd? Hoe dan ook besloot ze dat ze hier nu wel wilde blijven. "Nee, ik blijf hier voorlopig wel." zei ze. "En dat herriner je je zeker goed." zei ze kalm. hoewel Ria wel aardig was had ze ook wel behoefte weer eens een keer alleen te kunnen slapen. Ze keek kort op naar ria die haar neef aankeek met knipperende ogen. Ze waren al welkom geheten dus wat haar bedoeling nu was begreep ze niet goed. Ze draaide zich weer om. "Hoe lang blijven jullie hier nog aangemeerd?" vroeg ze. ze hoopte dat het niet al te lang zou zijn.

Aaricia glimlachte en knikte. "Het is prachtig." zei ze, achja hij was wel leuk, en hetw as eens een ander verhaal dan wat ze normaal las maar ze verfraaide haar woorden nu eenmaal nogal snel naar iets wat mooier klonk. "Bedankt dat je het voor me hebt mee genomen." ze glimlachte met het verlegen blosje op haar wangen. nu ze hier wat langer was waren de anderen ook vriendelijker geworden. in het begin hadden ze allemaal gekeken alsof ze elk moment giftig kon worden maar nu leken ze haar meer te accepteren. en het voelde vreemd, maar op een goede manier.

-Cyan-

'We zouden je aanbod graag accepteren,' besloot Cyan te zeggen. Dat ze dan met Ria op een en dezelfde kamer zou komen te liggen, nam ze maar voor lief. Zolang er twee bedden aanwezig waren, kwam het wel goed. En zo niet, dan was er ook wel een oplossing te vinden.
'Mooi,' antwoordde Kyle. 'We zullen hier ook niet lang meer blijven, dus veel tijd om erover te denken hadden jullie toch niet. Morgenochtend bij de eerste zonnestraal vertrekken we weer.'
Hij glimlachte even naar de dames. 'Laat ik jullie maar even jullie hutten aanwijzen, dan kunnen jullie goed uitrusten voor het werk morgen begint.'

---

-Tobias-

'Geen dank hoor,' antwoordde hij haar glimlachend. hij pakte een stoel om bij haar te gaan zitten. 'Sowieso moet je Keidra bedanken en niet mij, zij kwam op het idee.' Hij had makkelijk de eer op kunnen strijken, maar daar had hij weinig zin in gehad. Misschien zou dit ook wel helpen om haar zichzelf geaccepteerd te laten voelen, als hij liet blijken niet de enige te zijn die dingen voor haar deed. Het was zijn taak, en hij voerde hem uit met plezier, maar de rest hoefde niet per se vriendelijk te zijn. Ze waren het wel, niemand was hier het type persoon om andere te veroordelen voor ze echt kennis gemaakt hadden. De kribbigheid in het begin was meer omwille van het feit dat Ally iedereen aan de gruwelijke daden van haar vader herinnerde.

'Geen dank hoor,' antwoordde tobias haar glimlachend. Ze keek naar hem toen hij er een stoel bij zette. 'Sowieso moet je Keidra bedanken en niet mij, zij kwam op het idee.' Ze glimlachte lieflijk, "Ik zal er zeker aan denken wanneer ik haar weer zie." Zei ze. ze had zich er gemakkelijk bij neergelegd dat wanneer ze aangemeerd waren aan een haven ze haar kamer niet uitkon en vrijwle alleen tobias zag. Maar eigenlijk des te langer ze hier was des te meer ze het waardeerde dat ze was meegenomen. ze kreeg nu eindelijk dekans de wereld vanuit een compleet andere hoek te zien. Haar hand streek willekeurig langs haar rok om die terug in de plooi te strijken waarna ze haar handen weer in een kommetje op haar schoot liet rusten.

-Tobias-

Hij keek hoe ze haar kleding rechtstreek. 'Weet je, niet beledigend bedoeld, maar misschien moet je je eens wat minder hoffelijk gedragen.' Hij grijnsde even. 'Wie weet mag je dan de volgende haven wel mee aan land. En sowieso, een beetje rebels gedrag kan best leuk zijn.' In gedachten kreeg hij een heel interessant beeld bij rebels gedrag, maar hij besloot dat hij dat maar beter voor zichzelf kon houden. De dame in kwestie bleef een prinses en hij verwachtte niet echt dat ze het gewoon was losjes met dat soort zaken om te gaan. Al zou hij het niet erg vinden als ze het wel zou doen.

Aaricia keek Tobias aan, in haar ogen was ze Al totaal niet meer zo hoffelijk en netjes als voorheen, maar als tobias het zei. Hij was immers degene die wist hoe de mensen zich hier gedroegen, zij kende alleen daarboven. 'Wie weet mag je dan de volgende haven wel mee aan land. En sowieso, een beetje rebels gedrag kan best leuk zijn.'Zei hij. Aaricia liet haar handen naast zich rusten. Ze glimlachte, "Wel.. ik Zou eigenlijk niet weten hoe ik me anders zou moeten gedragen." zei ze hem dan ook. ze bloosde en trok voor even de stoute schoenen aan. "Misschien dat jij het me kan leren om rebels te zijn?" vroeg ze voor haar doen heel ondeugend.

Serena

'Serena, Serena Knigt.' Antwoordde ze op Stan's vraag en legde het kompas terug. De Striders vertrouwden deze jongen, dat kon haar maar al te goed van pas komen. Met een grijns keek ze hem aan. 'Wat denk je er van om een tijdje op dit schip te blijven? Je kunt nu toch niet weg, maar als je uit de richting van de Striders komt ben je ook niet zomaar uit het veld te slaan. Of wel, hm?' Ze zette zich af van haar bureau en liep er om heen zodat ze er voor kwam te staan. Er lag een kaart uitgespreid over alle spullen en met de dolk van Riven sneed ze een kruis in het papier. 'Aangezien ze vaak in de grotere open gebieden varen wil ik de mogelijke koersen weten. Ze hebben iets wat van mij is.' Stan hoefde niet te weten dat ze beroofd was zonder het te merken, die fout hield ze liever voor zich. 'Dus, wat zeg je er van?' Vroeg Serena aan hem toen ze even een hand door haar haren haalde en weer plaats nam op de houten tafel.

Bemanningsleden Axis II

Er werd een jonge knul in hun richting geduwd en verbaasd keken de groepsleden hun maten aan. 'Alweer een newbie?' Vroeg er een grinnikend aan de breedgeschouderde piraat die als lijfwacht was mee gestuurd. 'Ja, een van de twee gozers die het gat in het voordek heeft gemaakt. De andere zit boven bij de kapitein, ik vraag me af wat ze van hem wil.' Mompelde die toen geïrriteerd. 'Ze wil van iedereen wel wat.' Zei een getinte jongen die tegen de mast aan stond geleund met een brede grijns terwijl hij naar Riven toe liep en hem op zijn schouder sloeg. 'Geen zorgen, je bent hier vast snel op je plaats.' De piraten barstte in lachen uit en het schip werd vastgemaakt aan de baai waarna ze aan land gingen. 'Heb je een beetje ervaring, jochie? Wat is je naam eigenlijk? Ik ben Anthez.' Stelde de getinte man zich aan hem voor terwijl hij de groep over de loopplank van het schip volgde.

Stan

Een kucherig lachje ontsnapte aan zijn lippen. "Jij geloofd dat de Striders iets van jou hebben? Dan moet het A, wel heel waardevol zijn, het liefst politiek waardevol. Of B je hebt je gigantisch vergist. De Striders geven niet zo veel aandacht aan andere piraten." Hij keek haar schuin aan met een vastberaden glimlach.
"Of is het iemand van je bemanning? Die van je gevlucht is? Een van je weinige mensen met lucht magie wellicht? Want dat komt wel vaker voor."
Stan was niet van plan haar te geven wat ze wilde. Hij wist de koers van de Striders altijd goed genoeg om de weg naar huis te vinden. Maar heel precies was het sowieso nooit. Daarnaast had hij momenteel geen idee waar ze waren.

Riven onderging het gegrinnik en de opmerkingen moeiteloos. Zo werd je nu eenmaal ontvangen, en als je je er tegen ging verzetten bleef je het pispaaltje. Je moest jezelf nu eenmaal gaan bewijzen wilde je respect krijgen, en dat deed je niet door te klagen. Hij keek kalm op toen een getinte jongen naar hem toe liep en hem een klap op de schouder gaf. 'Geen zorgen, je bent hier vast snel op je plaats.' Zeiden ze waarna er gelachen werd, jaja nu was het hun beurt maar als zijn plannetje lukte. Het schip werd vastgemaakt en riven toonde een kleine ondeugende grijns op zijn gezicht. perfect dit was precies de haven waar hij vaak succes had gehad. 'Heb je een beetje ervaring, jochie? Wat is je naam eigenlijk? Ik ben Anthez.' Vroeg de getinte man toen teon ze met de groep aan land gingen. "Zo ongeveer" antwoorde Riven kalm, als je ja zeu werd er immers veel van je verwacht, en zei je nee werd je beschouwd als een blok aan het been. dus het was beter je antwoord zo in het midden te laten liggen. "Riven" Stelde hij zich voor. Het kon hem weinig schelen wie zijn naam wist, en het was niet alsof een piraat hem aan kon geven bij de wachters, dan werden ze zelf immers ook binnen no time gegrepen. Rustig keek hij naar de handelaren en andere mensen die rondliepen. het was weer druk, druk was zijn specialiteid.

Serena

'Het heeft inderdaad met luchtmagie te maken ja. Het is een perkament met technieken wat ik door moest verkopen, het is veel waard en daarom wil ik het terug hebben.' Serena boog zich naar Stan toe en bekeek zijn gezicht van dichtbij. 'Je zult wel een nieuwe luchtscooter willen, aangezien het hout nu dient als voordek van mijn schip.' Er stond veel geld op het spel, ze was niet van plan dat te gaan verliezen. Met een glimlach hield ze zijn kin omhoog en keek hem met haar donkere ogen aan.

Bemanningsleden Axis II

De piraten zette pas richting het marktplein en besloten zich eerst te verspreidden, ieder voor zich om zo een grotere buit binnen te halen. De breedgeschouderde piraat bleef echt wel achter Riven aan lopen als een waakhond. De markt was druk, overal werd geschreeuwd en gevochten om de laatste restjes voedsel. Maar ook sieraden en wapens schoten niet te kort. 'He, jongen!' Riep een man achter een kraam met bewerkte wapens naar Riven. 'Jij ziet er wel nuchter uit, kan ik je interesseren in een veertien karaats diamanten bezette dolk?' Natuurlijk was het veel minder dan wat de man zei, maar toch aardig wat geld waard.

-Tobias-

'Ik zou het kunnen proberen je te leren...' antwoordde Tobias met een grijns. In zijn gedachten zag hij voor zich hoe hij zou willen dat ze rebels gedrag betekenis zou geven, hij herinnerde zichzelf echter aan zijn belofte en dat maakte dat hij zich netjes inhield. 'Is er niet iets wat je heel graag zou willen, maar omwille van regels niet kunt doen?' vroeg hij, al bedacht hij zich dat het antwoord daarop wel erg voor de hand lag, niemand vond het leuk om in een kamer opgesloten te zitten.

Stan

Hij grijnste, maar nu meer om zijn onzekerheid te verbergen dan dat om zijn zelfverzekerdheid. Hij kon zich niet voorstellen dat ze een dergelijk iets hadden zonder het aan hem te hebben laten zien. Maar misschien hadden ze het wel voor hem verborgen?
"Heb jij dan ooit een dergelijk eenpersoonsvoertuig te koop gezien? Ik niet." Ook baalde hij van het feit dat hij niet kon gaan staan, hij kon niet eens een poging doen om op haar neer te kijken.
"Ik maak dat ding zelf, jij zou het dus nooit voor me kunnen vervangen, het was een goed straaltje van uitstekende technologie, al zeg ik het zelf."
Hij probeerde voorzichtig zijn been anders neer te zetten omdat hij gek werd van de pijn de het hem gaf.
"Maar om terug op het perkament terug te komen. Weet je zeker dat het de Striders waren? Hoe lang geleden is het volgens jou geweest dat je bent bestolen?"

Serena

'Dan weet je dus zelf wel hoe je zo'n ding weer opnieuw in elkaar moet zetten.' Zei Serena met een scheve glimlach. 'En natuurlijk weet ik zeker dat het de Striders waren, anders had ik wel gemerkt dat ik overvallen werd. Je zei net zelf dat ze stil te werk gaan, geen ander had van dit schip kunnen roven zonder dat ik het zou opmerken.' Even dacht ze na. 'Twee á drie dagen geleden, als ik me het goed herinner.' Haar blik viel op zijn been, aan de korte bewegingen te zien deed het nogal pijn.

Stan

"Mmm zou kunnen verklaren waarom ik er niet van weet. Ook ik ben druk geweest. Maar de erkenning zal Grath of John waarderen "
Hij volgde haar blik.
"Kun je het zien? Nog een reden wat het toch duidelijk maakt dat ik niet wilde landen. Ik denk dat het gebroken is, of tenminste en gescheurd bot. En ja het doet inderdaad zeer."
Hij trok een wat verbeten gezicht waarna hij het weer op een andere manier probeerde neer te zetten.
"Een goede spalk zou welkom kunnen zijn."

Serena

Natuurlijk, met een gebroken been kon je ook niet veel ondernemen. Ah, shit. Toen de verpleger van het schip de balk om Stan's been had vastgemaakt brachten hij en Serena hem naar een hut vlak bij de hare, zodat ze goed overzicht op hem kon houden. 'Beter?' Vroeg ze aan hem met een opgetrokken wenkbrauw terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. 'Meer krijg je niet, tenslotte ben je nogsteeds een gevangene aangezien je je toch niet zo makkelijk toe zult voegen aan mijn bemanning als je andere vriend.'

Stan

"Hij is geen vriend." Hij pakte de stok die hij had gekregen en ging nu pal voor Serena staan. Zijn hoofd lichtelijk gebogen om met zijn kastanje bruine ogen in haar donkere ogen te kijken. Het viel hem op dat ondanks dat haar houding en kleding uitdagend was, haar gezicht ergens heel zacht en liefelijk was.
"Maar wie zegt dat ik niet meer kan bijvoegen dan meneertje vrijval mzz? " Hij was lichtelijk verwondert dat ze hem zo snel bij haar bemanning had gevoegd na haar eerste daad om hun direct in de cel te gooien.