Aireolia

-Cyan-

"Even wat te eten halen, denk ik," antwoordde Cyan. "En hopen dat ik niet gezien wordt, of anders de huisbaas vertellen dat ik me niet lekker voel en ik de komende dagen niet gestoord wil worden. Oh en mocht er in de tussentijd iemand op de deur kloppen, niet antwoorden. Mochten ze onverhoopt binnen lopen zonder fatsoen, dan is het wel genoeg als ze zegt dat je bij mij hoort. Als je maar geen woord rept over waarom je hier bent, laat ze aar hun eigen conclusies trekken daarover." Zonder op antwoord te wachten liep ze de kamer weer uit, in de veronderstelling dat hij haar wel begrepen had.

Arion

'Uh, okay maar...' begon hij verward. An liep de kamer echter alweer uit. Arion ging verslagen op een comfortabel uitziende strozak zitten in de hoek van de kamer.
Als An hier een kamer had, en een huisbaas...waarom had ze dan in vredesnaam de machinekamer als overnachtingsplaats nodig gehad?

-Cyan-

Ze had net de etenswaren gevonden die ze wilde hebben, toen ze Floretta's stem hoorde. Cyan kende het huis goed genoeg om te weten dat ze nu of hier moest blijven, of moest hopen dat Floretta haar niet zou zien als ze achter haar door zou sluipen. En ze wist ook dat de kans om gezien te worden als ze hier bleef, even groot was. Cyan besloot het risico maar te nemen en zich zo normaal mogelijk te gedragen toen ze zich weer richting de trap begaf. Bijna had ze haar voet op de onderste trede gezet toen gebeurde waar ze bang voor was.
"Cyan! Schat! Ik wist niet dat je hier zou zijn...Maar dat is niet erg, deze meneer hier vroeg net naar je." Met een zucht draaide Cyan zich om.
"Ik zal hem helaas teleur moeten stellen voor vanavond," antwoordde ze. Het was een van haar beste klanten, zag ze, maar het was even niet anders.
"Waarom niet?" vroeg Floretta poeslief. "Ik dacht dat we een afspraak hadden..."
"Ik heb een leerling," antwoordde Cyan, hopend dat Floretta in de leugen zou trappen. "Met de stijgende vraag van tegenwoordig had ik het idee dat een uitbreiding van aanbod wel gewenst zou zijn."
"Oh vandaar die berg voedsel, ik was al bang dat je je medicijnen vergeten was."
"Ik wil gewoon zeker zijn dat mijn leerling op krachten is voor de lessen beginnen," antwoordde Cyan.
"Ik wil je best wel helpen met die lessen, desnoods betaal ik er wat extra voor," bemoeide de man zich ineens in het gesprek.
"Ik vrees dat het de komende dagen nog niet mogelijk is...Hi...Mijn leerlin heeft nog niet door wat voor plek dit precies is..." Cyan wist dat Floretta door zou hebben wat ze hiermee bedoelde, het was immers haar eigen methode. "Tot ziens," zei ze met een sensuele glimlach tegen de man, waarna ze zo snel al ze kon weer terugging naar haar kamer.

Arion

Hij begon zich hoe langer hoe minder op zijn gemak te voelen hier. Er was iets niet in de haak. Maar wat precies? Misscien moest hij het er met An over hebben. Hij kon de verleiding nauwelijks weerstaan om op onderzoek in het gebouw uit te gaan. Hij wilde weten wat dit voor plaats was, waar de vage geluiden vandaan kwamen. Het rook prettig in de kamer, haast als de parfumkraam op de markt, waar hij af en toe langsliep. Maar een arme dievegge als An zou nooit genoeg geld hebben voor iets als parfum. Toch? En waarom zou ze het dragen? Hij kon de spanning nauwelijks meer verdragen en liepnaar de deur om de gang in te kijken. Hij wilde zien of An alweer terugkwam. Tot zijn opluchting kwam ze alweer aangelopen. Met een hoop voedsel. Hij staarde haar vragend aan.

-Cyan-

"Ik had geen zin om nog een keer de kamer uit te moeten voor morgenochtend. En hopelijk kunnen we daarna weer wegwezen," zei Cyan, als antwoord op zijn blik. ze was een tikkeltje chagrijnig, nu ze daarnet de keus had moeten maken tussen inkomsten en veiligheid. Alhoewel ze geen zin gehad had in het eerste, zou ze een paar centen goed kunnen gebruiken. "En wil je trouwens je in het vervolg wel aan mijn regels houden?" merkte ze nog op naar aanleiding dat hij in de gang had staan kijken. "Het is beter dat niemand weet dat je hier bent, of beter gezegd, wie er precies bij mij is." Nadat ze de spullen uit haar handen op de tafel had gezet, liep ze naar de deur om hem op slot te doen. Vervolgens liet ze de sleutel in haar jurk verdwijnen, uit gewoonte. "Zoals ik al zei is hier alles aanwezig wat nodig is. Daar een bank, een bed, een tafel en een paar stoelen, en achter dat gordijn bevind het bad zich. Alleen een keuken is hier niet aanwezig, maar die is ook niet echt nodig. Maar goed, waar heb je zin in?" Dat laatste vroeg ze met een gebaar richting het voedsel.

Arion

Zijn maag rommelde, maar hij negeerde het en keek haar licht achterdochtig aan.
'Wat is dit voor huis, An?' vroeg hij. 'Je hebt een bed, een bad, voedsel...Waarom had je de slaapplaats in de machinekamer nodig? Je zou het hier goed kunnen hebben, toch?' Hij klonk niet beschuldigend, alleen onzeker.

-Cyan-

"Maakt dat uit?" vroeg Cyan. "Als ik hier ben wordt er van me verwacht dat ik werk en daar heb ik niet elke na...dag zin in." Ze zei het zo nonchalant mogelijk en hoopte dat hij haar verspreking niet opgemerkt had. "En in die machinekamer is het warmer..."

Arion

'Wel...Het is wel heerlijk warm daar ja,' gaf Arion toe. Hij was weer min of meer gerustgesteld. Hij wilde eigenlijk weten wat ze dan voor werk deed naast het stelen, maar besloot dat hij haar al genoeg gevraagd had. Ze leek niet zo blij met zijn nieuwsgierigheid.
'Denk je dat ik hier ook werk zou kunnen vinden? Ik bedoel...ik kan nu niet terug naar mijn oude werk en ik haat het idee om op andermans zak te teren.' Hij haalde rustig adem om niet in paniek te raken. De volle omvang van zijn problemen werd hem nu pas echt duidelijk. Hij werd gezocht, hij had geen werk meer en nu zelfs niet meer de aanzienlijke hoeveelheid geld. Verdomme.

-Cyan-

"Ik weet niet," antwoordde Cyan voorzichtig. "Ik denk er morgen wel over na, of er een optie is, om eerlijk te zijn heb ik nu heel erg behoeft aan wat nachtrust. Eerst een hapje eten natuurlijk, maar daarna ben ik voor de komende uren niet aanspreekbaar. Ik zou zeggen, pak zelf ook maar wat je lekker vind en maak het je daarna gerust gemakkelijk op de bank." Ze pakte een kussen en wat dekens van het bed af en gooide ze naar het meubelstuk toe, er lagen er nog meer dan genoeg voor haar zelf. Vervolgens ging ze aan tafel zitten om daar een paar druiven te eten. Hmm,heerlijk, dacht ze, terwijl ze genoot van de frisse, zoetige smaak.

Aaricia had samen met de korporaal en met Isobella alles afgezocht naar haar idee, haar voeten deden pijn van het lopen in de sierlijke doch ongemakkelijke schoentjes. Maar nergens, nergens had ze haar oudere zus weten te vinden. Met een statige uitdrukking op haar gezicht liet ze zich terug brengen naar haar kamer. Van binnen huilde ze, rilde ze, gilde ze. Maar voor het oog bleef ze kalm.
Ze stapte haar kamer binnen en hoorde hoe de deur achter haar werd gesloten. Ze liet de mantel van haar schouders glijden. "Oh Roxanne.." Fluisterde ze zacht met een angstige stem. Ze liep naar het kooitje toe en verstijfde toen ze daar haar beste vriendin op haar rug aantrof. "Roxanne?" Vroeg ze hoewel ze al zag dat het te laat was. Haar stem trilde, net zoals haar handen die wanhopig het kooitje opende. Ze pakte het beestje uit het hokje, maar hij was al stijf en koud. Even werd alles haar teveel. Haar broer was vermoord, haar zuster vermist en nu, de enigste aan wie ze ooit haar gevoelens had durven laten zien.. Ze voelde hoe haar masker scheuren vertoonde en ze liet een enkele traan om het beestje waarna de deur open ging.
Ze keek op en het masker groeide in alle hevigheid terug. De verloren traan rolde nog over haar wang, maar de rest van alle emoties die ze nu voelde waren weer verborgen. "Vader.." antwoorde ze toen de de koning voor zich zag staan. De koning fronste bij het zien van zijn dochter die een dood beest in haar handen hield. Hij wenkte een bediende. "Aaricia geef dat vieze beest alsjeblieft af. Je weet dat ik niet wil dat je dat ding aanraakt." Zei hij opgelucht dat hij nu eindelijk van dat ongedierte af kon zijn.
De bediende liep naar Aaricia toe en pakte het vogeltje van haar over. Aarcia kon niet anders dan nakijken hoe Roxanne van haar werd weggenomen. "Kom nu eerst overeind." Opperde haar vader toen, ze zag de irritatie op zijn gezicht bij het zien van hoe ze er bij zat. Een dienstmeid schoot haar te hulp aangezien sierlijk opstaan met een korset zo strak om haar smalle middel zonder hulp niet mogelijk zou zijn. Aaricia streek haar jurk glad. "Aaricia." Zei haar vader toen zijn gezicht strak in de plooi houdend. "Nu Alana weg is, wil ik dat jij haar lessen overneemd. Mochten we haar niet meer.." Haar vader zweeg. Hoewel hij voor buitenstaanders een kil en koud persoon kon lijken wist Aaricia dat ook hij een hart had en om hen gaf. "Mochten we haar niet meer terug vinden moet jij de troon overnemen." Aaricia knikte. "ja vader." Sprak ze gedwee.
De koning zweeg even. "Goed, morgen beginnen je bijlessen." Zei hij waarna hij zich omdraaide om haar kamer uit te lopen. "Verdubbel de wacht ronde de kamer van mijn dochter." Hoorde ze haar vader nog zeggen. De deur sloot en op het moment dat Aaricia weer alleen op haar kamer was, gaf ze voor even toe aan wat ze voelde. En huilend zakte ze op haar bed. Ze moest sterk blijven, voor haar ouders en voor het volk daar was ze zich van bewust. Maar de laatste tijd waren er teveel klappen geweest die hard aan waren gekomen. Natuurlijk was het beestje oud geweest, maar dat ze roxanne daadwerkelijk zou verliezen had ze nooit over na durven denken.

Matthew

Nadat hij was teruggekeerd van de zoektocht naar de verdwenen prinses werd hem opgedragen om de wacht te houden voor de deur van Aaricia. Deels maakte hij zich zorgen om het meisje, ze had er zo kalm over gereageerd dat haar zus verdwenen was. Hij vroeg zich af of er echt niet meer emotie achter schuilde. Terwijl hij richting de kamer liep merkte hij dat de rest van de wacht ook hun posities wisselde. Dat was ongebruikelijk. Vlug ging hij op zijn positie staan en onderdrukte een vermoeide gaap. Hij was al op sinds half zes 's ochtends. Volgende keer zou hij zich niet meer aanmeldden voor de ochtenddienst. Een nieuw paar wachters kwam de hal binnenwandelen. Waarom kwam er nog meer versterking? Matthew keek de mannen verbaasd aan.

Arion

'Uhm, goed. Bedankt An.' Arion ging tegenover haar op een stoel zitten. 'Ik dank je voor je goede zorgen. Je had me evengoed achter kunnen laten daar in de machineruimte.' Hij glimlachte even schuw. Zijn regelmatige tanden glansden wit in het licht van de olielamp. An was misschien een crimineel, maar dat was hij nu evenzeer. En ze had een goed hart. Dat terzijde, was ze ook behoorlijk aantrekkelijk. Hij zuchtte even terwijl hij haar aankeek, intussen in een appel bijtend. Hij had niet door hoe hij met grote, verliefde ogen naar haar zat te staren.

-Tobias-

"De wachten worden verdubbeld, dus vandaag geen wissel, maar een extra paar erbij," zei de wachter met wie Tobias naar de kamer van de prinses was gestuurd, Althans, om ervoor te gaan staan. Zoals elke andere keer zou hij de prinses zelf waarschijnlijk niet te zien krijgen, niet zolang hij nachtdiensten zou blijven draaien. Niet dat het hem wat kon schelen, de nachtdiensten maakten het hem alleen maar makkelijker. Helaas werkte het idee om de wachten te verdubbelen niet in zijn voordeel. Maar dat wordt gewoon improviseren.
Hij knikte even naar de blonde wachter die al voor de deur stond, de man knipoogde terug. Het teken dat het nu niet lang meer zou duren.

Aaricia had haar tranen weggeveegd. een bediende kwam de kamer in lopen om haar in haar nacht kleding te helpen. Ze stond op "Goedenavond hoogheid." sprak de bediende. "Goedenavond." antwoorde Aarcia beleefd als altijd. Rustig werd ze uit haar kleding gehezen de bediende maakte haar haar los en vlocht het daarna in om klitten te voorkomen tijdens het slapen. de nachtjapon werd naar haar gebracht en over haar onderkleding gedaan. De bediende liep al naar het bed maar Aaricia hield haar tegen. "Ik ga zo zelf wel in bed, ik wil nog even naar buiten kijken." de bediende keek twijvelend maar knikte toch "zoals u wenst hoogheid." zei ze met een buiging waarna ze uit de kamer liep. Aaricia liep naar de vensterbank toe en keek naar buiten. in gedachte was ze bij haar zus.

-Cyan-

"En het risico lopen dat je me alsnog verraadde aan die mannen?" vroeg Cyan. "Sorry, schatje, maar ik word al gezocht voor iets teveel zaken, genoeg om me levenslang op te laten sluiten en daar heb ik weinig zin in." Ze zag hem glimlachen en merkte op dat hij wel een erg goed gebit had voor een arbeider. Vlak daarna zag ze iets wat haar niet zo beviel, iets in zijn blik maakte dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. Echter omdat ze het geen naam kon geven besloot ze het maar te negeren.

Arion

'Oh...' nu keek hij toch wat teleurgesteld. 'Ik dacht dat je vriendelijk voor me was gewoon om me te helpen...' Arion had plots geen trek meer. 'Ik wist niet dat je bang was dat ik je zou verraden. Als je daar bang voor was dan...wel...dan zal ik je vanaf morgen wel niet meer lastig vallen.' Hij keek hulpeloos verloren naar de versleten neuzen van zijn schoenen. 'Het spijt me dat ik je de indruk gaf dat ik zó iemand was.' Hij stond op en liep zonder haar aan te kijken naar de bank. Daar begon hij zijn schoenen uit te trekken, haar blik nog steeds vermijdend.

Matthew

De wacht rondom de kamer van prinses Aaricia was versterkt door een nieuwe wachter. Matthew vond het nogal onnodig om drie wachters neer te zetten voor de deur, wie kwam er dan ook ongezien het paleis binnen? Nog eens onderdrukte hij een gaap en hij voelde hoe zijn ogen zwaar werden. Snel rechtte hij zijn rug en staarde alert voor zich uit. In al zijn jaren van dienst had hij nog nooit een fout gemaakt en dat zou dit keer ook niet gebeuren, punt uit. Een bediende verliet de kamer en nog net ving Matthew een glimp van Aaricia op die dichtbij het raam stond. In een deftige jurk gehesen of niet, ze was en bleef een schoonheid.

-Cyan-

"Al wil je me niet verraden, ik weet zeker dat ze genoeg trucjes kennen om het je tegen je wil te laten doen," antwoordde Cyan. "Er zijn er niet veel die vrij weten te komen, maar de paar die ik ontmoet heb, vertellen niet al te beste verhalen. En ik zou niet willen dat jou wat zou overkomen." Ze zag zijn houding veranderen en kon niet voorkomen dat haar kille houding er ietwat door verdween. Cyan wilde niet dat hij met een slecht gevoel van haar weg zou gaan. Als het uitkwam zou het slecht kunnen zijn voor mijn zaken... "Ik zou het prettiger vinden als je nog even bleef," begon ze,terwijl ze diep nadacht over een vervolg voor de smoes. "Je wordt immers gezocht en ik zou je kunnen leren hoe je uit het zicht van de wachters blijft... Puur om te voorkomen dat je er wat uit zou flappen als je gemarteld zou worden."

---

-Tobias-

Het duurde nog even nadat de bediende vertrokken was, voor hij zijn plan daadwerkelijk uitvoerde. Gelukkig had Matthew hem naast zijn collega gezet. Hij keek nog even om zich heen, om zeker te weten dat niemand de gang binnenkwam, puur een onderdeel van de baan, dus dat zou nog niet opvallen. Toen Tobias zich er echter van verzekerd had dat het veilig was, haalde hij uit naar zijn blonde collega, waarna deze op de grond neerviel. Toen richtte hij zich op Matthew.
"Goedennacht en slaap lekker." Alsof hij er al moeite mee zou hebben, dacht Tobias nog voor hij de man neersloeg. De twee makkelijkste had hij nu gehad, helaas had hij er geen rekening mee gehouden dat de derde nog tegen zou kunnen stribbelen. Tobias voelde dat hij van achteren bij zijn bovenarmen gegrepen werd.
"Waar denken wij mee bezig te zijn?" siste de laatste wachter.
"De prinses ontvoeren," antwoordde hij doodleuk, hij grijnsde terwijl hij zijn hoofd naar achteren wierp om de man een flinke kopstoot te geven. Niet veel later verslapte de greep en kon Tobias zich losrukken en omdraaien, om zo de man nog net te zien vallen. Tot nu toe gaat alles nog goed. Als de laatste om hulp had geroepen, in plaats van het eigenhandig op proberen te lossen, was het mogelijk nog een uitdaging geweest. De man was, zoals verwacht, veel te vol geweest van zijn eigen kunnen om toe te geven dat hij het niet alleen afkon. Nu kon zijn collega zich dus mooi om de hulptroepen bekommeren en ze totaal de verkeerde kant op sturen. Hopelijk was het de andere twee wachten niet opgevallen dat hij de blonde niet echt geslagen had. Ach, dat komt wel.
Tobias liep de kamer van de prinses binnen en zag dat ze al bij het raam stond, mooi, dat scheelt weer in het tillen. Hij had haar met alle plezier uit haar bed gelicht, maar dit kwam ergens wel beter uit. Zachtjes tikte hij haar op de schouders.
"Raad eens wie," zij hij met zijn meest charmante glimlach.

Aaricia zuchtte zachtjes "Alana waar ben je toch.." fluisterde ze waarna ze haar armen om haar middel sloeg. Ze keek om toen ze gestommel hoorde op de gang, maar het zou vast wel goed zijn. Ze wendde zich naar het lege vogelkooitje en staarde er treurig na. Ze hoorde hoe de deur open ging op dat moment, ze voelde hoe iemand haar op haar schouders tikte. "Raad eens wie," zei een mannenstem achter haar. Geschrokken draaide ze zich om waarna ze tot haar opluchting zag dat het een wachter was. Toch kreeg ze een verlegen blos op haar wangen aangezien ze hier in haar nachtjapon stond. "Is er iets aan de hand?" vroeg ze haar stem zo vast mogelijk te laten klinken. toen pas zag ze door de gleuf van de deur hoe één van de andere wachters op de grond lag. Haar ogen vergrote zich iets en het raam zelf belemmerde haar nog een stap naar achteren te doen. Ze keek tobias aan met grote ogen al was de rest van haar gezicht bedekt met een neutrale uitdrukking. Was deze man wel werkelijk een wachter?

-Tobias-

Hij zag haar kijken en in haar blik was te zien dat er meer in haar omging dan ze liet merken, niet overduidelijk, maar vaagjes. Het verbaasde hem ook niet, haar zus was net verdwenen. Even twijfelde hij wat hij zou antwoordden, of hij zichzelf gelijk ging verraden. Hij koos voorlopig voor het eerste.
"In zekere zin wel, een stel bandieten probeerde je kamer binnen te dringen. De situatie is redelijk onder controle maar ik ben naar binnen gestuurd om je in veiligheid te brengen. Helaas weten we niet tot in hoeverre ze geïnfiltreerd zijn, dus via de gangen de kamer verlaten gaat niet werken. Dus of je moet nog een andere weg kennen," hij wierp even een blik uit het raam, "of we klimmen het raam uit."

Aaricia zou dolgraag willen dat ze hem zonder moeite kon vertrouwen. Maar nadat haar broer werd vermoord en nu haar zus was vermist kon ze het niet zo gemakkelijk meer. Ze bleef op haar hoede, immers zag ze er dan wel uit als een popje, iemand die constand werd aangekleed en verzorgd. Het type wat je snel in zou schatten voor een ontzettende sukkel, maar ook zij had lessen gehad over hoe een land bestuurd zou moeten worden, lastige talen en andere zaken die ooit belangrijk kunnen zijn in haar positie. En ze was zich er van bewust dat deze jongen de waarheid kon spreken, maar dat dat dan kon betekenen dat hij haar werkelijk in veiligheid moest brengen, wat in zijn eentje natuurlijk onwijs tegen het protecol was wat ook zij kende. Of dat hijzelf één van die bandieten was. "of we klimmen het raam uit." Zei de wachter toen. Aaricia slikte. "het raam?" vroeg ze met een lichte vleug van onzekerheid. ze keek achterom. Oh nee, dat ging niet door, echt niet! dat was werkelijk veelste hoog! wat als ze zouden vallen!? wat als hij werkelijk een bandiet was en haar wilde laten vallen?? "Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is, en waarom bent u alleen? volgens het protecol moet een evacuatie onder begeleiding zijn van meer dan één bewaker." Zei ze met nog altijd iets wat vergrote ogen. Ze voelde zich steeds benouwder. Er was iets niet in orde hier, maar ze hoopte en ze bad dat ze het mis had.

-Tobias-

"Soms zijn er nu eenmaal situaties die niet opgelost kunnen worden via het protocol," antwoordde Tobias, al kreeg hij meer en meer zin om haar gewoon over zijn schouder te gooien en te vervoeren als een zoutzak. Het kon hem weinig schelen dat het tegen het 'protocol' zou zijn. "En het is niet helemaal een evacuatie hoor, enkel een omweggetje." Hij glimlachte naar de prinses, in de hoop daarmee haar vertrouwen te winnen. "Maak je maar geen zorgen, ik weet waar ik mee bezig ben."
Tobias haalde een dun, maar stevig koord uit zijn zakken. Het zag er niet naar uit dat het veel kon hebben, maar de oude vrouw waar hij het jaren terug van gekocht had, had hem verzekerd dat het van prima kwaliteit was. 'En onmisbaar voor een knappe piraat als u' waren haar letterlijke woorden geweest. Hij had het wel moeten kopen, om uit te testen of ze gelijk had gehad, en dat had ze. Het koord had zich al meermaals bewezen. Aan een van de uiteinden had hij later een kleine haak bevestigd, zodat hij het makkelijk vast kon maken indien nodig, en met een beetje oefening die erop volgde had hij nu ook bijna geen problemen meer het los te krijgen. Alhoewel zijn maten hem nog steeds wel eens uitlachten dat hij zijn leven in handen durfde te leggen van zo'n armzalig ding.
"Ik zal ervoor zorgen dat geen haar op je mooie hoofdje gekrenkt gaat worden, vertrouw me maar." Voorzichtig pakte hij haar hand vast, op dat moment viel zijn blik op het lege kooitje achter hem. Ergens stak het hem dat hij moest doen wat hem opgedragen was, het leek of het leven van de prinses alleen maar uit tegenslagen bestond, maar aan de andere kant wist hij maar al te goed waarvoor hij het deed.
Broers en zussen van het gewone volk werden regelmatig vermist of vermoord, je hoefde maar net op de verkeerde plek te lopen. Er was niemand die daarnaar omkeek. Natuurlijk er waren wel wachters, maar die waren allemaal zo corrupt als de pest, net als de koning zelf. En deze dame hier, zij hoefde zich geen zorgen te maken of ze de volgende dag wel genoeg zou verdienen om de eeuwige honger te verlichten. Of dat ze zonder reden in het gevang gegooid zou worden, puur omdat men er zin in had. Zij had zelfs de luxe om meerdere rokken te dragen, waar zijn zusters het soms moesten doen met een lapje, nauwelijks genoeg om mannen ervan te overtuigen dat ze niet te koop waren. Als ze er problemen mee heeft, had ze maar geen prinses moeten zijn.
Ondanks dat zijn gedachten niet zo vrolijk waren, bleef hij glimlachen naar haar, in de hoop dat ze alsnog mee zou gaan werken.

Hoewel ze zich rustiger voelde door zijn glimlach werd ze er tegelijkertijd nerveus van. als ze moesten vluchten waarom glimlachte hij dan zo? Ze keek naar het koord waarmee hij waarschijnlijk van plan was hun beide naar beneden te tillen. Ze slikte maar meer dan dat deed ze niet toen hij haar hand vast pakte. Alsnog schreeuwde iets in haar zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven, dat dit fout was dat ze moest gaan roepen om hulp. Maar haar lippen bleven op elkaar. Ze keek haar kamer rond met het vreemde gevoel dat als ze mee zou gaan ze de kamer niet snel meer zag. haar blik gleed ook op het kooitje, hij was leeg. Ze keek weer om naar Tobias. En hoewel ze het eigenlijk niet vertrouwde wist ze ook wel dat ze te laf was om zich te verzetten zelfs al had hier een bloeddorstige piraat voor haar gestaan in plaats van de wachter. Alana.. Alana had het wel gedurft. dat wist ze zeker, maar ze was geen Alana, en ze was ook niet haar broer. Ze keek uit het raam, vaak droomde ze dat ze kon vliegen en dat ze zo uit haar raam zou zweven. maar ze wist dat de werkelijkheid anders zou zijn. Ze voelde een rilling door haar heen schieten bij de gedachte zo uit het raam te moeten klimmen. "Is er echt geen andere optie?" vreg ze met een rilling in haar stem, en ze wist dat het angst was. Angst bracht de rilling in haar zangerige stem.

-Tobias-

Met zijn vrije hand maakte hij het touw vast aan de vensterbank.
"Helaas niet," antwoordde hij, waarna hij haar stevig om haar middel vastpakte en zich niet veel later via het koord naar beneden liet glijden. Hij hoopte dat de prinses niet al teveel tegen zou werken, zolang hij de controle had kon er weinig misgaan. Als de prinses echter besloot om zichzelf los te wrikken, kon hij niet verzekeren dat hij haar niet liet vallen.

Aaricia slikte toen de wachter het touw vast maakte. ze voelde hoe hij haar stevig rond haar middel vastpakte. het gaf haar een vreemd gevoel. Voornamelijk ook omdat ze feitelijk nog nooit echt was aangeraakt, althans niet zo stevig en zeker niet in haar nachtkleding. Toen ze niet veel later naar beneden gleden dacht ze dara niet eens meer aan. zij zelf hield hem nu ook vast omdat ze toch nog bang was om te vallen. ze hield haar ogen stevig dicht. in haar dromen was ze zonder angst, in werkelijkheid klemde ze zich stevig vast aan Tobias uit angst dat het fout zou gaan. toen ze weer grond onder haar voeten voelde duurde het enkele secondes voor ze daadwerkelijk door had dat ze beneden waren. ze opende haar ogen weer en liet Tobias los. Natuurlijk drong het nu pas, veelste laat natuurlijk tot haar door hoe dicht ze zich tegen de wachter had aangedrukt. totaal ongepast natuurlijk, ze keek omhoog naar waar haar raam zat en gelijk begreep ze weer waarom ze zich daartoe had laten verleiden.