Aireolia

Serena

Terwijl Serena toezicht hield op haar bemanning die bezig met het repareren van het grote gat in het voordek kwam een van de wachters van de cel haar richting op. 'Een van de gevangenen heeft een gebroken been, de ander mankeert niets. Ook vertelde er een dat hij de zoon van John Rider was. De broer van Garth Rider, kapitein van de Striders.' De genezer die nu ook naar boven kwam liep ook op haar af. 'Weet je zeker dat je ze wilt gebruiken?' Vragend trok Serena haar wenkbrauw op en likte even langs haar lippen. 'Natuurlijk wil ik ze gebruiken, als mijn bemanning verslapt verliezen we onze buit nog.' Kalm sloeg ze haar armen over elkaar en liep het trapje af naar het onderste deel van het schip. De twee jongens zaten met hun rug tegen de celmuur. De deur werd geopend door de overgebleven wachter en met een scheve glimlach stapte Serena naar binnen en hurkte voor Stan. 'Het spijt me, je voertuig dient nu als brandhout. Maar niet getreurd, je zult het niet meer nodig hebben. Als je werkelijk de zoon van John Rider bent, kun je nog veel opleveren.' Toen draaide ze zich naar Riven en haalde haar hand even langs zijn kaaklijn waarna ze zijn kin vastgreep. 'Niet slecht, als je niets mankeert kun je makkelijk het dek schrobben.' Na deze woorden keek ze weer naar zijn metgezel. 'Je bevind je op The Axis II, als kapitein beslis ik wat hier gebeurt.'

Stan

Stan grinnikte enkel. "Heb jij ooit gehoord van de Striders die geld geven? Denk even realistisch ." Hij drukte zich weer langs de tralies omhoog zodat ze niet neerbuigend op hem neer kon kijken. Hij besloot dat hij zich het beste voor kon houden dat ze gewoon een man was, en liet zich niet intimideren door haar aanwezigheid.
"Maar aangezien ik toch niet veel kan doen." Hij zwaaide naar zijn been. "Kunnen we misschien een akkoordje maken. We sturen een boodschap naar Grath, waarin ik laat weten dat ik een tijdje weg blijf." Dat de kapitein zelf niet kan lezen hield Stan voor zich. Als hij een bericht zou sturen zou hij deze aan diens zoon sturen die wel kon lezen Grath zelf en ook John hadden dit nooit geleerd. De brief zou dus alleen geloofwaardig overkomen als hij hem zelf zou sturen, naar de juiste persoon.
"Ik krijg hier een beetje betere plek om te slapen, en dan help ik jou met wat handigheidjes die ik heb waarvoor ik mijn been niet nodig heb."

-Cyan-

"Zeggen zal ik het je niet, dar zullen je klanten namelijk ook niet altijd doen, maar ik kan het je wel laten..." Ze hield even haar adem in toen hij langs haar onderrug streek, vrij laag langs haar onderrug. "Merken," maakte Cyan haar zin af. "Zoals net." Ze besloot zich iets meer te ontspannen, zodat haar lichaam de kans kreeg meer intuïtief te reageren, verwachtend dat Arion wel slim genoeg zou zijn de tekens op te merken.

Arion

Een triomfantelijke grijns verscheen op zijn gezicht. 'Oh...volgens mij begin ik het al een beetje te snappen, Cyan.' Hij liet plagerig nog een keer zijn hand langs de lijn van haar broekje gaan, voor hij onschuldig langs haar zij streelde, op en neer, steeds verder in de richting van haar buik. En haar andere atributen die aan de voorkant lagen.

-Cyan-

Voor ze er erg in had, had ze haar rug al ietwat gekromd om hem toegang te geven naar waar zijn handen naar onderweg waren geweest. Op het moment dat ze het doorhad, ging ze weer plat op haar buik liggen. 'Ik merk het,' antwoordde Cyan, in een poging neutraal te klinken al was ze daar momenteel niet toe in staat. 'Als je maar onthoudt dat we het vandaag bij een rugmassage houden, misschien dat ik je morgen een kans geef het vrouwelijk lichaam wat verder te bestuderen.'

Arion

'Dan denk ik dat we nu klaar zijn met deze les, nietwaar Cyan?' Hij trok zijn handen langzaam en plagerig terug. 'Het lijkt erop dat ik hier genoeg van weet. Dus als je het niet erg vindt zou ik graag gaan slapen.' Hij schoof bij haar vandaan en ging naar zijn slaapplaats, hoewel hij hij ogen niet van haar afhield. Ze lag nog steeds halfnaakt op bed, en de blik die ze hem toewierp maakte veel goed. Wraak.

"Weet je, het is wel schoon genoeg nu," zei Tobias. Aaricia keek naar de vloer die ze had geboend. "Als je wil kunnen we misschien terug gaan naar de hut..." "Oh, ik denk dat dat wel oke is." zei ze toen maar. ze stopte de spons in de emmer en kwam overeind. ze klopte haar rok afom de emmer weer met twee handen op te tillen waarna ze tobias weer aankeek. "Wij zouden hem nooit vermoord hebben," zei Tobias toen. "We zagen een toekomst in hem die we in jouw vader niet zien." Aaricia keek in de emmer toen hij dat zei en ze knikte. "Je hebt wel gelijk, je weet nooit wie er te vertrouwen is..." Aaricia keek op. "Maar zo zou dat niet moeten zijn toch? er moet toch een manier zijn waarop je elkaar wel moet kunnen vertrouwen.." zei ze terwijl ze hem met haar standaard puppyogen aankeek.

Riven keek koelbloedig naar de vrouw. ze was mooi, maar zo waren ook enkele slaven geweest en hij had ze nooit anders mogen behandelen. Hij was dan ook niet geheel onder de indruk van haar. daarbij. met zijn wapens nog op zak zou hij heus niet stomweg het dek gaan schrobben als hun schoothondje. "Wat nu als ik dat eens niet doe." zei hij toen simpelweg waarna hij overeind kwam. hij keek haar aan met zijn helderblauwe ogen vanachter zijn donkerbruine haren. het lichtblauw stak fel af tegen zijn redelijk zongebruinde gezicht. "Ik voel niet de behoefte hier te dienen als schoothondje." ging hij rustig verder. "Daarbij zul je toch niets anders aan me hebben als een rebel en, op andere posities zul je mijn kwaliteiten beter kunnen gebruiken." zijn houding was ontspannen en nonchalant. maar als ze na zijn protest ook maar enkele dreiging zou vormen had hij zijn wapen getrokken voor ze hem iets kon doen.

-Cyan-

Cyan wilde hem zeggen terug te komen en dwingen door te gaan, maar ze besloot dat het alleen maar zou betekenen dat ze zich aan hem zou onderwerpen. En dat was de bedoeling niet. Ze wierp hem dan ook een blik toe die duidelijk liet merken wat ze momenteel ervan dacht. Hoewel ze er altijd de mogelijkheid toe zou hebben hem terug te roepen, zij was de lerares hier en hij diende naar haar te luisteren. Cyan wist echter ook dat als ze het nu zou zeggen, ze eerder smekend dan bevelend zou klinken en dat wilde ze niet.
Even had ze gedacht dat hij zo gemakkelijk afstand van haar nam omdat hij, net als de koning, zijn interesse verloren was. De manier hoe hij keek overtuigde haar er echter van dat dat momenteel niet aan de orde was. Om hem niet teveel plezier te laten hebben, kroop ze snel onder de dekens, daarbij oplettend dat hij niet al te veel te zien zou krijgen.
'Je hebt gelijk, we kunnen beter maar morgen weer verder gaan. Sowieso gaat het dan een lange dag worden, we moeten immers op zoek naar een zeker schip.' Cyan zei het met haar rug naar hem toe. 'Weltrusten.'

Arion

'Weltrusten, schoonheid,' zei Arion opgewekt.Hij gniffelde even. 'Hm, daar zeg je eigenlijk wat. Moet ik niet mijn lessen afmaken vóór we naar dat schip op zoek gaan? Ik lig hier nogal op de tocht, Cyan. Zou ik niet naar Rada gaan? Die houdt me vast graag warm. Ze zal ook wel zo lie zijn om me een nachtzoentje te geven...'

-Cyan-

'We maken ze wel af als we op het schip zijn,' antwoordde Cyan. 'Of je gaat naar Rada en vraagt haar om het vervolg, veel plezier. Weet dan wel dat de deur achter je op slot gaat en niet meer open zal gaan.' Ze besefte zich hoe het kon klinken en besloot er gelijk maar een verklaring aan toe te voegen. 'Want weet je, tot nu toe is ze nog schoon, maar ik weet waar zij haar nachten mee doorbrengt. Ik wil mijn klanten niet blootstellen aan ziektes.'

---

-Tobias-

'Zolang mensen egoïstisch blijven, zal het lastig blijven,' Tobias nam de emmer en borstel van haar over en borg ze op, voor hij haar weer meenam naar haar hut. 'En op dit schip hier gaan we ervan uit dat we elkaar kunnen vertrouwen, gezien we voor hetzelfde doel vechten.' Hij liep met haar mee naar binnen. 'Gaat het weer een beetje, trouwens?'

Arion

Hij begon te grijnzen.
'Oh, maar Cyan...' zei hij rustig, 'Als ik met Rada zou slapen hebbe jóuw klanten er toch geen last van?' Hij liet zijn hoofd op zijn armen leunen terwijl hij haar aankeek. 'Tenslotte zul je dan gewoon een collega zijn, een van de zovelen, en collega's onderling zouden om professionele redenen toch geen relatie moeten beginnen hm? Slecht voor de productiviteit.' Hij had dat laatste ooit opgevangen in de machinekamers.

-Cyan-

'Dat geld misschien voor je oude beroep, maar hier moeten we ervoor zorgen dat we elkaar op de hoogte houden van nieuwe technieken, al blijft iedereen binnen zijn eigen klasse om dat te leren. En als Rada jou les zou geven, tja dan begin je in een veel lagere klasse, veel minder verdiensten dus ook.' Cyan begon er met de minuut meer spijt van te hebben dat ze toch met de lessen doorgegaan was en dat was in haar toon duidelijk te merken, die werd namelijk met de minuut kwader. 'Als je bij mijn blijft krijg je gelijk het goede geleerd en dat zouden je klanten wel waarderen, denk ik. Maar jij niet zo te merken.'

Arion

'Ik blijf ook bij jou,' zei Arion, nu wat serieuzer. 'Ik zal wel moeten nietwaar? Tenslotte werken jij en ik straks een tijd samen om die vervloekte prinses terug te halen.' Hij glimlachte en zijn ogen kregen een zachte blik. 'Ik kan me bovendien niet echt een vrouw indenken die me meer boeit dan jij. Zelfs al sta je me niets toe. Ik genoot best van die les daarnet en...' Hij zuchtte. 'Genoeg complimentjes? Of ga je door met kwaad op me zijn?' Hij zette zijn meest schattige blik op.

-Cyan-

'Alleen als je ze niet meent,' zei Cyan hooghartig, maar tegelijkertijd brak er een glimlach door in haar blik. Ze probeerde die te verbergen. Een koude windvlaag streek langs haar huid, het maakte dat ze wat dieper onder de dekens kroop, al leek het niet echt te helpen. Ze kon ook niet echt ontdekken waar het vandaan kwam, maar het huis tochtte wel vaker. 'En nu ophouden met dat tanden geklapper en kom bij me liggen, straks houdt je me er nog wakker mee.'

Arion

Hij keek haar verbaasd aan. 'Maar mijn tanden...' Hij besefte zich op tijd dat hij wat zou mislopen als hij die zin af zou maken. 'Oh eh...sorry Cyan. Ik kom er al aan.' hij aarzelde nog even, voor hij toevoegde: 'Erg lief van je om me wat warmte te willen gunnen.' Hij pakte zijn eigen deken ook maar mee en spreidde die over Cyan uit, voor hij zelf bij haar onder de dekens kroop en zich tegen haar rug aan vleide, die ze nog steeds naar hem toegekeerd had.

Serena stond op en automatisch liepen de wachters de cel in.'Heb jij ooit gehoord van een kapten die zijn of haar woorden terug neemt?' Haar donkere ogen keken Stan doordringend aan en op dat moment besloot Riven te spreken. 'Wat nu als ik dat eens niet doe? Ik voel niet de behoefte hier te dienen als schoothondje. Daarbij zul je toch niets anders aan me hebben als een rebel en, op andere posities zul je mijn kwaliteiten beter kunnen gebruiken.' De piraten die achter Serena stonden trokken hun zwaarden maar vlug hield ze hen tegen door zelf langzaam haar zwaard uit het holster te halen en hem tussen een gespleten houten plank te steken. Met één hand leunde ze er kalm op en keek de twee jongens aan die blijkbaar niet van plan waren om te gaan doen wat ze hen opdroeg. 'Hmm, oké.' Mompelde ze zacht. De twee waren blijkbaar niet zo saai als alle anderen. 'Jullie kunnen nu niet van het schip af, dus ik neem aan dat jullie hier nog wel een tijdje blijven. Ik leg geen contact met de Striders omdat een of ander jochie beweerd dat hij bij het groepje hoort. Maar geen zorgen, jullie twee hoeven niet op de knieën. Ik weet iets veel passenders.' Een piraat met brede schouders liep naar Riven toe toen Serena hem een sein gaf en bond zijn handen achter zijn rug vast waarna hij hem over een van zijn gespierde schouders wou gooien om mee naar het dek te nemen. Met een grijns op haar gezicht streelde Serena langs Stan's wang en keek hem aan. 'Geen zorgen Strider jochie, je krijgt heus wel wat je wilt.'

Stan

Welke woorden? Wilde hij zeggen toen Riven besloot te praten. Stan mocht hem wel. Een beetje gehaaid. Dat kon altijd leuk zijn.
"Ik kan ook moeilijk op mijn knieën gaan." Hij greinsde. En zag hoe de piraat zich bezig hield met de andere jongen.
De rillingen liepen over zijn rug toen ze zijn wang streek, hij wist niet wat hij moest verwachten van de woorden maar met het gebaar wekte het hem zorgen. Waarom kon het geen man zijn? Die had tenminste zijn andere been er bij gebroken en hem geloosd ofzo.
"Wat wil ik dan?"

Riven werd vastgebonden met een touw, zijn vingers streken over de knoop en al snel was het hem duidelijk dat de piraat die de knoop gelegd had geen ervaring had met gevangene, het was waarschijnlijk eerder een krachtpatser die de grote klappen op zou vangen voor de kapitein mochten ze overvallen worden. De man keerde zich naar riven toe om hem over zijn schouders te gooien. razend snel haalde hij de knoop los, een van de eerste fouten die hij had gemaakt als beginnen bij de gevangenen om zulke knopen als stevig te aanschouwen. "Hij draaide zich om met het touw in zijn handen. "Wel dan zul je toch eerst moeten leren knopen." Hij grijnste en haalde een dolk tevoorschijn. "En als je al een goede knoop had gehad moet je niet verwachten dat een touw mij tegenhoud als je niet eens de moeite hebt genomen mij van mijn wapens te ontdoen." Rustig ontweek hij de man toen die, in zijn ogen, eindelijk eens op hem reageerde. "Word er nog een wakker." zei hij slechts met een uitdagende grijns nu iedereen zo goed mogelijk in de gaten houdend, immers had hij nu slapende honden gewekt.

Serena

Voordat ze een antwoord kon geven op Stan's vraag hoorde ze dat de andere jongen tegen begon te stribbelen en de wachter vloekte een aantal keren toen hij probeerde Riven onderuit te halen. Serena draaide zich om en zag hoe de jongen een dolk in zijn hand had geklemd. Een beetje machteloos keek de wachter naar de kapitein en een lichte irritatie leek een fractie van een seconde zichtbaar boven haar perfect gevormde wenkbrauw. Ze zette een stap naar voren in Riven's richting, draaide een kwart en gaf een harde stoot met haar elleboog tussen zijn kaak en sleutelbeen. Hierna draaide Serena zijn handen met een snelle beweging op zijn rug en duwde hem naar de grond waarna ze boven op zijn rug ging zitten. Geïnteresseerd bekeek ze het bewerkte mes en stak het in haar zak. 'Niet slecht, jammer dat je het zo moeilijk moet maken.' De brede wachter nam het al snel van haar over en Serena verliet de cel. 'Ik kom je straks halen Strider jochie.' Riep ze naar hem met een glimlach, gevolgd door de mede-piraat en Riven.

Stan

"Stan is de naam. Klinkt een stuk beter." Hij hield zijn blik zo neutraal mogelijk maar liet een flauwe zelf verzekerde glimlach zijn lippen sieren. Hij wist dat enige onzekerheid tonen alleen maar zwakte zou zijn, en dit gebeurde dan ook niet.

Riven merkte serene haar beweging op en ontweek haar, hellaas was hij net een fractie te laat geweest, deels ook omdat de klap niet niets was geweest. hij voelde een tik en wilde serene haar arm wegslaan zijn arm werd echter vast gegrepen en voor hij het wist lag hij op de grond met Serena boven op hem, oke hij had het zich wel ietswat anders voorgesteld. ZIjn dolk werd van hem afgenomen maar het kon hem weinig schelen, hij had nog andere wapens bij zich voor het vechten en het was niet alsof hij die dolk eerlijk verdiend had. Hij werd overeind getrokken en voorwaarts geduwd. Hij besloot dit maal niet tegen te stribbelen puur om het feit dat ze hem nu uit die doffe cel duwde, als het nodig was kon hij straks buiten de cel, natuurlijk na enige observatie, wel eer een relletje schoppen. al was het maar om duidelijk te maken dat hij zich zou verzetten zolang ze hem als gevangene zouden behandelen. hij had er geen moeite mee zich zomaar ergens bij aan te sluiten dus het was haar verlies als ze niet inzag hoe makkelijk ze iemand voor zich kon winnen. het was niet alsof hij ergens anders heen kon dus hij bleef haar heus wel trouw. de vorige groep had hij immers ook trouw gevolgd zonder achter hun ideeën en methodes te staan.

-Cyan-

Drie vrouwen stonden aan de rand van de kade. Een ervan hielt stil en beval ook de andere twee even te wachten voor ze naar het grote schip toeliepen dat voor hen opdoemde. Het had een week geduurd voor ze het hadden gevonden, als het al niet meer dagen waren geweest, ze had niet echt haar best gedaan de tel bij te houden. Haar pijnlijk lege beurs herinnerde haar er echter aan dat het niet veel langer had moeten duren.
De rebellen wisten helaas maar al te goed wat niet opvallen betekende, het was een geluk dat ze via via te horen hadden gekregen dat er toevallig vandaag een vreemd schip hier was aanbeland. Handelsreizigers was de benaming die het grootste deel van het volk aan de bemanning had gegeven, hun excentrieke uiterlijk en het feit dat de mensen van wat lager allooi fluisterden dat er weinig handelswaar gespot was in de haven maakte dat Cyan het erop durfde te wagen. Het zou niet het eerste schip zijn waarvan ze om die redenen een kijkje was gaan nemen om er vervolgens achter te komen dat het het schip in feite wel handelaars en hun waren transporteerde. Maar goed, wie niet waagt, wie niet wint.
Als het nu niet het juiste schip was, zou dat niet zo positief uitpakken voor haar reisgezelschap. De laatste dagen was ze al niet echt vriendelijk geweest wist ze, meer dan de kamerhuur betalen en een nors hallo bij het ontbijt was er dan ook niet uitgekomen. De andere twee daarentegen hadden nar haar zin veel te veel gesprekken met elkaar gevoerd. Cyan had zo nu en dan wel wat opgevangen, maar verder dan het feit dat de laatst toegevoegde reisgenoot ook niet op al te beste voet stond met de wachters van de koning was haar interesse niet gegaan. Het hoe en waarom waren voor haar niet belang. Net zoals zij de andere twee ook niet alles over haar leven hoefde te vertellen.
'Goed, Ria, als ze je naar je verleden vragen weet je wat je moet vertellen is het niet?' begon Cyan. 'En waag het niet om fouten te maken...Dat we tot noch toe het juiste schip niet gevonden hebben is tot daar aan toe, maar als een van jullie twee het waagt een verkeerde beweging te maken of een woord teveel te zeggen waardoor we eraf geschopt worden, dan zweer ik je dat het het laatste is wat je levend gedaan hebt.'
Cyan keek Ria hierbij indringend aan, de kans was namelijk het grootst dat zij de beruchte fout zou maken. Hoewel ze Lunara minder lang kende, en echt kennen zou ze het ook niet willen noemen, het feit dat ze uit handen van de wachters wist te blijven was genoeg bewijs voor haar dat het kind te vertrouwen viel op dat gebied.
'En Lunara, denk je dat je eigen naam veilig is of gebruik je ook liever de schuilnaam?' Tot dan toe had ze het gezelschap in nog geen een herberg voorgesteld onder de eigen naam, puur uit veiligheidsoverwegingen. Nog steeds vroeg ze zich af of het wel zo'n slim idee was geweest het meisje mee te nemen. Aan de ene kant was het misschien wel wat veiliger reizen met drie vrouwen, maar aan de andere kant kon het ook genoeg problemen met zich meebrengen. Gelukkig had ze tot nog toe overal één kamer kunnen huren voor het gehele gezelschap, als ze meer kosten zou hebben gehad zou ze het kind zonder meer onderweg ergens achtergelaten hebben om haar eigen weg maar te zoeken. En misschien had ze haar gewoon achter moeten laten, maar Cyan wist dat die optie nooit mogelijk was geweest. Ze had het kind niet achter kunnen laten op de plek waar haar leven geëindigd was, haar niet in handen kunnen laten van de vrouw die haar ongewild Arion mee had laten trekken in de ellende. Het had haar eigenlijk niet moeten hebben kunnen schelen, zeker niet toen ze hoorde wat het haar zou kosten, maar toch...Het maakte het misschien een beetje goed voor wat ze had misdaan. Wat er verder met het meisje gebeurde kon haar weinig schelen. En ook Arion moest zich maar leren schikken naar de omstandigheden. Zo was het leven nu eenmaal, hard als een brok steen en als je niet oppaste liep je er keihard tegenaan.
'Oh en allebei vooral niet vergeten dat ik Cynthia heet en het woord voer. Alleen.'

Lunara liep met de twee over straat. Ze hadden weer gehoord van een schip, sinds dat ze gered was van floretta door de twee was ze eigenlijk bij de groep gebleven. Ze had niet weg gekund bij floretta omdat mearin niet terug kwam, en tegen de tijd dat het veilig was voor haar om weg te gaan en te zoeken naar haar Pegasus werd er plots van haar verlangd dat ze 12 goudstukken zou betalen. ze had amper genoeg om een week normaal rond te komen laat staan dat ze zoveel geld had. Ze had een man gezelschap moeten houden maar met de schuld die ze nu al had vreesde ze dat het niet bij gezelschap zou blijven wilde ze haar schulden ooit nog kunnen verlossen. Waarom had ze tot noch toe niet goed begrepen maar toen de vrouw, die nu de leiding nam, bij hen was gekomen om haar tijdelijke vertrek aan te kondigen had ze haar schulden afgelost. Het had haar veiliger geleken bij de twee te blijven en ze leken het ook nog te accepteren ook.
Cyan echter was wel gefrustreerd geraakt doordat ze het schip steeds niet konden vinden waardoor ze wat meer met Ria optrok, ze was bij de twee gebleven omdat ze had gehoord van hun opdracht, en ze hoopte dat de beloning ook voor haar kon gelden als ze een grote bijdrage kon leveren aan dit stel.
ria had het haar verteld, Cyan had over de echte opdracht eerst willen zwijgen. Het was vreemd voor haar geweest, de afgelopen tijd had ze gewoon in een herberg geslapen, het was dan wel onder de naam Lucy geweest wat af te korten viel naar haar kortste bijnaam Lu, maar het had ervoor gezorgd dat ze niet herkend werd. 'En Lunara, denk je dat je eigen naam veilig is of gebruik je ook liever de schuilnaam?' zei Cyan toen. Lunara keek op. “Zolang we niet zeker zijn of dit ‘het schip’ is is mijn schuilnaam veiliger, als we goed zitten is mijn naam echter geen probleem.” we staan immers dan aan dezelfde kant. dacht ze.
Ze had zich al die tijd niet aan willen sluiten omdat ze ergens hoopte dat ze ooit weer gerespecteerd zou kunnen worden, maar de afgelopen dagen had ze ingezien dat die kans zo nihil was, misschien als ze goed waren geweest voor hun gevangene zou ze dan overwegen om zich dan maar alsnog aan te sluiten, wie weet. Al had ze het hier nog met niemand over gehad.
'Oh en allebei vooral niet vergeten dat ik Cynthia heet en het woord voer. Alleen.' Zei Cyan toen. Lunara keek haar aan en knikte. Ze liet haar haar gang maar gaan, als Cyan het woord met leugens voerde en ze werden betrapt kon ze zich er makkelijker uitpraten dan wanneer zij ook had gelogen. Niet dat ze van plan was de twee te verraden. Ze hadden haar immers gered. Maar als ze nu al overwoog om zich misschien aan te sluiten.. ze zou dan natuurlijk niet er voor kiezen om de twee alsnog te verraden. Ze zou alleen afstand nemen zodat zij er niets meer mee te maken zou hebben mocht de prinses gered worden. Ze liep verder het schip op met de twee.

Ria

Ze bromde iets onverstaanbaars op de bevelen van Cy, en plukte nog eens aan haar rok. het ding was van goedkope wol en jeukte bij het leven. Het zat ook nog eens vol gaten en in de koude bries die waaide deed het niets om haar warm te houden. Ze was Cy's gezeik dan ook meer dan beu. De hele week al, sinds Cy haar had gevraagd om mee te gaan vanuit het bordeel, zogenaamd omdat ze een plan had, had Cy geen vriendelijk woord tegen haar gesproken. En van dat plan kwam ook maar weinig terecht tot nu toe.
'Goed, Ria, als ze je naar je verleden vragen weet je wat je moet vertellen is het niet?' begon Cyan weer. 'En waag het niet om fouten te maken...Dat we tot noch toe het juiste schip niet gevonden hebben is tot daar aan toe, maar als een van jullie twee het waagt een verkeerde beweging te maken of een woord teveel te zeggen waardoor we eraf geschopt worden, dan zweer ik je dat het het laatste is wat je levend gedaan hebt.'
'Ja, mevrouw de hoog verhevene,' antwoordde ze dan ook brutaal. 'Als iemand ernaar vraagt ben ik je zieke achternichtje waar je voor moet zorgen. Totaal waardeloos en alleen goed om de vloeren te schrobben.' Ria wierp Cy een venijnige blik toe. 'Je weet toch wel dat als we in het bordeel gebleven waren, we het een stuk beter zouden hebben gehad he? Een stuk warmer in ieder geval. Lunara was het ook met me eens dat we de kleding van die jongen nooit hadden moeten weggooien. We hadden ze kunnen verkopen voor een maaltijd, of in elk geval hadden we het iets warmer gehad als we ze zelf hadden gedragen.' Ze blies chagrijnig een ravenzwarte krul uit haar opgemaakte gezicht. 'En waarom moet ik nog steeds lippenstift en oogschaduw dragen als ik toch geen mannen hoef te bedienen? En dat gepluk aan mijn wenkbrauwen iedere keer...lekker is anders hoor! Als ik toch nergens goed voor hoef te zijn, laat me dan ook gewoon verslonzen alsjeblieft. Nu zie ik eruit alsof ik plat wil met de hele bemanning!' Ze stak haar genereuze boezem obstinaat naar voren. Toen wendde ze zich tot Lunara en ze begon te grijnzen. 'Weet je wat ik denk, Luna? Ik denk dat ze na al die jaren geen week zonder mannen kan. Ze komt vast wat tekort, als je begrijpt wat ik bedoel.' Ze knipoogde gemeen. 'Zag je niet hoe ze zojuist naar die havenarbeider lonkte?' Goed, het was een knappe kerel geweest, maar om nu te zeggen indrukwekkend... Jaloers gluurde Ria even naar Cyan. Waarom mocht Cy wel staren en moest zij zich gedeisd houden?

Serena

Nadat Serena de cel had verlaten met de piraat en Riven achter zich aan liep ze naar een aantal mannen die lagen te luieren tegen de masten. 'Hé jullie, in plaats van luieren zet jezelf aan het werk. En neem deze gozer mee, we slaan straks aan bij een nieuwe baai, dus ga je voor bereiden om een nieuwe buit binnen te halen.' Ze duwde Riven in de richting van de mannen en gaf de brede piraat die hem had mee genomen de opdracht om een oogje in het zijl te houden. De jongen leek te vertrouwen, maar dat kon ze ook mis hebben. Serena keerde zich om en liep alleen naar de cel terug. De informatie die Stan had over de Striders kon haar misschien nog goed van pas komen. 'S-t-a-n.' Spelde ze zijn naam en leunde met een uitdagende grijns tegen de tralies waarna ze de deur opende en hem half ondersteunend mee trok naar haar hut. Daar aangekomen duwde ze hem in een stoel en ging op haar bureau zitten met haar benen over elkaar geslagen. 'Dus, jij weet het een en ander over de Striders?' Vroeg ze aan hem en nam een kompas in haar ene hand terwijl ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.