Aireolia

Stan draaide met zijn ogen. "Og ga wieberen of zo. Je bent geen stadswacht dus je hoeft er niet op toe te kijken hoe mensen zich gedragen." Hij haalde zijn schouders op en draaide zich weer om, om zijn weg naar de markt te vervolgen. Hij had geen idee hoe ze kon weten dat hij een dief was. Of ze moest net op het plein zijn geweest en dicht bij de ophef hebben gestaan.

-Cyan-

Ze pakte zijn pols vast om hem tegen te houden. "Wel als die mensen dat doen in míjn gebied." Niet dat er niet genoeg goud aanwezig was om meerdere dieven te voorzien van wat ze nodig hadden, maar het ging Cyan om het principe. Ze wilde best anderen ook toestaan hier hun zaakjes te regelen, als ze maar wist wie en als ze hun inkomsten maar in de gaten kon houden. Ze wilde niet dat de gevolgen van daden van anderen haar het lastiger zouden maken rond te kunnen komen.

Senerum

De vermomde draak liep weer tussen de mensen in en deed goed zijn best om zijn lichaam verborgen te houden. Hij had de mazzel dat de mantel die hij droeg blijkbaar van een ongelooflijk groot persoon was geweest, aangezien hij bij hem toch nog licht over de grond sleepte. Het zorgde ervoor dat ook zijn poten verhuld bleven. Hij was even net iets teveel op zichzelf aan het letten en merkte daarom de stilstaande personen niet op totdat hij tegen de vrouw aanbotste. Hij keek snel omhoog om te zien dat ze er stond met dezelfde jongen die hij eerder die dag gezien had. Hij maakte zich snel uit de voeten, door de menigte heen, waar hij helaas net iets bovenuit stak.

"Ach zeik niet trut." Stan trok zijn pols los. "De straten zijn van iedereen, daarnaast ben ik toch binnen een week weer in een andere stad. Ik doe niet aan gebieden en zal dat ook nooit doen. Op een plek wonen. Tss."
Stan had er geen moeite mee met dat zijn woorden er op konden duiden dat hij een piraat was. Als zij zelf een ordinaire zakkenroller was die in de goot sliep, had ze sowieso niets te oordelen.

-Cyan-

"Dus je bent een reiziger he? Leuk voor jou. Maar ik heb die vrijheid jammergenoeg niet. En ik heb liever ook niet dat jouw daden maken dat het hier binnen een week zwart ziet van de wachters. Dus het zou fijn zijn als je een beetje aan je medemens zou denken en niet al te enthousiast hier aan het plunderen slaat." De reactie van de jongeman maakte dat ze nog verder wilde gaan, hoe durft hij me zo te behandelen. Op dat moment botste er echter iemand tegen haar aan, gelukkig kon ze voorkomen dat ze omviel. "Laat me je niet nog een keer tegenkomen," zei Cyan nog, tot ze ook de menigte in verdween om de persoon te volgen die het lef had zonder verontschuldiging weer verder te gaan. Ze vroeg zich af of de persoon doorhad dat hij boven de menigte uitstak.

Senerum

De draak snelde zich door de menigte heen, om vervolgens in een donkere steeg te verdwijnen waar het onnatuurlijk stil leek. Het enige wat er gehoord kon worden was het geruis van de menigte in de straat naast hem. Senerum zuchtte en sloot zijn ogen even, niet doorhebbend dat hij gevolgd werd.

-Cyan-

"Zo, meneer, heb je me niet wat te zeggen?" vroeg Cyan toen ze vlak achter de persoon stond. Het feit dat ze in een steeg stond, deerde haar niet. Het enige wat ze minder vond was de stank die er hing, alsof er een lijk lag te rotten. Ergens kwam de steeg haar bekend voor, maar alle stegen leken op elkaar wist ze. En ach, dan was er eentje minder...

Stan schoot in de lach toen ze weg liep. Wat een stomme doos. 'Mijn gebied blehh bleehh." Deed hij met een hoog stemmetje terwijl ze weg liep. Hij draaide met zijn ogen en liep fluitend verder tot hij de markt bereikte. Nou eerst zien of ze hadden wat hij zocht.

Senerum

Hij opende geschokt zijn ogen toen hij omkeek naar een gestalte achter hem. "Nee..." zei hij voordat hij weg probeerde te lopen van haar. Echt niet dat hij hier een gesprek aan zou knopen met een mens. Bovendien wilde hij zo snel mogelijk zijn maaltijd binnen hebben. Des te sneller hij uit deze vorm kon, hoe beter.

-Cyan-

Het viel Cyan gelijk op dat de persoon niet geheel menselijk was, al deed dat haar weinig. Er kwamen wel vaker vreemde wezens langs. Al had ze nog nooit eerder iemand als dit wezen gezien. "Niet eens iets als een verontschuldiging of zoiets? Ik wordt niet graag ondersteboven gelopen, weet je."

Senerum

Hij zorgde ervoor dat zijn gezicht in de schaduwen van zijn gewaad bleef. Als ze zijn gezicht zou zien, of ook maar iets anders van zijn lichaam onder het gewaad, dan zou ze hem waarschijnlijk meteen herkennen als een draak en de drakentemmers waarschuwen. "Nou eh...dat is dan jammer," zei hij voordat hij weer weg probeerde te lopen. Wat moest ze nou van hem? Dat hij sorry zou zeggen? Pff, wat dacht ze wel? Alsof hij aan een mens zijn excuses aan zou bieden. Echt niet.

-Cyan-

"Geweldig beleefd is iedereen tegenwoordig..." zei Cyan nog. Ze had er weinig zin in nog langer in de stank te blijven staan. Ze keek even rond om te zien of ze de bron kon ontdekken, maar zag zo niets. Toch maakte die niet dat ze geen aandacht meer besteedde aan de ander die aanwezig was. "Niet echt het antwoord waar ik op gehoopt had. Wie mag jij wezen dat je zo omgaat met anderen?"

Senerum

"Dat gaat je niets aan!" zei hij snel en lichtelijk agressief om haar proberen te ontmoedigen om het ook daadwerkelijk uit te gaan zoeken. Hij keek haar niet eens meer aan en draaide zich langzaam om, om weer weg te kunnen lopen.

-Cyan-

"Hoezo gaat het me niets aan? Ben je soms bang voor wat er gebeurt als ik erachter zou komen?" Cyans toon veranderde eens drastisch. In een opwelling trok ze de kap van zijn mantel omlaag. Even bleef ze kijken, daarna vroeg ze gelijk: "Misschien een betere vraag, mocht ik er niet achter komen wat je bent, wat dat ook moge zijn?"

Senerum

Hij schrok toen zijn kap ineens omlaag werd getrokken en zijn gezicht onthuld werd. Hij gromde en ontblootte zijn tanden voordat hij op haar af dook en haar bewusteloos probeerde te slaan. "Hoe durf je!?" gromde hij. Hij moest haar uitschakelen, anders zou zijn geheim letterlijk op straat liggen. Maar waarom vroeg ze wat hij was? Ieder mens wist toch wel een draak was? Of niet dan?

-Cyan-

"Nou, gewoon, durven,"antwoordde Cyan, terwijl ze hem zo goed en zo kwaad als het ging probeerde te ontwijken. Je bent behendig of je bent het niet. "Wat is jouw probleem zo ineens?" Met haar hand greep ze naar haar dolk. Oh verdomme, net die ene keer dat ik dat ding nodig heb...

Senerum

Wat baalde hij ervan dat hij in dit lichaam zo onhandig was. Hij bleef haar maar missen, maarja, hoe kon het ook anders? Zij was gewend aan haar lichaam. Hij probeerde vuur te spuwen, maar zelfs dat ging niet in dit lichaam. Hij bleef op haar af duiken en probeerde haar met harde klappen uit te schakelen. Hij moest toch wat? Hij hoopte erop dat ze ergens een foute stap maakte waardoor hij haar zou kunnen raken.

-Cyan-


In een poging een van zijn uithalen te ontwijken, verloor ze haar evenwicht. Niet veel later rolde ze over de grond heen. Terwijl ze al rollend hem ook probeerde te ontwijken, kwam ze op een gegeven moment oog in oog te liggen met het hoofd van hetgeen wat blijkbaar de lucht hier veroorzaakte. Ergens leek ze het gezicht te herkennen, alsof ze het eerder al gezien had. De zichtbare blauwe plekken en het feit dat het ongedierte langs was geweest maakte het er haar niet gemakkelijker op het zich te herinneren. Hmm, was hier niet onlangs een gevecht geweest of zoiets...Maar nee, dat zag er toen niet zo dodelijk uit, het zal wel wat anders zijn geweest.
Binnen een fractie van een seconde had ze gezien dat het ongedierte er ook voor had gezorgd dat enkele van de arm botten vrij lagen. "Als je er problemen mee hebt dat ik het leen, moet je het maar even zeggen he?" zei ze tegen de schedel, vlak voor ze weer overeind kwam. Met een van de botten in haar hand. Zo, tenminste iets van een wapen, dacht ze nog, waarna ze ermee uithaalde naar haar tegenstander.

Senerum

De draak was ondertussen was dichterbij gekomen weer en wilde weer net naar haar uithalen toen ze ineens hem aanviel met iets wat leek op een soort lichte stok. Het was te laat voor hem om echt te ontwijken, maar hij wist dat het niet nodig was. De stok versplinterde op zijn schouder. Hij moest wel weer even zijn evenwicht terugvinden en schudde met zijn hoofd voordat hij weer achter haar aan kwam.

-Cyan-

Oh godverdomme! dacht ze, toen Cyan haar wapen bij de eerste slag gelijk al zag versplinteren. Op dat moment besloot ze dat het verstandiger was om weg te wezen. Ze schoot langs haar tegenstander heen op het moment dat ze hem zag wandelen en terug op straat probeerde ze zo goed als mogelijk was in de menigte op te gaan, om er vervolgens zo snel mogelijk doorheen te geraken.

Senerum

Hij volgde haar nadat hij zijn kap weer goed had opgezet en probeerde haar te spotten in de menigte. Met enige moeite kon hij haar nog net volgen, maar als er iets anders gebeurde of ze was even slimmer, dan was hij haar echt kwijt.

-Cyan-


Ze keek eens over haar schouder en kon zien dat hij haar volgde. Ook niet zo moeilijk te spotten als je boven de rest uitstteekt...Cyan vroeg zich af of ze gewoon rechtdoor bleef gaan, in de hoop dat de menigte hem genoeg op zou houden dat hij haar kwijt zou raken, of dat ze de steegjes in zou duiken voor binnendoor weggetjes. Ze besloot voor nu het maar bij de eerste optie te houden. Zolang ze in gezelschap van anderen bleef kon hij zijn aanval tenminste niet vervolgen, hoopte ze. Het was immers strafbaar in het openbaar te vechten.

Stan liep rustig langs de drukke kraampjes. Niet iedereen scheen even vrolijk te worden van zijn langzame nonchalante houding en hij kreeg regelmatig een zet of er werd hem een vloek toe geworden.
Hij keek naar de spullen die uitgestald stonden, kleding, sieraden, materialen. Bij die laatste keek hij goed. Want hij had toch een speciaal spulletje nodig. Stan begon bang te worden dat hij naar de grond moest om het te krijgen.

Senerum

Hij bleef haar volgen, maar het bleef steeds moeilijker. Hij wilde geen aandacht naar zich toe trekken en begon daarom niet te rennen. De draak hield haar nauwlettend in de gaten, maar was haar af en toe even kwijt voordat hij haar weer terugvond.

-Cyan-

Op een gegeven moment besloot ze toch maar om meer een binnendoorweg te pakken. Ze merkte dat ze dichterbij haar ondergrondse schuilplaats kwam en wist dat de doorgaan er naartoe maar smal was. Als ik het me goed herinner moet het er nu veilig zijn...Al gauw zag ze het smalle steegje, bijna te smal voor haar om doorheen te lopen, wat zou leiden naar het punt waar ze ene trap naar beneden zou kunnen vinden.