Aireolia

Stan moest grijnsden om hoe de draak achterste voren voor hun ging vliegen, het zag er belachelijk uit. Ja, draken waren misschien indrukwekkende dieren, maar voor Stan haalde dit een boel van het angstaanjagende er af.
Stan realiseerde dat hij op Imogen haar vraag geen antwoord kon geven. Hij had geen idee wat draken aten. Geen mensen dacht hij, maar deze werd niet bereden dus misschien was hij wel wilder dan een normale draak. "Meestal niet." Besloot hij Imogen eerlijk te antwoorden. Daarna keerde hij zich weer tot de draak. "Niets te eten hier. Had je toch wel kunnen oordelen, je ziet toch dat ik zelf niets eet." Hij lachte bij die laatste opmerking. Stan was nou eenmaal extreem dun. "Vind je het erg om ons dan gewoon door te laten gaan?" Stan stuurde de staart van het scheepje weer omlaag zodat hij verder begon te klimmen en stuurde meer wind tegen de vleugels.

Senerum volgde hem nog steeds en grijnsde. "Nou...ik vind jullie er anders best wel eetbaar uit zien," zei hij terwijl hij weer begon te cirkelen om het kleine bootje. Hij maakte natuurlijk maar een grapje en zou eigenlijk nooit zomaar een mens eten, maar een beetje plagen kon geen kwaad, toch?

Na Stan's toch al niet geruststellende antwoord, maakte de draak de zaak alleen nog maar erger. Imogen verstijfde, en moest zich ervan weerhouden om niet overboord te springen en de draak aan te vallen. Niet dat ze veel kon betekenen tegen zo'n monsterlijk wezen, met haar haperende krachten. Ze bewoog dichter naar Stan's troostende lichaamswarmte. "Hebben we wapens aan boord?"

Iets harder zei ze: "Er zijn vast allerlei dorpjes met veel meer mensen! Waarom ga je daar niet heen? We horen bij een groot schip, en als ze ons missen komen ze vast achter je aan." Achter Stan dan, achter haar wist ze zo net nog niet.

Introductie Naqini:
Een stukje door de ogen van Serafina - (een andere luchtheks)

“Oké, we doen het nog één keer.” Serafina riep het luidkeels tegen haar leerlingen.
Een verontwaardigde, algemene zucht leek van de groep voor haar te komen. Blijkbaar hadden de jonge luchtheksjes nu echt hun geduld verloren.
“Ik weet het, ik weet het,” gaf ook Serafina toe. “maar ik kan het ook niet helpen dat Naqini vast de tijd weer eens uit het oog verloren is.” Hierop hief ze gebiedend haar handen, ten teken dat het bevestigende geroezemoes moest stoppen en dat de eerste noot nogmaals ingezet moest worden.
Gelukkig namen enkelen van de oudere leerlingen het voortouw door braaf de melodie te neuriëren. Serafina had zich niet kunnen voorstellen hoe ze anders de groep zover had weten te krijgen naar haar te luisteren.
Echter leek Naqini hier nooit moeite mee te hebben. Misschien kwam het doordat haar vlieglessen simpelweg interessanter en leuker waren voor de jongelingen, dan het leren van de historische Veneficae Aeris liederen. Niet dat Serafina dat ooit zou toegeven overigens...
Maar als Serafina goed bij zichzelf te rade ging, wist zij ook wel dat het niet alleen daar aan lag. Het lag ook aan de natuurlijke charme en openheid die Naqini uitstraalde wat algauw respect vergaarden. En dit zou Serafina natuurlijk al helemaal niet toegeven.

Alsof ze spontaan door het hemelse geluid van het huidige lied werd aangetrokken, kwam daar plotseling Naqini aanvliegen.
Serafina deed er werkelijk alles aan om de jonge luchtheksen in bedwang te houden en hen het lied af te laten maken, – ze had er namelijk een hekel aan als iets moois als het Waterlied werd afgeraffeld – maar ze kreeg het gewoon niet voor elkaar enkelen van de jongste leerlingen in het gareel te houden. Voor ze het goed en wel besefte, hadden de kleintjes al hun armpjes uitgestoken richting hun andere lerares terwijl ze haar enthousiast riepen. “Naqini, Naqini!” galmde het.
Naqini streek ondertussen sierlijk op de vlakke wolk neer. Minstens zo enthousiast als haar nieuwste leerlingen, boog ze zich voorover om alle kinderen met open armen te ontvangen. “Monsters!” riep ze blij.
Serafina had nooit begrepen hoe haar zuster aan die bijnaam was gekomen. Geen enkele luchtheks kwam qua uiterlijk en vaak eveneens qua innerlijk overeen met een monster. En zeker niet de jongsten onder hen met hun gave huid, glanzende haren en een voorkomen die liet zien dat ze nauwelijks nog hadden blootgestaan aan de ontberingen die een wereld als Aireolia soms met zich mee kon brengen. En dan durfde Naqini, hun eigen lerares (waardoor zij toch ook een voorbeeld-figuur voor hen zou moeten zijn), hen monsters te noemen?! Hm..al haalden die kinderen soms wel het bloed onder Serafina's lange, puntige nagels vandaan..
Des-al-niettemin leken de jongelingen er verre van bezwaar tegen te hebben, geconcludeerd aan de manier waarop ze zich alle tien – jonger en ouder – gierend van de lach op hun vlieglerares stortten.
Belachelijk en ongehoord was het!
Onverwacht stond daar ineens de ordeverstoorder in hoogst eigen persoon pal voor Serafina's neus.
“Het spijt me dat ik zo laat ben, zuster Serafina,” klonk haar melodieuze stem. Al stond er een brede lach op haar gezicht, Serafina wist wel dat Naqini het oprecht meende. “maar ik was gewoon...”
Maar Serafina was haar voor: “De tijd vergeten, aan het dagdromen en/of héérlijk aan het zweven op een gewoon perfecte luchtstroom?” vulde ze aan. Haar gezicht toonde weinig begrip, maar Serafina weigerde haar geduld te verliezen.
Naqini knikte schamper. Haar ogen glinsterden speels. Tja..ze was en bleef nou eenmaal Naqini. Ze was gewoon een wilde en iedereen wist het, maar iedereen had haar toch in hun hart gesloten – iets wat Serafina, als enige leek het, nooit echt kon verkroppen.
“Het geeft niet.” wist Serafina er met moeite uit te krijgen. “Maar laat het niet weer gebeuren!”
voegde ze er nog aan toe, al wist ze net als ieder ander (waaronder Naqini zelf), dat deze waarschuwing overbodig was.
Naqini knikte weer. Het was waarschijnlijk meer uit respect voor haar oudere zuster.

Plotseling werd er zacht maar duidelijk aan Naqini's lange, luchtige jurk getrokken, gevolgd door een gevraagd “Naqini?”.
Beide leraressen moesten een stuk omlaag kijken om te ontdekken dat daar de kleine Sezé was, Naqini's lievelingetje (dit had Naqini zelf overigens nooit toegegeven, maar het viel duidelijk te merken).
Nog zoiets vreemds: op de één of andere manier sprak geen enkele leerling Naqini aan met het respectvolle 'zuster', wat wel verplicht was en gedaan werd bij alle andere zusters - en vooral leraressen- die de volwassenheid al hadden bereikt.
Serafina trok een onopvallend, spottend lachje. Misschien dat 'de wilde' toch niet zoveel respect kreeg als ze dacht.
Echter leek Naqini deze 'brutaliteit' wel op prijs te stellen. “Wat is er, Sezé?” sprak ze namelijk vriendelijk terug.
“Nou,” ging het kleintje verder. “de anderen en ik wachten best al lang..enneh..nou.., we willen graag gaan, zie je..” ze schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer bij de strenge blik die Serafina haar toewierp.
“Maar natuurlijk! Het spijt me. Ik kom er zo aan.” Naqini lachte het zevenjarige meisje (tenminste..zeven in heksenjaren) liefdevol toe, waarop het jonge luchtheksje zich weer naar de groep spoedde om het hen mee te delen.
“U hoort het, zuster;” sprak Naqini tegen Serafina. Ze keek haar met een stralende blik aan, wat de ander niet bepaald leek te bevallen. “ik moet gaan. De plicht roept!” Terwijl ze lichtvoetig weg beende naar de leerlingen, keek Serafina haar hoofdschuddend na. Ja, ja..en sinds wanneer had Naqini ook maar enig plichtsbesef?
Yelena, de wolken hebben haar ziel, had duidelijk een fout gemaakt in haar keuze voor een voorlopige clanleidster..!
Een oudere luchtheks, zo iemand als Serafina bijvoorbeeld, was werkelijk een veel betere keuze geweest! Die wist tenminste wat het begrip 'verantwoordelijkheidsgevoel' inhield!
Zonder verdere woorden van afscheid te spreken, stapte Serafina enigszins nors de andere kant van de brede wolf af en vloog op gepaste snelheid weg. Lerares? Naqini? Phá!

Senerum grijnsde en lachte om de reactie van de vrouw. "Het was maar een grapje," zei hij voordat hij naar boven schoot en tussen de wolken verdween. Zo plots als hij was gekomen, was hij ook weer weg. Hij besloot zo hoog mogelijk te gaan, hoger dan hij ooit geweest was, gewoon om te kijken wat hij daar tegen kon komen. De draak vloog door talloze wolken heen en genoot van de vrijheid en de ruimte die de lucht hem bood.

Naqini ging voor de groep leerlingen staan. Er stond een grote glimlach op haar smalle gezicht, haar gouden ogen glommen alsof ze de zon zelf wilden overtreffen. “Goed. Zijn jullie er klaar voor?” zong Naqini haast. De fijne klanken van de gesproken woorden werden meegevoerd door de strelende wind.
De tien meisjes riepen opgetogen door elkaar, waarop hun lerares een aanstekelijk lachje liet horen.
“Ja, het is duidelijk. Dank jullie, dames. Nou..eens kijken of jullie mij bij kunnen houden dan!” Zonder een verdere waarschuwing liet Naqini zich plotseling achterover van de wolk afvallen met haar armen gespreid.
De eerste keer dat zij dat had gedaan, had het voor wat verwarring gezorgd, maar nu wisten de leerlingen wel beter. Lachend lieten ze zich zonder twijfel achter Naqini aan van de wolk storten.
De krachtige luchtstroom ving de jonge luchtheksjes behendig op en voer hen met zich mee achter hun lerares aan.
Naqini had zich altijd al ontfermd over de jongste groep leerlingen (dit op haar eigen aandringen), van zes tot tien jaar. Ze vond deze fase in het leven van de luchtheksen zelf het leukst aangezien er nog zo veel te leren viel aan haar leerlingen. Inmiddels waren de kleintjes wel al zo getraind dat ze automatisch in een keurige V-vorm achter haar aanvlogen, maar er was nog zat materiaal over om hen te leren.
Een enkele luchtpiraat - op een erg hooggelegen schip - die toevallig net een blik omhoog zou werpen, zou denken dat er een groep ganzen voorbij streek. Verder hadden de luchtheksen vrij spel, aangezien de meeste wezens in Aireolia, die niet van nature zelf in de lucht leefden, vaak niet eens van hun ras afwisten.
Naqini – die nu met haar buik naar beneden gericht vloog – wierp een vluchtige blik achterom. Iedereen was er nog. De kleinsten waren het dichtst bij haar, de ouderen wat meer achteraan. Het leek prima te gaan zo.
Ze richtte haar blik weer naar voren.
Tijd voor een beetje opschudding dus... Onverwacht maakte Naqini een soepele kurkentrekker-beweging. Er klonk wat verbaasd gemompel, maar toen Naqini opnieuw naar de groep achter haar keek, deed iedere leerling haar braaf na - al dan niet met een wat vertwijfeld gezicht. Dit was een goed teken; het toonde dat de luchtheksen meer en meer vertrouwd raakten in de lucht.

Een ferme geur drong zich plotseling Naqini's neus binnen. Razendsnel gleden haar heldere ogen hierop naar voren. Wat was dat? Ze leek de geur enigszins te herkennen, maar ze kon het toch niet helemaal thuisbrengen doordat het zich vermengd had met de andere honderden luchtjes in de wind; die van de ingehouden regen in de wolken bijvoorbeeld of van de glinsterende, vochtige vleugels van de zangvogels en de zoete aroma's van de andere luchtheksen in de buurt.
Op dat moment trok iets in haar ooghoek haar aandacht. Een glanzende, gouden verschijning gleed aan haar voorbij. Instinctief gebaarde Naqini dat de groep achter haar halt moest houden. Doordat hun lerares niets zei en haar gebaar vrij dringend leek, deden de luchtheksjes gehoorzaam wat er van hen verwacht werd, dit werd hen namelijk vaak genoeg nadrukkelijk op het hart gedrukt; altijd luisteren naar de lerares of een volwassen luchtheks op eventueel onveilig terrein.
De kleintjes bleven nu in een rij van twee aan twee verticaal achter Naqini zweven. Ondertussen verscholen ze zich achter elkaar voor de hevige windvlagen, maar soms werden er enkele nieuwsgierige hoofdjes zichtbaar die via de zijkant van de rij alles probeerden te volgen.

Senerum ving wat op uit zijn ooghoek net voordat hij weer een volgende wolk in schoot. Hij vertraagde flink en vloog of de wolk totdat hij het idee had ongeveer net voor hetgene te zitten wat hij gezien had. De draak liet zich langzaam door de wolk naar beneden zakken en trof een groep vliegende mensen aan. Sinds wanneer konden mensen vliegen zonder schepen? Hij snapte er niets van. De draak had nog nooit gehoord van zoiets als dit. Senerum bewoog zijn vleugels zo langzaam mogelijk, om de kleine kinderen niet omver te blazen. Hij wachtte op de woorden die ongetwijfeld zouden komen.

Stan schoot hard in de lach toen de draak verdween. "Wat een belachelijk dier." Al hikkend van het lachen kwamen de woorden er uit. "Nou, daar heb ik ook al mijn respect voor verloren." Hij stuurde de staart van zijn vliegtuigje omlaag en stuurde een beetje onhandig meer wind onder de vleugels.

Naqini voelde ineens twee dunne armpjes rond haar middel. Sezé had haar van schrik vastgegrepen.
Bemoedigend plaatste Naqini één hand op de zachte huid. Haar lange, dunne vingers kromden zich er moeiteloos omheen.
“Wat was dat?” vroeg Draqnée, één van de oudere leerlingen die, ondanks dat ze zich bijna achteraan in de rij bevond, makkelijk te verstaan was. Zij had de schim blijkbaar ook gezien.
Net op het moment dat Naqini haar met eenzelfde verbazing wilde antwoorden, verscheen er plotseling een prachtige draak vlakbij haar. Naqini slaakte een zacht kreetje van verwondering. “E-een draak...” sprak ze ietwat uit het veld geslagen. Het was lang geleden sinds ze de eer had gehad een draak te zien en dan nog van zo dichtbij!? Ook de kinderen lieten zich op gedempte toon horen, geen van hen had waarschijnlijk dit ras luchtwezen ooit gezien. Maar ze moesten door hun lessen kunnen weten wat het schepsel was.
Sinds de koning zich deze magische wezens, de draken, had toegeëigend en haast elk van hen nu bereden werd door niet altijd even sympathieke lieden, kregen de luchtheksen vrijwel nooit meer de kans om hun vroegere vrienden en bondgenoten te ontmoeten. Maar zo ging het met veel magie in het land. En het deed Naqini pijn toe te geven dat veel luchtheksen niet eens meer van het bestaan van draken afwisten en blijkbaar andersom ook, opgemaakt uit de verdwaasde blik van de draak zelf.
De greep rond haar middel verstevigde zich, maar ergens had Naqini het gevoel dat Sezé en de andere leerlingen niet bang hoefden te zijn. Desalniettemin bleef ze dicht bij hen in de buurt.
“Wees gegroet, heer Draak.” sprak Naqini de draak in de algemene taal van Aireolia toe, welke zij al erg lang niet meer gebruikt had. Haar accent viel hierdoor duidelijk te horen. De taal van de Veneficae Aeris verschilde daarnaast sterk van welke taal dan ook in heel Aireolia en omstreken. Want de luchtheksen spraken namelijk niet met echte woorden om iets duidelijk te maken, maar meer met tonen en klanken. In de oren van andere wezens kon dit bijvoorbeeld als het huilen van de wind of als een warme luchtstroom klinken. Als de draak goed opgelet had, kon hij al een beetje van de taal hebben meegekregen toen Naqini haar leerling antwoordde.
“Wie bent u precies en wat brengt u hier in het domein van de Veneficae Aeris, als ik u vragen mag?” viel Naqini toen gelijk met de deur in huis. Haar stem klonk bijzonder kalm en vriendelijk, toch hoopte ze dat de draak de gestelde vragen niet als een brutaliteit zou opvatten. Ze kende immers de gewoonten van andere volkeren en rassen niet meer zo goed door alle veranderingen, zelfs niet die van de draken en veel andere luchtwezens. Aan de andere kant had het wezen zojuist, zoals gezegd, het domein van haar ras betreden, dus was hij haar zoiezo iets van een uitleg verschuldigd.
Elf paar ogen keken nu vol nieuwsgierigheid naar het machtige wezen. Naqini's gouden kijkers werden niet uitgezonderd. Zij liet haar blik vol interesse over de vreemdeling gaan.

De draak hield zijn kop lichtelijk scheef toen het vliegende mens haar mond opendeed en hem toesprak in de taal die hij goed beheerste. Ze had wel duidelijk een accent, maar hij kon niet plaatsen welke het was. "De...Vene...ficae....Aeris?" vroeg hij langzaam om ervoor te zorgen dat hij niet over zijn lange tong zou struikelen. "Domein?" vroegde hij hieraan toe. "Ik heb geen idee waar u het over heeft, vrouwe. Mijn naam is Senerum en nog nooit eerder heb ik vliegende mensen mogen aanschouwen. Heet uw ras Veneficae Aeris?" sprak hij langzaam en kalm om haar kalmte te evenaren.
Hij wist niet wat hij moest verwachten van deze mensen, maar hij merkte wel dat hij niets van ze te vrezen had en daarom bleef hij ook kalm. "Ik kom in ieder geval niet met kwade bedoelingen. Ik ben gewoon wat aan het vliegen."

Imogen keek met een gefronsd voorhoofd in de richting van de verdwijnende draak. "Ik ben blij dat je erom kan lachen. Wat nou als hij ons aan had gevallen? De buitenwereld is gevaarlijk!" zei ze op dramatische toon. Een beginnende grijns kroop al snel om haar mondhoeken. "Eerste les van vandaag: draken hebben een slecht gevoel voor humor?"

Stan keek met een grijns toen ze dramatisch begon te doen, maar voor hij kon zeggen dat ze wat meer lol in het leven moest hebben ontstond de grijns op Imogen haar gezicht. Hij schaterde van het lachen. "Zeer slecht gevoel." Hij voelde aan de wind stromingen en keek naar de zon en de wolken. Het was lastig geweest met de draak in de buurt de route in het oog te houden. Stan besloot wat bij te draaien. "Zin om wat sneller te gaan Imogen? Geleidelijk, ik heb geen zin om weer door een van jou windstoten uit mijn zit geblazen te worden."

Naqini schonk de draak een innemende glimlach toen hij oprecht zijn best leek te doen de naam van haar ras uit te spreken. Ze knikte bij het woord 'domein'.
Uiteindelijk leek het wezen blijkbaar minder van hen te weten dan ze had gedacht. “Welkom dan, machtige draak Senerum.” begon ze op vriendelijke toon. “Wij van de Veneficae Aeris zijn gewoonlijk zeer gastvrij, zeker naar uw soort toe. Uw bezoek was gewoon wat onverwacht. Mijn verontschuldigingen daarom voor de onduidelijkheden.” Haar stem klonk serieus terwijl haar goede humeur er toch duidelijk doorheen klonk. Geduldig sloeg ze haar handen ineen. Sezé had haar armen terugtrokken. “Sta mij dan toe het één en ander uit te leggen: ten eerste zijn wij geen mensen!” Er werd als reactie achter Naqini gegrinnikt en gelachen door de meisjes. Ze wisten wel dat hun ras en het mensenras enige uiterlijke kenmerken gemeen hadden, maar daar hield het dan ook wel op. Sommige van de luchtheksen vonden het vreselijk om alleen al met dat 'andere ras' vergeleken te worden, maar Naqini en anderen zagen er wel de humor van in; men moest eens weten hoeveel de twee rassen in feite van elkaar verschilden.. “Ten tweede,” ging Naqini met een speelse grijns verder toen het geluid achter haar weer een beetje verstomd was. “Veneficae Aeris kan ook vertaald worden door 'luchtheks'.” Nogmaals liet ze haar glinsterende ogen over Senerum glijden. Het wezen intrigeerde haar. “Nou, aan uw blik te zien is ons ras u zoiezo vrij onbekend. Daarom zal ik wat meer over ons vertellen..”
Echter kwam Sezé tussen beiden. Haar enthousiaste blik zei genoeg.
Naqini knikte haar grijzend toe.
Dapper voor zo'n jong heksje nam het meisje plaats tussen de draak en haar lerares. Haar armen had ze over elkaar geslagen. Er leek een bijna uitdagende blik in haar donkerbruine ogen te hangen. Later zou ze vast een interessante volwassene zijn. “Luchtheksen zijn magische wezens die geboren worden uit een wolk. Hierdoor zijn wij zo licht, dat we kunnen blijven zweven, zoals u ziet. De lucht is ons leefgebied, de wolken ons thuis. We schijnen op enkele andere rassen te lijken, maar uiteindelijk is onze soort uniek. Allen van ons zijn begiftigt met magie, welke vaak in het teken staat van de elementen, met name het luchtelement..”
Naqini had dit al kunnen voorzien; Sezé kon af en toe stil en op de achtergrond blijven, maar als je haar eenmaal aan het woord liet.. Nou dan kon ze wel aan de gang blijven! Daarom nam de lerares zelf maar weer de overhand door het kleintje letterlijk het zwijgen op te leggen bij het plaatsen van haar handen op het praatgrage mondje voor haar.
Het luchtheksje keek met grote ogen omhoog, ving een bepaalde blik op en begon toen onschuldig en poeslief te glimlachen.
Naqini richtte haar aandacht weer op Senerum. “Nu dat opgehelderd is..”, ging ze zelf verder, “heet ik u nogmaals welkom. Het is lang geleden dat we uw soort hier gezien hebben. Ik kan u overigens verzekeren dat wij eveneens absoluut geen kwaad in de zin hebben.” Ondertussen waren de andere meisjes naast elkaar en Naqini gaan staan. Enkele van de stoutmoedigere durfden zelfs iets dichter naar de draak toe te zweven. De ontmoeting leek voor hen steeds interessanter te worden.
“Ten derde,” sprak Naqini. Zij bleef wel op haar plek, maar haar stem leek opgewekter dan eerder. Sezé en zij leken misschien meer op elkaar dan Naqini besefte, gezien aan hoe ze nu maar door bleef ratelen. “zal ik ons voorstellen: mijn naam is Naqini en dit zijn mijn tien jongere zusters en leerlingen. Ik geef hen vlieglessen.”
“Alle luchtheksen zijn zussen van elkaar.” voegde Sezé er met een vrijgemaakte mond aan toe waarop ze Naqini's handen helemaal van zich afschudde en naast haar lerares plaatsnam.

De draak glimlachte en boog vriendelijk zijn hoofd. "Bedankt voor het ophelderen van deze kwestie, jonge luchtheks," zei hij tegen Sezé. Deze informatie was helemaal nieuw en enigzins verfrissend. Hij keek vriendelijk naar de kleine luchtheksen en blies een stroom lucht naar enkelen van hen om te kijken wat het voor een effect had. "Het is me een eer u te ontmoeten, luchtheks Naqini," sprak Senerum. "Ik hoop dat ik uw les niet te erg verstoord heb en zou ik, als het niet teveel gevraagd is, u mogen vergezellen?" vroeg hij.

Sezé giechelde verlegen toen de reusachtige draak tegen haar sprak. Beleefd maakte ze een buiginkje voor hem. In een grote clan als de Taymyr kon je vaak genoeg gemakkelijk over het hoofd gezien worden. Tot nu toe leek alleen Naqini alle tijd en aandacht voor haar te hebben – maar de lerares gaf iedereen dit gevoel. Maar nu toonde een zeer gerespecteerd en machtig wezen als Senerum ineens interesse in haar? Het heksje was zowel verbaasd als vereerd!

Naqini keek glimlachend van de stralende Sezé, naar de vier leerlingen die door de geblazen luchtstroom met een luid “Whieeeeee!” en “Woooah!” een stukje achteruit en omhoog zweefden.
Enkelen van de groep gierden het uit van de lach. De draak had nu al hun hart veroverd.
Hoe spannend en curieus het leven boven de wolken ook mocht lijken, het merendeel van de dagen was hetzelfde en enigszins saai te noemen voor de jongelingen. Een nieuwigheidje en een avontuur als een heuse draak in hun midden was een welkome verandering.
“Maar mijnheer Senerum! Ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat wij het zijn die vereerd zijn met uw komst!” antwoordde Naqini. Ze maakte net zo'n buiging als Sezé had gedaan met een al net zo jeugdige uitdrukking op haar gezicht. “En u bent vrij om te vliegen waar u wilt in deze lucht. Geen koninklijke regels en richtlijnen hier.” Haar dunne arm maakte een wijd gebaar om haar woorden te benadrukken waarbij enkele lokken van haar glanzende haar sierlijk meegolfden in de wind.
“Ja! Kom met ons mee Senerum!” riep één van de oudere leerlingen. De anderen vielen haar luid en duidelijk bij.
Naqini hief haar armen, net als Serafina had gedaan, maar dan wel op een wat vriendelijkere manier. Nog altijd giechelend vormden de leerlingen braaf de V-vorm.
Naqini ging weer met haar gezicht naar Senerum toestaan. “U bent welkom om met ons mee te gaan zoals u wel hoort en ik geloof dat mijn meisjes u ook graag onze wereld en die van de andere, weinige, nog vrije luchtwezens hierboven willen laten zien.”
Weer klonk er duidelijke bevestiging en hemels gelach van verschillende kanten.

Senerum lachte vriendelijk en voelde zich zeer gevleid. Nog nooit had iemand zo'n respect naar hem getoond. Het was waar wat ze zeiden: ze leken in de verste verte niet op de mensen die hij ontmoet had. Alles wat hij ontmoet had was uitschot en verdween in het niets bij de luchtheksen. "Ik voel me vereerd en gevleid. Ik dank u allen voor uw vriendelijkheid. Ik zal net onder u vliegen of ernaast. Leid de weg, Naqini!" sprak hij voordat hij zichzelf voor een paar seconden liet vallen en wachtte op de luchtheksen.

Allemaal keken ze de draak met grote ogen na terwijl het prachtige wezen zich liet vallen, maar Naqini schudde iedereen al snel weer wakker. “Kom, meisjes! Eens zien of mijnheer de draak ons bij kan houden!” Met de groep achter zich aan begon Naqini te vliegen. Sierlijk en sereen gleed ze op de luchtstroom. De zon deed een sprookjesachtige gloed over de luchtheksen gaan en zette ze in vuur en vlam, maar zodra het weer achter de wolken verdween kregen ze hun doorzichtige verschijning weer terug.
“We laten eens zien wat we kunnen!” riep Naqini naar achteren, dit keer was er dus wel een waarschuwing. Vervolgens maakte ze soepel een looping.
Eén voor één deden de kinderen haar, soms met moeite, na. Het leek alsof ze van plan waren een hele show weg te geven. “Perfect! Goed gedaan iedereen.” complimenteerde de lerares haar leerlingen na een blik achterom geworpen te hebben, om de goede zin er in te houden. Om voor nog wat extra opgewektheid te zorgen, voor zover dit meer nog meer kon, begon Naqini het Aardelied te zingen. Het Aardelied stond bekend om haar charme en de aanstekelijkheid ervan. Het gaf je als het ware 'lentekriebels'. Dit was daarom dan ook het favoriete lied van de kleine heksen. Uit volle borst zong iedereen mee met hun heldere, zoete stemmen. Waar de één klonk als een jong vogeltje, vulde de andere haar aan met de liefelijk klanken als een vers beekje. Zo ontstond er één geheel. De liederen waren typerend voor de luchtheksen en de luchtheksen waren typerend voor het begrip 'eenheid'.

Senerum snelde achter de heksen aan en had ze al snel ingehaald. Hij vloog onder ze. Toen Naqini besloot een looping te maken begon de draak te grijnzen. Sierlijk deed hij mee met de looping en vloog net onder, op dit moment boven, Naqini. De zon liet zijn gouden stralen vallen op zijn gouden schubben, wat ervoor zorgde dat hij er werkelijk oogverblindend mooi uitzag. Hij stond op het punt om de lerares te vragen of ze niet wat meer in haar mars had, maar besloot zich in te houden, aangezien er enkele kleine heksjes al wat moeite hadden met de looping. Het was immers niet de bedoeling om er een paar kwijt te raken.
Het lied klonk wat vreemd in zijn oren, omdat het gemaakt werd met klanken die hij niet meteen kon plaatsen. Senerum had hierdoor ook geen idee waar het over ging, maar het klonk wel aangenaam.

Naqini keek grijnzend omlaag. De draak had blijkbaar besloten hen letterlijk te volgen. Tijdens de looping had ze namelijk een gouden glinstering onder zich ontdekt. Voor een moment werd ze gevangen door de prachtige schittering die van Senerum afkwam. En het was toen dat ze zich afvroeg waarom een machtige, mooie draak als hij geen berijder had. Maar daar zou ze later wel naar vragen. Wie weet was het een gevoelig onderwerp en ze wilde hem niet uit zijn concentratie halen tijdens het vliegen. Want als er één ding belangrijk was als je vloog, dan was het dat je je gedachten verder leeg moest maken.
Enkelen van de luchtheksjes begonnen plotseling uitbundig te joelen en zwaaien.
Naqini's ogen gleden opzij. Ze was een beetje verbaasd, maar vlak daarna ontdekte ze hun woonplaats in de wolken: de Taymyr had een prachtige stad weten te bouwen uit de wolken met behulp van hun magie. Er waren hele huizen en andere gebouwen uit het zachte spul ontstaan. Door de helwitte kleur van de wolk leek alles kraakhelder en schoon te zijn.
“Thuis!” riep nu ook Naqini richting Senerum. De stad van de Taymyr zag er werkelijk betoverend uit en vrij gedetailleerd voor iets wat uit de wolken was opgebouwd, waar de clan haar bekendheid vandaan haalde. Het leven leek daar beneden zijn gangetje te gaan: verschillende luchtheksen deden hun huishoudelijke taken, anderen waren hard aan het werk, weer anderen hielden zich bezig met de muziek..
Vele geluiden verplaatsen zich omhoog, maar maakte ineens plaats voor één overstemmend geluid: verbaasde uitroepen van de luchtheksen die de draak in de gaten kregen. Steeds meer ogen werden op het groepje en vooral Senerum gericht.
Klanken schoten in het rond. Sommigen lieten alles vallen en bleven vol verwondering staan.
Naqini begroette ze, maar niemand leek haar echt op te merken, dus richtte zij haar aandacht ook op Senerum. “U lijkt in de smaak te vallen.” riep ze met een lieve glimlach naar hem.

Senerum keek naar beneden naar de betoverende stad. Nooit had hij gedroomd zoiets te mogen aanschouwen. "Beeldschoon," zei hij toen Naqini vertelde dat dit haar thuis was. Dit was zoveel beter dan zijn eigen schuilplaats. Zo puur...zo schoon...echt fantastisch. Hij keek omlaag naar de andere luchtheksen en grinnikte een beetje bij het zien van hun enthousiasme. "Daar ben ik blij om," antwoordde hij Naqini.

Naqini slaakte een tevreden zucht. Ja, hier hoorde ze thuis; tussen de wolken, in vrijheid. Ze had vaak genoeg de gezichten gezien van de luchtschipbewoners tijdens haar maandelijkse bezoeken aan 'het rijk', ze toonden vaak meer treurnis dan geluk. Maar zij waren dan ook gebonden aan de grond. En dit kwam niet alleen doordat zij met behulp van machines moesten vliegen en zich verplaatsen, maar ook omdat hun hele wezen zich niet openstelde. Eén dag, dat was al wat Naqini nodig zou hebben om hen in een compleet ander mens, elf of welk schepsel dan ook te laten veranderen. Eén dag doorbrengen in de vrije natuur, de échte vrije natuur deed wonderen. Ineens kreeg ze door haar eigen gedachten een idee. “Sezé, neem het even van mij over.” riep ze achterom tegen haar favoriete leerling.
Sezé deed zonder zeuren wat er van haar gevraagd werd, maar het was dan ook iets leuks om te doen: de anderen leiden.
Zo had Naqini mooi de kans om naast Senerum te gaan vliegen. Moeiteloos verplaatste ze zich naar onderen en keek recht in zijn mysterieuze ogen. “Als u dit al beeldschoon vindt, dan zou u eens naar de Witte Berg en de tempel die zich erop bevindt moeten gaan. Zij zullen u pas echt betoveren.” Ze glimlachte. De Witte Berg was voor de meeste Aireolianen onbekend gebied. Alleen magische wezens zoals de luchtheksen waagden zich nog weleens op dit terrein. De Witte Berg en haar tempel vormden als sinds heksenheugenis een bedevaartsoord voor net die Aireolianen die de magie nog in zich hadden en zeker niet van plan deze op te geven. Noem het een vorm van rebellie, maar zij zagen het anders; het was alsof ze zo een stukje van zichzelf probeerde te behouden. Wat zei ze? Een stukje? Magie maakte wat de luchtheksen nu waren! Zij waren de magie! Dit was net zo bij veel andere rassen.
“Oh, ja..de Witte Berg..” Naqini droomde helemaal weg bij de herinnering aan die prachtige plek. “Daar voel je je als herboren! Wat soms in feite ook zo is..” voegde ze er geheimzinnig aan toe. Haar mondhoeken krulden zich iets verder omhoog. “Wist u overigens dat uw voorouders hebben meegewerkt aan de bouw van de tempel?” Geïnteresseerd keek Naqini vanuit haar ooghoeken opzij naar Senerum om zijn reactie te zien, maar ze werd even afgeleid; met een vriendelijk knikje groette Naqini een voorbijvliegende feniks. De feniks groette op zijn manier terug met een schrille kreet.

"De witte berg? Wat is dat?" vroeg de gouden draak. Hij had nog nooit van zo'n plaats gehoord, maarja, hoe kon het ook anders? Hij had een groot van zijn leven doorgebracht in verschillende kooien, doorverkocht van handelaar tot handelaar, altijd geketend. Hierdoor is veel van de oude kennis aan hem voorbij gegaan. Hij keek haar recht in de ogen aan en luisterde naar wat ze te vertellen had. "Wil je mij daar een keer heenbrengen, Naqini?" vroeg hij voordat er ineens een Feniks voorbij vloog. "Wat is dat voor een vogel?" vroeg hij met ogen vol verbazing.

“De Witte Berg?” herhaalde Naqini met haar melodieuze stem. “Dat kan ik niet zo uitleggen, dat zul je voor jezelf moeten zien, mijn waarde Senerum.” Een lok haar krulde zich voor haar gezicht.“Hm, ikzelf ben er ook al in geen...” Ze leek even na te denken. “zeventig jaar meer geweest geloof ik.” sloot Naqini met een meewarige blik af. Was het al zeventig jaar? Ja, dat was het. Ongelofelijk hoe snel de tijd soms kon gaan hierboven. “Maar er is vast niet veel veranderd, schat ik zo in.” voegde ze er met een hoopvolle ondertoon aan toe. Door de magie in het gebied waren de Witte Berg en de tempel beschermd tegen invloeden van buiten en kon het zo behouden worden. Gelukkig maar, want het was de enige plaats waar alle wezens, magisch of niet magisch, machtig of machteloos elkaar konden treffen en als gelijken door het leven gingen. Naqini schrok enigszins op door Senerum's vraag. Haar hart maakte een sprongetje van blijdschap terwijl ze enthousiast antwoordde: “Maar natuurlijk! Graag zelfs!” Plotseling galmde de strenge stem van Serafina in haar hoofd die haar gebood zich niet zo kinderachtig te gedragen. Met moeite wist Naqini zichzelf toen weer te bedaren. Soms kon ze haar wilde kant maar moeilijk bedwingen.. “Eh..i-ik bedoel..” stamelde ze plotseling verlegen. “het zou me een eer zijn u erheen te leiden, heer Senerum.” 'Dat klonk beter', was de magere goedkeuring van Serafina in haar hoofd.
Toen drongen de volgende woorden van de draak tot haar door. Zichtbaar geschrokken gebaarde ze duidelijk met haar rechterhand. “Sst! Niet zo hard!” siste Naqini hem toe. “Straks hoort hij je!” Onopvallend knikte ze in de richting van de feniks. “Dat is een feniks. Het zijn edelmoedige wezens met een hart van goud en een helder aura, maar ze zijn zeer gevoelig, ziet u.” Ze zuchtte even met een onschuldig glimlachje. “Hij zou daarom het simpele, gewone woord 'vogel' om hem aan te duiden dan ook niet echt op prijs stellen.” Ze grinnikte zachtjes. Een ondeugende uitdrukking gleed over haar gezicht terwijl ze met een zekere speelsheid achterom keek. Naqini was niet voor niets de lerares van de kleinste luchtheksen; op die manier had ze tenminste personen om zich heen die wel in waren voor een lolletje en niet altijd zo serieus en weemoedig waren als de meeste oudere zusters. Senerum viel daarom niet alleen bij de groep leerlingen in de smaak, maar ook bij hun lerares. Hij had iets..ontspannends over zich en daarbij leek hij ook wel de humor van dingen in te kunnen zien. Zeker een welkome verandering ja..

"Zeventig? U ziet er veel jonger uit, Naqini. Zeventig...dat is bijna...drie keer mijn eigen leeftijd," zei hij. Hij lachte om de luchtheks haar enthousiaste reactie op zijn vraag. "Dank u, dat stel ik zeer op prijs," zei hij. "Oppassen? Als hij echt zo'n hart van goud heeft vergeeft hij het me wel en anders moet ik hem gewoon even opeten," zei hij met een speelse grijns op zijn gezicht. Hij was benieuwd naar die tempel en wist niet wat hij zich ervan voor moest stellen. Het zou waarschijnlijk wit zijn...en misschien nog puurder dan de huizen van de luchtheksen, hoewel dit moeilijk voor te stellen was voor de draak die opgegroeid was in de straten van een van de grootste schepen in de wereld.

Naqini lachte hartelijk toen Senerum verbaasd was over de zeventig jaar. Voor haar was dit niet eens een hele lange periode. “Maar beste Senerum, hoe oud denkt u dat ik in werkelijkheid ben?” Ze glimlachte verrukt. “U zult me vast niet geloven, maar..ik ben al 211 mensenjaar.” Haar ogen glinsterden. “En ik dacht al dat u nog niet een al te hoge leeftijd had bereikt, aan de manier waarop u nog zo vol..'leven' zit. Heerlijk!” Naqini gaf een speels duwtje met haar schouder tegen de gouden schubben naast zich, wat weinig effect had natuurlijk. “We zullen gauw op weg gaan naar de Witte Berg, als u dat tenminste schikt, dan we nog op tijd voor het zomerfeest, waar ik overigens niet teveel over zal uitweiden om de verrassing ervan niet te bederven...” Naqini hield erg van verrassingen en ze liet Senerum nu gewoon geen keus, hij moest genoegen nemen met een paar details en veel geheimzinnigheid. Als Naqini namelijk een spontaan idee had, dan kon je haar daar moeilijk vanaf brengen. Wat haar ook wel tot prettig gezelschap maakte.
Plotseling schoot ze spontaan in de lach toen de draak plande de feniks op te eten als hun ontmoeting niet goed zo uitpakken. De lach klonk zelfs zo goed door, dat ze even een blik naar achter worp. De feniks leek niets in de gaten te hebben en vloog rustig verder.
"Je hebt een punt.." beaamde ze grijnzend, haar stem haperde door het ingehouden lachen.