Aireolia

-Cyan-

Terwijl hij zijn verhaal vertelde, had Cyan zich al van haar kleding ontdaan, dus ging ze bij hem zitten. Haar vingers gleden zachtjes over de ontblootte huid van zijn rug.
'Ach het betekent alleen maar dat je je rol zeer goed kunt spelen, en dat is alleen maar goed,' antwoordde Cyan. 'Maar ik kan begrijpen dat het vreemd aanvoelt.' De eerste maal dat zij een man gezelschap had moeten houden, had ze dat ook niet met alle plezier gedaan. 'Het is echter wel iets waar je gebruik van zou kunnen maken. Wie weet kun je hem nog informatie ontfutselen over waar de prinses zich bevind...Maar dat zijn zorgen voor later.' Haar handen gleden langzaam lager en meer naar de zijkant. 'Ontspan nu eindelijk eens,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze voorover boog, zodat haar mond dicht bij zijn oor zat. Ze letter er echter op dat ze hem niet met meer raakte dan haar handen alleen. 'Je hoeft jezelf heus niet al het plezier te ontzeggen.'

'Plez...' Hij krabbelde haastig van haar weg, hoewel hij zich schuldig voelde dat hij zich toch een moment had toegestaan om van haar liefkozingen te genieten. 'Ik wil geen plezier, Cy! Je zou mijn jurk repareren en ik zou je een massage geven. Meer niet. Tenzij je belooft om alleen mijn schouders en rug aan te raken.' Zijn ogen werden donkerder. 'Of als je van me houdt.'

'Nee, ik zou je een massage geven terwijl je je verhaal deed, zodat je wat kon ontspannen. Je hebt zelf voorgesteld of ik er ook een wilde en dat daarom mijn kleding maar uit moest,' antwoordde ze. 'En ja, ik zou je jurk repareren, maar dat hoeft toch niet per direct?' Cyan ging dichter bij hem zitten, zodat haar benen de zijne net raakten. 'Maak je maar geen zorgen, ik zal niets doen wat je niet wilt.'

'Wat ik niet wil, of wat ik zég dat ik niet wil?' vroeg hij argwanend. Hij had het akelige gevoel dat ook zij wist dat er tussen die twee begrippen een wereld van verschil bestond. Hij reageerde immers al op haar aanwezigheid, haar warme huid tegen de zijne. Hij wilde haar kussen, maar de herinnering aan de klap in zijn gezicht die hij de eerste keer had gehad toen hij dat uit eigen beweging deed, was genoeg om hem daarvan te onthouden.

'Vertrouw me maar,' antwoordde cyan, terwijl ze nog iets dichter tegen hem aan ging zitten. Even gleed haar blik over zijn lichaam, een paar seconden rustend op zijn lippen. Voor ze het wist, duwde ze hem weer terug achterover op het bed en kuste ze hem even kort op zijn lippen. Gelijk ging ze zelf weer overeind zitten en probeerde ze zijn aandacht van het gebeurde af te leiden door haar handen over zijn borst te laten glijden. Cyan wist niet wat haar overkomen was, waarom ze zo instinctief gehandeld had, maar ze had het gevoel dat het niet te vaak voor moest komen.

Arion

Ja ja, haar vertrouwen. Arion keek haar argwanend aan, hoewel er toch iets sereens over hem heen kwam toen ze hem met haar handen zo heerlijk begon te strelen. Hij vertrouwde haar voor geen meter, en wist zeker dat ze hem weer zou overhalen tot het doen van dingen waar zijn lichaam wel achter stond, maar zijn hart niet.
Maar momenteel maakte ze dat hij wilde toegeven aan haar behoeftes, wat die ook waren. Hij kreunde zachtjes en glimlachte ietwat dwaas.
'Cyan,' zei hij zacht. 'Laten we gewoon doen wat jij wilt. Dan kunnen we sneller weer aan het werk, voor ze ons missen.' Zijn stem was zwaar van de opwinding.

-Cyan-

'Ik wil niet dat je het alleen voor mij doet,' ze zei het zonder na te denken. Toen ze het zich besefte, besefte ze ook dat ze niet eens loog. Hoewel ze het eerder misschien wel eens zou zeggen om juist te zorgen dat ze haar zin kreeg, was dat nu niet wat erachter zat. En het frustreerde haar dat ze niet eens wist wat er precies achter stak. Waarom ze het had gezegd. Alsof ze de controle over haar eigen doen en laten voor een moment verloren was.

Arion

'Ook omdat ik van je houd. Nog steeds.' Hij legde zijn handen op haar heupen en ging overeind zitten. 'Cyan?' zijn grijze ogen blikkerden onzeker toen hij haar aankeek. Toen zette hij zijn voorzichtigheid opzij en kuste hij haar innig.

-Cyan-

Ze was zich meer dan bewust van de positie van zijn handen, helemaal toen hij haar aankeek. Ze voelde zich alsof de adem haar ontnomen werd. En toen kuste hij haar. Instinctief sloeg ze haar armen om hem heen en trok ze hem dichter tegen zich aan. Ondertussen voelde ze zich heel onrustig worden en tegelijkertijd ongewoon kalm. Het was alsof er een storm gaande was.

---

-Kyle-

'Vrijheid is geweldig ja,' antwoordde Kyle. Het was een van de redenen waarom hij zich bij de rebellen had gevoegd, om zelf meer mogelijkheden te krijgen maar ook om ze te kunnen creëren voor anderen. Hij had er altijd van genoten en gedacht dat er niets mooiers bestond in de wereld. Maar momenteel zag hij in haar ogen iets nog mooiers en het maakte dat hij zich voor een moment volkomen gelukkig voelde. Alsof alles wat er in zijn verleden gebeurd was er niets meer toe deed. Hij keek met haar mee naar de wolk die ze aanwees en wilde zelf ook aan het kinderlijke, maar vrolijke spel meedoen toen zijn blik weer teruggetrokken werd naar de wolk. Het was net alsof hij ineens donkerder werd, en plots was er een bliksemflits waar te nemen.

'Alle hens aan dek,' schreeuwde Kyle ineens, opdat iedereen hem zou kunnen horen. 'Storm in zicht!' Zijn stem was nu ineens veel harder en bevelender dan zijn anders doorgaans zachte en vriendelijke stem. Het was duidelijk dat hij niet voor niets zijn positie had verkregen.
'Reef de zeilen!' Hij hoopte erop dat ze op tijd konden zijn, dat ze de koers nog konden veranderen. Maar de harde rukken die niet veel later aan het schip gegeven werden, maakten duidelijk dat ze te laat waren.
'Verdomde weerdraken!' uitte hij zijn woede. In zijn leven was hij er nog niet veel tegen gekomen, maar hij had er als stuurman vaak genoeg over gehoord. Het waren vervelende wezens die schijnbaar graag voorbijgaande schepen pestten met stormen die ze in een oogwenk op konden roepen. En hij had ook gehoord dat er maar weinig schepen waren die een dergelijke storm konden overleven.
Ondertussen was hij naar het stuurwiel toegelopen, een dergelijke storm kon hij niet overlaten aan de tweede stuurman. Hoewel het een goede jongen was, had hij niet de ervaring die Kyle had. Zeker niet met stormen. In een poging de ergste schade te kunnen voorkomen gaf hij een harde ruk aan het roer om een flinke bocht te maken, als ze aan de rand van het stormgebied konden blijven was dat altijd beter dan er helemaal middenin terecht te komen.

Aaricia schrok toen Kyle plots begon te schreeuwen. En daar ze dat niet gewend was dook ze dan ook iets in een. Ze keek geschrokken om naar de wolk die nu wel heel duister leek en slikte. ze keek er met grote angstige ogen naar. storm? Echter werd haar blik nog angstiger toen ze kyle hoorde vloeken. "Weerdraken?" piepte ze geschrokken, ze had immers ook daar wel over gehoord. Ze zag hoe Kyle naar het stuur liep en niet wetend wat te doen bleef ze angstig staan.
Een grote ruk werd aan het schip gegeven toen deze een bocht maakte, gevolgd door een angstige gil. Aaricia had het niet zien aan komen en was door de ruk omgevallen. en nu ze nog in de bocht zaten en het schip ietsje gekanteld was rolde ze dan ook heel mooi richting de kant.

Arion

'Alle hens aan dek!'
Het bevel klonk gedempt, maar was nog duidelijk genoeg hoorbaar.
Gered door het bevel.
Arion schrok zodanig op dat zijn onbeheersbare verlangen genoeg getemperd werd om hem zijn verstand terug te geven. Hij lag verstrengeld met Cyan op bed te kussen en te strelen, en stond op het punt opnieuw de fout te begaan van de afgelopen nacht.
onmiddellijk rolde hij haar van zich af en stond hij op, in paniek rondkijkend op zoek naar draagbare kleding.

-Cyan-

Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar ze wist wel dat ze er slechts achter zou komen als ze een kijkje zou gaan nemen. Zodra ze weer bij zinnen was, trok ze dan ook haar jurk aan. In een zelfde vloeiende beweging gooide ze een van haar reservejurken naar Arion, het exemplaar wat hij eerder had gedragen was ook slechts een geleend exemplaar geweest dus ze gokte erop dat hij haar jurken ook wel zou passen. Voor ze het resultaat kon zien, was ze de hut al uit gerend naar het dek. En precies op het moment dat ze er aankwam zag ze hoe het meisje met wie ze eerder nog het dek had zien schrobben vervaarlijk dicht bij de rand kwam.

---

-Kyle-

Hij was zo druk bezig met het uitdelen van bevelen en het proberen recht te krijgen van het schip, dat hij niet had gezien hoe Aaricia in de problemen kwam. Totdat zijn ogen over het dek gleden om een snelle indictie te krijgen of alles wel goed ging. Instinctief wilde hij het roer loslaten en naar haar toerennen, al zei zijn verstand dat het toch niet meer uit ging maken. Zeker omdat zodra hij het stuurwiel los zou laten, het schip helemaal onbestuurbaar zou zijn en alle kanten op zou kunnen bewegen. Daarmee zouden de problemen enkel verergeren. Het maakte dat hij zich machteloos voelde.
Tot hij besefte dat een flinke ruk aan het schip, haar kansen zouden vergroten. Kyle vertrouwde erop dat niemand anders zijn evenwicht zou verliezen, de meesten aan boord waren ervaren lieden. De gedachten waren door zijn hoofd heen geraasd, wat maakte dat toen hij uiteindelijk zijn plan tot uitvoer bracht, dat slechts enkele seconden was na hij haar gezien had. Te snel er op volgend om te zien dat ook iemand anders zijn oog op het meisje had laten vallen.

---

-Tobias-

Hij zag het gebeuren en zonder zich druk te maken om de gevolgen rende hij naar de rand van het schip.
'PRINSES!' De woorden kwamen eruit voor hij zich besefte hoe stom hij was, tijd om erbij stil te staan had hij niet. Hij had het geschreeuwd om haar aandacht te trekken, in de hoop dat het wat uit zou maken. Net op het moment dat ze daadwerkelijk over de rand dreigde te gaan, kon hij haar arm te pakken krijgen en haar naar zich toe trekken. Precies dat ogenblik zorgde een flinke ruk van het schip ervoor dat hij achterover viel, Aaricia in zijn val met zich meetrekkend. Gelukkig had hij geleerd hoe hij kon voorkomen naar de andere rand toe te rollen, met zijn vrije hand had hij dan ook het eerste beste touw gepakt wat in zijn buurt was.

Een angstige gil weerklonk toen Aaricia bijna over de rand van het schip viel. Ze keek op naar Tobias en voelde haar voeten al over de rand bengelen. Ze wilde zich vast pakken aan iets wat niet lukte, en net voor ze daadwerkelijk viel greep hij haar arm. Ze werd naar hem toe getrokken en wankelde gelijk toen er een ruk aan het stuur werd gegeven. Ze klampte zich aan zijn hemd vast en dook tegen hem aan toen ze op de grond vielen. Haar hartslag maakte overuren en angstig staarde ze met grote ogen voor zich uit. Onrustig haalde ze adem en ze gaf opnieuw een angstige kreet toen ze weer weg dreigde te glijden. Gelukkig wist Tobias dat te voorkomen. Ze rilde nu de schrik er dan ook goed in zat.

Arion

ij schoot in de jurk en kwam net op tijd uit de kajuit gekrabbeld om Tobias in actie te zien.
'PRINSES!'
Wat een lomperd was zijn broertje toch. Wel, dit loste in elk geval één van hun problemen op. Of zelfs twee. Nu wisten ze zeker waar de prinses zich bevond én hoefde hij niet terug naar die griezelige kapitein om hem uit te horen.
Arion werd door de turbulentie tegen de houten wand geslagen en hij zocht wanhopig naar Cyan. Waar was ze?
'Cy! Kom hier! Het is gevaarlijk daar!' Ze was zo licht, dat ze vast overboord gerukt zou worden in de hevige wind die nu over het dek suisde.Voor hij echter de held kon uithangen, werd hij zelf het slachtoffer van de storm. Nauwelijks had hij een bos touwen in zijn armen genomen om Cyan een reddingslijn om te geven, toen hij zijn evenwicht verloor. Vloekend rolde hij richting het trapgat dat naar het benedendek leidde.

-Tobias-

Voorzichtig kroop hij overeind, de prinses daarbij voor geen seconde los latend. Het lukte hem om een positie te vinden waarin ze minder last hadden van de schokken, het maakte de kans kleiner dat een van hen weer overboord zou dreigen te vallen. Hoewel hij graag op dit moment zou helpen met alles wat nodig was om het schip weer stabiel te krijgen, wist hij dat Aaricia zijn hulp meer nodig was en dat maakte dat hij zijn eigen wensen opzij zette in haar belang.
'Rustig maar,' zei hij sussend, proberend haar gerust te stellen. 'Het komt allemaal wel goed.'

---

-Cyan-

Het feit dat Arion haar riep maakte haar attent op zijn aanwezigheid, even draaide ze zich om. Precies op tijd om te zien hoe hij zelf in de problemen kwam. Het was lastig de neiging te weerstaan er een opmerking over te maken, wetende dat het hem niet zou helpen lukte het haar toch. Snel schoot ze naar voren in een poging hem uit de gevarenzone te krijgen, zelf was ze helaas niet snel genoeg.

---

-Kapitein-

Hij had slechts enkele seconden nodig om de dame die voor hem stond op te vangen.
'Schatje toch,' begon hij, terwijl hij haar recht in de ogen keek. 'Met "Alle hens aan dek" wordt jij uiteraard niet bedoeld, in het vervolg is het misschien maar beter dat je veilig binnen blijft. Ik zou niet willen dat je daadwerkelijk wat overkomt.'

---

-Kyle-

Met moeite wist hij het schip enigszins recht te houden, de extreem harde rukken waren echter moeilijk te stabiliseren. Gelukkig scheen iedereen zich staande weten te houden. Het was echter duidelijk dat het ergste nog niet voorbij was, langzaam werd de storm om hen heen ernstiger, alsof ze recht op het midden af stevenden. Tussen alle drukte door zag hij ineens iets voorbij flitsen, een donkere schaduw schoot door de wolken heen naast hen.

Aaricia bleef stevig tegen Tobias aan geklemd zitten. Ze slikte en keek voorzichtig naar hem op toen hij zei dat het goed zou komen. Ze knikte voorzichtig, gewillig hem hierin te geloven. Ze leek iets te ontspannen maar toen ze vanuit haar ooghoeken de grote schaduw van het wezen dacht te zien kroop ze opnieuw bang tegen Tobias aan. Ondanks dat ze zich hier thuis voelde wou ze op dit moment gewoon naar huis, dit was haar allemaal net iets te eng. Ze voelde haar hart dan ook in haar keel kloppen.


Lunara had haar mantel in haar kamer laten liggen maar kwam momenteel ook op het dek aan. ze had haar benen wat meer uit elkaar gezet om stevig te blijven staan. Ze keek om zich heen, dit was niet goed. Ze kende dit soort weerdraken wel. Feitelijk waren ze onschuldig, negen van de tien keer waren de stormen die ze veroorzaakte puur als spel bedoeld, maar dat maakte de gevolgen ervan vaak niet beter. En het vervelende was dat je wel kon zeggen dat je niet wou spelen, maar die dingen werkte nu eenmaal niet bij deze koppige wezens. Toch kreeg ze een akelige rilling over zich heen. Want of het nu spel was of niet.. veel schepen overleefde het gewoon niet. vandaar dat de meeste ook heilig waren overtuigd van de kwaadaardigheid van draken.

Arion

'Oh maar...álle hens, is toch daadwerkelijk álle hens, heer Kapitein?' Hij knipperde onschuldig met zijn wimpers. 'Ik dacht dat ik me wel nuttig kon maken. Ik ben vaak met schepen meegevaren en meen wel iets van tuigage te weten.' En van de motorblokken, straalzuigers, lichtzeilen en alle andere onderdelen. 'Maar het spijt me dat ik zo onhandig was,' zei hij verontschuldigend, zich met een glimlachje loswerkend. 'Het zal niet weer gebeuren.' Hij keek om zich heen. Waar was Cy?

-Cyan-

Zo snel als ze kon, zonder het risico om zelf te vallen dan, liep ze naar Arion en de kapitein toe. Snel genoeg om tussen het lawaai van de storm te kunnen horen wat Arion de kapitein allemaal vertelde. Zodra ze naast het tweetal stond pakte ze de arm van Arion vast om hem uit de klauwen van de kapitein te trekken.
'Het spijt me, meneer, dat ik even vergat op mijn nichtje te letten. Ze raakt door haar ziekte dan ook zo gemakkelijk uit balans, ik was het even vergeten in mijn enthousiasme om te helpen. Als u het me toestaat, zal ik haar terug naar onze hut brengen.'
Cyan wilde net weer de gang met hem instappen toen ze merkte hoe stil het was.

---

-Kyle-

Hij probeerde zijn aandacht te verdelen tussen het sturen van het schip en het volgen van de schaduw. Langzaam daalde hij, expres, als het mis zou gaan, zou de kans groter zijn dat iemand het zou overleven. Even ving hij een glimp op van de grijzige schubben van het wezentje, toen pas zag hij hoe klein het eigenlijk was. Bijna begon hij te lachen, ergens was het wel heel komisch om te bedenken dat een dergelijk draakje zoveel schade aan kon richten. Natuurlijk, met zijn ruim 2 meter was het nog van een behoorlijk formaat, maar vergeleken met andere drakenrassen was hij haast als een mus tussen de arenden.
Ineens zag hij het echter niet meer, net zomin als dat diens schaduw ergens te bespeuren was. Het schip lag er ook ineens verdacht stil bij, althans, het schokte niet meer terwijl het zijn weg zocht door het luchtdek. Verbaasd keek hij om zich heen tot hij zijn nichtje zag te staan. Met zijn ogen probeerde hij haar te vragen of dit wel normaal was, zij had geleerd met draken om te gaan dus momenteel was zij de enige die hij vertrouwde qua informatievoorziening op dat gebied.

---

-Tobias-

Tobias keek verbaasd op toen hij merkte dat de rust ineens weer was wedergekeerd. Zij ogen speurden de omgeving af naar enig tegen van de weerdraak, maar hij kon niets ontdekken. Voorzichtig maakte hij zich los van de prinses en stond op, zodat hij ook achter zich kon kijken. En toen zag hij iets wat zijn adem deed stokken. Een grote, diep zwarte schaduw kwam recht op hen af. Groot genoeg om in ieder geval vast te stellen dat dit geen weerdraakje was, wat het wel was, was helaas niet te zien. Tobias wist ook dat hij de tijd niet had rustig af te wachten tot het dichtbij genoeg was, in plaats daarvan besloot hij zich op de stuurman te richten en zo luid als hij kon schreeuwde hij:' Kyle! Probleem aan stuurboordzijde!' Gelijk zag hij de jongeman kijken en reageren, in plaats van van links naar rechts geschokte te worden, maakte het schip nu een duikvlucht.
Het was ook niet moeilijk om dat te veroorzaken, makkelijker dan ineens een stuk te stijgen, naast de technologie in het schip was er namelijk ook enige magie nodig om het schip in de lucht te houden. Onder andere de kapitein en Kyle waren ertoe in staat, maar zij konden het niet alleen af, ook de bootsman en enkele bemanningsleden droegen hun steentje bij. Elk beetje maakte dat het schip stabieler was. Als een van de laatste even niet oplette kon het dan weinig kwaad, het schip zou enkel wat vatbaarder zijn voor windstoten en dergelijke, als de kapitein of Kyle echter de verbinding met het schip verbrak...Kyle had niet voor niets al op vrij jonge leeftijd een dergelijke positie weten te bereiken.
Tobias dook weer omlaag om de prinses bescherming te bieden. De kans dat ze het wezen konden ontwijken was klein, maar Tobias hoopte er met heel zijn hart op dat het zou lukken.

Met grote ogen keek Arion naar de monsterlijke schaduw die hen tegemoet kwam. onmiddellijk vlogen zijn ogen naar Tobias, die weer bij Aaricia zat te klooien. Wanneer leerde dat joch toch eens dat meisjes geen speelgoed waren? Hij ontsnapte aan Cyan en rende naar zijn broer toe.
'Tobias!' schreeuwde hij. 'Naar de straalzuigers, lomperik! Het schip heeft vermogen nodig of we gaan er allemaal aan!' Zelf gaf hij het goede voorbeeld door naar de dolboorden te rennen en ter hoogte van de motoren een luik weg te schuiven, waardoor een glinsterend oppervlak zichtbaar werd. Hij legde er onmiddellijk zijn handen op en kneep zijn ogen dicht in uiterste concentratie. Soms hielp dat. Meestal niet. Zijn veel te verdunde magiërsbloed was zo onberekenbaar als de pest, maar hij móest het proberen. Hij meende een tinteling te voelen, maar toen hij van onder zijn wimpers gluurde, was er niks te zien. Hij wilde het uitgillen van frustratie.

Lunara keek op naar Kyle, ze wilde hem net toeschreeuwen dat hij het moest negeren. Gewoon niet ingaan op het spel van de draak, maar toen ze het wezen zo snel zag verdwijnen verstijfde ze meteen. Weerdraken waren niet snel af te schrikken. Eigenlijk kon je er alleen maar op hopen dat ze zich zouden vervelen. er was maar één ding wat weerdraken echt kon afschrikken. Ze voelde hoe het schip, godzijdank, een duikvlucht maakte en ze greep zich vast aan een mast om niet om te vallen. Ze keek gespannen om zich heen. Ze zag het wezen pas toen het boven hun hoofd zat. "KYLE! JE MOET VERDER DALEN!" Schreeuwde ze haar neef gespannen toe. Hoewel ze de rest van de bemanning niet in verdere paniek wilde brengen wist ze dat ze hoe dan ook zouden neerstorten als dat was wat deze draak wou. des noods zou hij hen in zijn woede mee naar de grond sleuren door er zelf bovenop te springen. AL wat ze konden doen nu was hopen dat ze zelf laag genoeg waren om hun val te kunnen breken.

Aaricia voelde zich alles behalve veilig toen Tobias haar weer los liet. ze gilde dan ook wederom geschrokken toen ze weer naar beneden doken en was opgelucht dat Tobias haar weer vast hield om haar te beschermen. Bang dook ze ineen. Het feit dat iemand ook nog schreeuwde dat ze verder moesten dalen baarde haar zorgen. ze wist immers dat dalen nooit goed was, dalen deed je alleen in uiterste nood.

-Kyle-

'Waar denk je dat ik mee bezig ben!' antwoordde Kyle. Zijn toon was nors en hij bedoelde het niet zo, maar na een dergelijke opmerking van zijn nichtje...Goed, ze bedoelde het misschien wel goed, maar dat betekende niet dat hij zelf geen verstand genoeg had om de situatie in te schatten. Hij probeerde zo min mogelijk aandacht aan het naderende gevaarte te besteden, terwijl hij de noodlanding zo voorspoedig mogelijk probeerde te laten verlopen.
Een rauwe kreet klonk door de lucht, het leek alsof het wezen doorhad dat het zijn prooi aan het verliezen was. Kyle verkilde tot op het bot bij die gedachte, het zou enkel betekenen dat het wezen het niet zomaar op zou geven. Dat het voor dit wezen daadwerkelijk meer dan een spel was. Even wierp hij een blik op de kapitein, welke probeerde de bemanning in toom te houden terwijl Kyle met alle macht probeerde de macht over het roer niet te verliezen. Hoewel het duidelijk was dat een enkeling liever over boord wilde springen nu, dan de kans te lopen in de klauwen van het beest te komen, leek toch iedereen zijn taken naar behoren uit te voeren. Een goede taakverdeling, zo kon de kapitein tenminste de leiding blijven nemen wetende dat het schip in goede handen was.
Het viel Kyle op dat een kleine groep zich aan het verzamelen was rond het krachtcentrum van het schip. Die nieuwe vrouw was slim, had hij gemerkt. Met een beetje extra energie kon de landing enkel soepeler verlopen. Omhooggaan en het wezen voor proberen te blijven was immers geen optie meer.

---

-Tobias-

Hij keek even naar zijn broer, en vervolgens weer naar de prinses. Zijn keuze was echter snel gemaakt.
'Het spijt me, Ally, maar...' De woorden kwamen moeizaam over zijn lippen. 'Als we willen overleven moet ik wel helpen. Houdt je goed vast, dan komt het allemaal wel goed.' Hij voegde zich bij zijn broer en merkte dat hij niet de enige was.
Toch vroeg hij zich af of dit wel kon helpen, hij had het zelf nooit geprobeerd en had niet eens een idee hoe hij het aan zou moeten pakken, proberen kon echter geen kwaad. En hoewel hij Kyle had horen roepen dat het zijn bedoeling was te dalen, kwamen de boomtoppen* hem naar zijn zin veel te snel dichterbij.

---

-Cyan-

Niet wetend wat ze moest doen, besloot Cyan gewoon maar naar de kapitein en zijn bevelen te luisteren. Met elke taak die uitgevoerd werd merkte ze hoe de grond steeds dichterbij kwam. Of althans, hoe een grote groene berg steeds dichterbij kwam. Groener dan wat ze ooit gezien had. De blaadjes van de naderende bomen waren bijna te tellen. Het was een imponeren uitzicht, zou ze niet in de huidige situatie hebben gezeten dan had ze er mogelijk van kunnen genieten. Dit was voor het eerst dat ze oog in oog kwam te staan met de kracht van de natuur, het vreemde wezen enerzijds en het woud anderzijds. Het boezemde haar angst in, maar tegelijkertijd wilde ze er enkel meer over te weten komen. Een ding wist ze zeker, als ze dit zou overleven, zou het nog een hele klus worden als ze ooit de pracht van het schouwspel aan iemand zou moeten beschrijven.

* Ergens heb ik het vermoeden dat er op de schepen/scheepsteden geen bomen zijn, misschien kleine planten...Tobias en Kyle zullen er met de rebellen wel vaker gekomen zijn, Lunara is er zeker geweest...Arion weet ik niet...Maar voor de rest heb ik het idee dat Cyan en Aaricia niet weten waar ze nu in terecht gaan komen

** aangepast in verband met Alina's opmerking.

Arion

Terwijl ze met duizelingwekkende snelheid op de grond beneden afkoersten, kwam eindelijk een gestage energiestroom op gang. Een gouden gloed verspreidde zich vanuit zijn schouders door zijn armen naar de handen die hij krampachtig op het met glinsterende metaaldeeltjes beklede vlak gedrukt hield. Onmiddellijk traden de misselijkheid en hoofdpijn in, maar hij bleef koppig volhouden. Ze moesten meer vermogen hebben. Ze moesten in de lucht blijven. Ondertussen probeerde hij het alarmerende gekraak van tuigage en masten te negeren. Het was een stevig schip. Ze zou niet uit elkaar vallen. Niet zo snel.Hij kneep zijn ogen dicht en bad. Ter motivatie dacht hij aan Cyan.

* Ik denk dat er wel genoeg bomen vlakbij de stad zijn De grond wordt als gevaarlijk en wild terrein gezien en er woonde niemand volgens de info. "Aireolia is een land dat vooral de oorsprong heeft in de lucht. Het land ver onder Aireolia is verwilderd, er leven natuurwezens die weinig meer zijn dan wilde wezens, of stammen die doordrenkt zijn van de magie van het land en leven van wat het land hen geeft. " Verwilderd betekent geen landbouw of houtzagerijen, dus ik vermoed dat een aantal kleinere vliegende steden zijn bewerkt tot bossen en akkers, en regelmatig aanmeren bij de hoofdstad om deze van hout te voorzien. Bijna alles was in eerdere beschrijvingen van hout en steen, en er was een paleistuin met veel bomen, dus bomen zullen wel bekend zijn in de stad.
Bovendien is het ergens logischer dat de vliegende steden hun voorraden dichtbij houden dan dat ze iedere keer gevaarlijke tripjes naar de grond moeten maken om handmatig steeds kleine hoeveelheden omhoog te kunnen halen. Veel te arbeidsintensief.
Tot slot nog een technisch argument: lager bij de grond is het erg moeilijk weer omhoog komen met een vliegend voertuig, zeker als de lading zwaarder is geworden. Aerotechnisch gezien zou het onmogelijk zijn met snelle, kleine schepen te landen, meer dan twee boomstammen mee te nemen en dan weer op te stijgen xD
Ik ga dus voor vliegende bossen, desnoods een deel van de Hoofdstad wat aangeplant bos is.