Aireolia

De Verteller

Welkom, welkom, lezer, in het verhaal van Aireolia, het land dat leefde in de lucht. Ooit, nog voor de woeste verhalen die jij over dit wonderschone land hebt gehoord, begon het ware verhaal van Aireolia. In de tijd dat een van de grootse luchtschepen door een toen nog onbekende kracht werd aangevallen. In die tijd stond een aantal enkelingen op om hun land, hun welzijn en het geluk en de voorspoed van allen, veilig te stellen. Ik zal jullie meenemen naar die tijd en jou vertellen waar jij vandaan komt en hoe het huidige Aireolia is ontstaan.

Stan leunde achterover tegen de muur die de omheining van de kapitein zijn cabine vormde. De zon streelde over zijn ontblote bovenlichaam. Zijn ogen waren gericht op Imogen, de jonge vrouw stond dromend aan de reling van het schip van de Striders. De wind speelde uitnodigend met haar haren.
Hij moest weer denken aan de dag dat ze hier was verschenen. De stemmen echode in zijn herinneringen na. “Stan kom nu naar binnen! De wind is veel te hard.” Hij was aan het spelen geweest met de storm, kijken of hij zijn balans in de harde wind kon vinden, en deze sturen. Uit frustratie hadden zijn vader en een vriend hem hardhandig de deur door getrokken naar het beneden dek. Ze waren met vier man op hem aan het mopperen dat hij niet zo gevaarlijk moest doen, hij had toch geen dood wens. Natuurlijk niet, had hij willen antwoorden, maar voor hij dit kon zeggen werden ze opgeschud door een luide klap van het dek.
“De storm is gaan liggen.” Iemand had bij de deur boven naar buiten gekeken. Stan had dit al door, als hij zijn concentratie niet ergens anders voor nodig had, hielp hij altijd met het in de lucht houden van het schip, zo dus ook na dat zijn vader hem naar binnen had gesleept. Hierdoor was hij altijd een met de wind, en had hij gevoeld dat deze met de luide klap van buiten was gaan liggen.
“Hier blijven!” Zijn vaders ogen waren vel. Stan beantwoorde dat met een glimlach. Zijn vader behandelde hem nog te vaak als een klein kind, maar het deerde niet, dat betekende toch enkel dat de man van hem hield? Toen iedereen het dek op ging, volgde Stan om bij de deur te gaan staan kijken. Tot zijn verbazing zag hij een van de mannen door de lucht vliegen. Steward, altijd de onvoorzichtige. Hij voelde de verplaatsing in de wind.
De plotselinge verplaatsing van lucht, en de vlucht van Steward, betekende voor Stan dat er iets met luchtmagie op het dek gestort moest zijn. Nieuwsgierig kwam hij, tegen de woorden van zijn vader in dichter bij. Tot Stan’s verbazing was het een meisje geweest. Hij kon zich de witte ogen maar al te goed herinneren, toch had ze hem aangekeken.
Na dat het meisje was opgeknapt en zichzelf een naam had gegeven, waren de twee lichtjes naar elkaar toe getrokken. Zij omdat ze meer wilde weten van de windmagie van de twee. Stan omdat hij haar gewoon graag wilde helpen, en omdat hij benieuwt was naar haar afkomst. Tot nu toe waren ze echter niet veel verder gekomen. Stan had hartelijk gelachen om de dingen die konden gebeuren als ze haar wind magie gebruikte, ze had er minder controle over dan hij, maar leek er ook minder moeite mee te hebben. Stan moest altijd er goed bij zijn met zijn gedachten om elke stroming te vormen. Zij leek elke stroming van nature op te pikken.
Een klopje op zijn schouder wekte Stan uit zijn herinneringen. Het was Garth, de kapitein van het schip. “Kun je een boodschapje doen jongen?” Voor Stan echt antwoord gaf kreeg hij een briefje en een buidel munten in zijn hand gedrukt. Stan protesteerde niet, dat deed hij nooit, hij vond het altijd wel leuk, een beetje door de stad zwerven. “Kun je je vriendinnetje ook meteen meenemen.” Grath knikte in de richting waar Stan had staan kijken, waar Imogen stond.
“Ze is mijn vriendinnetje niet.” Stan glimlachte er wel bij, maar hij klonk wat verontwaardigt. Grath grinnikte echter en liep al door om een volgende persoon aan te spreken.
Stan besloot dan ook maar naar Imogen toe te lopen. Hij ging naast haar tegen de reling staan en staarde naar beneden. De toppen van de bomen waren net te onderscheiden doordat ze zo hoog boven het land zweefden. “Hey Imogen.”

Ik was vroeger een boom.
Een slanke, knoestige boom die wuifde in iedere bries. De lijnen op de bast vormden haast een gezicht: een omhooglopende lange lijn als mond, een overgroeide knoest als neus, en krullende lijnen in het schors als oren. Dorpelingen dachten dat er een dryade in me huisde, en bleven ver bij mij uit de buurt. Met de herfst kwamen de stormen, en ik werd omhoog gesleurd, de lucht in, tijdens een vreselijke windhoos. Toen ik hoog in de lucht tolde wist ik dat mijn einde gekomen was. Ik probeerde vrede te sluiten met het feit dat ik de grond nooit meer zou voelen, dat er nooit meer vogels in mijn takken zouden nestelen, en dat ik nooit meer bladeren zou verliezen in de winter. Toen gebeurde het onmogelijke: de windgoden kregen medelijden met mij, een hulpeloos slachtoffer van natuurgeweld, ontworteld, zonder hoop.
Ze gaven me een tweede kans, en veranderden mijn vorm in één die geen grond nodig zou hebben om opnieuw in te wortelen, en ze vulden me met wind. Mijn knoest werd een neus, de bladeren mijn haren en kleren, en de lijnen mijn oren en mond. Maar omdat ik nooit de vorm van ogen had gehad, bleef ik blind. Zo stortte ik op het schip neer. Zonder geheugen, en zonder zicht.

Ze wachtte af, in de hoop dat het verhaal iets in haar los maakte. Iedere dag probeerde ze iets te verzinnen. Een enkele keer had ze een verhaal met Stan of een van de intelligentere piraten gedeeld, maar meestal hield ze ze voor zichzelf. Zoals altijd, gebeurde er niets. Haar ware identiteit bleef verborgen, en daarmee haar geheugen en wellicht de controle over haar krachten.

Het was wel duidelijk dat ze in gedachten verzonken was, want ze schrok lichtelijk toen er plotseling iemand naast haar kwam staan. Gelukkig besefte ze direct dat het Stan was, aan de manier waarop hij liep en rook. Toen hij haar begroette, keek ze naar hem op en glimlachte.
Ze leunde dichterbij en legde haar hand op zijn arm. Omdat ze niet kon zien, vond ze het prettig mensen aan te raken die ze beter kende; het gaf haar een gevoel van connectie en houvast in de enorme ruimte om haar heen. "Stan!" zei ze, haar stem warm. Haar adem rook naar kaneel en kruidnagel. "Hoe gaat het? Wilde je vandaag nog gaan vliegen? De wind is kalm, volgens mij."

Stan voelde Imogen haar hand op zijn arm, de eerste keer dat ze dit had gedaan had hij hem geschrokken weggetrokken. Ondertussen weet hij wel beter. Het is wennen geweest, omgaan met iemand die niet kon zien, maar ze kenden ondertussen elkaars eigenaardigheden en hoe ze zich het beste voelde. Hij glimlachte, en grinnikte om haar opmerking. "Ik ga vliegen, maar naar de stad, ik wilde vragen of je mee kwam." Hij schudde met de buidel, zodat de munten er in tegen elkaar kletterden. "Om deze wat bij te vullen, en te legen." Hij lachte, een warme vrolijke lach. "Grath heeft me gevraagd om wat boodschappen te doen."

Lusca zat in een gedoken in een hoekje. Haar maag trok zich voor de zoveelste keer samen waardoor ze een kokhalzend geluid maakte. Ze bevond zich in het ruim van een groot schip. Het ruim was net als de rest van het schip van hout gemaakt en door een paar kleine kieren in de bodem was het landschap onder hen te zien. Lusca probeerde er niet naar te kijken. Als ze deed alsof ze terug was in de zee in plaats van een kilometer in de lucht kon ze het misselijke gevoel nog enigszins onderdrukken. Haar gedachten van deze plek afwenden was alleen makkelijker gezegd dan gedaan.

In haar gedeelte van het ruim bevonden zich nog 16 andere wezens. Lusca vond ze er allemaal maar vreemd uit zien, niet per definitie lelijk, maar gewoon vreemd. Geen van de wezens had bijvoorbeeld een staart of zwemvliezen en in plaats van tentakels waren hun hoofden bedekt met haar. Trouwens niet alleen hun hoofd, sommigen van hen hadden ook haar op hun benen, armen, buik en kaken. Ook had elk andere wezen dat bij haar in dit ruim zat zijn huid bedekt met stof. Stof werd in haar cultuur haast niet gebruikt. Alleen bij grote rituelen werd de huid van de priesters deels bedekt met stof.

Maar hoe veel deze wezens ook van haar verschilden, ze waren allemaal net als haar. Slaven. Personen die uit hun leven weggerukt waren om van handelaar tot handelaar te gaan zodat ze uiteindelijk het vuile werk voor een meester of meesteres op konden knappen.

In het begin van haar reis was ze nog samen geweest met andere Opshathi maar bij de eerste stop in een handelsstad werd haar groep opgesplitst en aan verschillende kooplieden verkocht. Dit herhaalde zich in latere steden nog een paar keer. Dit was het derde luchtschip waar ze zich op bevond.

Een luik dat de enige doorgang naar het dek van het schip vormde, kraakte en opende. Een tengere scheepsjongen klom er doorheen waarna hij de trap af klauterde. Een maal beneden keek hij met grote ogen rond. Zijn ogen bleven een tijdje op haar rusten.
"Euhm, ik moest je mee nemen naar boven." Zei hij stamelend alsof hij het meer tegen zichzelf had dan tegen haar.
"Mensen van een ander schip willen je misschien hebben en ze willen zien hoe hard je kan werken."

Lusca knikte even, volgde de jongen langzaam naar boven en kroop door het luik het dek op. Voorzichtig probeerde ze recht op te staan maar een windvlaag zorgde er voor dat ze hard op het dek neer viel.
Hoe konden deze wezens nou van haar verwachten dat ze in deze omstandigheden kon werken?

Imogen grijnsde toen ze de geldbuidel hoorde rinkelen. "Wat een vraag, natuurlijk wil ik mee! Misschien kan je dan uiteindelijk eens je vaardigheden demonstreren?" Ze doelde uiteraard op Stan's vingervlugheid als het ging om mensen bedriegen. Ze had er al veel over gehoord, maar hem nog nooit in actie mee gemaakt. Tot nu toe was ze weinig op andere luchtschepen geweest: met weinig wind binnen voelde ze zich vaak opgesloten en gedesoriënteerd, en ze had al moeite genoeg gehad om het schip van de Striders te leren kennen. Vandaag was echter een goede dag om de volgende stap te nemen, dat voelde ze. Ze vertrouwde Stan ondertussen wel genoeg om te weten dat hij haar nooit een val in zou leiden, en ze moest toch ooit van dit schip af?

In een snelle, lenige beweging klom ze op de railing van het schip. "Kom je nog, slak?" vroeg ze. Waarschijnlijk zou hij met zijn schip gaan. Theoretisch gezien was Imogen wellicht wel sneller door een knap staaltje windbeheersing, maar ze belandde te vaak in bomen om echt vaart te maken. Ze spreidde haar armen en liet zich van de rand vallen. De wind ving haar niet op, en ze tuimelde als een spartelende baksteen naar beneden. Het laatste dat Stan van haar hoorde voor ze in het wolkendek rond de bomen verdween was haar uitgelaten gelach.

Senerum rekte zich uit na te zijn ontwaakt en stond langzaam op. Hij keek even om zich heen en zag dat hij nog steeds in zijn oude vertrouwde schuilplaats was. Het was een nogal oud en een beetje vervallen gebouw aan de rand van de stad en dat was ook meteen de reden waarom niemand hier eigenlijk ooit kwam. De rest van de wijk was namelijk niet echt in een betere staat. De gouden draak duwde de reusachtige deuren open met zijn arm en stapte naar buiten, het zonlicht in.
Senerum moest een paar keer knipperen voordat hij gewend was aan het licht en keek naar buiten. Verlaten...zoals altijd. Het mooie van in zo'n grote stad leven, was dat niemand iets gaf om zo'n achterwijk als dit. Hier was niets te halen en er waren genoeg betere plaatsen om te leven die was dichter bij het centrum lagen.
Hij begon een kort sprintje voordat hij van het schip af sprong. De draak liet zich enkele tientallen meters naar beneden vallen als in een duikvlucht, voordat hij zijn vleugels spreidde en het luchtruim verkoos boven zijn toch wat beperkte schuilplaats.
Hij vloog door wolken en onder andere schepen door, totdat hij een wat kleiner schip tegenkwam. Hij grijnsde en schoot omhoog, rakelings langs het schip, niet wetende dat dit het schip van de Striders was.

Stan schrok een beetje toen hij Imogen zichzelf over de reling zag storten. Gestoord kind Hij rende naar de andere kant van het dek naar waar zijn scheepje stond. Hij trok aan een van de hendels waardoor de grote vleugels uit klapte. Een paar van de mannen op het dek schreeuwden naar hem. Meestal rolde hij eerst het schip af voor hij ze helemaal uitklopte. Maar omdat mevrouw ik vlieg zelf wel, zichzelf over de reling had gedonderd had dat nu geen tijd. Hij begon hem te duwen, en toen het schipje genoeg vaart had sprong hij er in terwijl hij met behulp van zijn linker arm een grote hap lucht onder de vleugels dwong. Zodra hij de achterkant van het Striders schip af schoot duwde hij aan een andere hendel waarmee de staart naar boven werd gedwongen. Hij trok de vleugels weer half in en zette een duikvlucht uit richting Imogen. Toen hij onder haar was klapte hij de vleugels weer uit, deed hij de staart plat en stuurde hij de wind tegen het schip in zodat deze met een ruk tot stilstand kwam.

Imogen hapte naar lucht terwijl ze halsoverkop naar beneden tuimelde. Ze sloeg een paar keer over de koop terwijl ze steeds sneller en sneller viel. Ondanks dat ze de grond niet kon zien, voelde ze toch de spanning in haar hele lichaam, de angst niet op tijd te kunnen stoppen. Om haar heen was alles kalm, ze voelde de rust van de lege hemel naast het gigantische schip waar ze zich steeds verder van verwijderde. Hier was ze helemaal alleen -

Imogen sloeg onverwacht opzij toen een windvlaag haar van rechts trof. De lucht stroomde langs haar heen op een manier die een grote vorm impliceerde. Ze spartelde met haar armen en wist zich uiteindelijk af te zetten tegen het luchtledige door de windstoot vast te grijpen en terug te sleuren. Ze dobberde in de lucht en hield haar hoofd schuin, in een poging te ontwaren wat zich naar het schip van de Striders bewogen had.

Voor ze dat kon, haperden haar krachten echter, en grepen haar handen ineens in het niets. Ze stortte weer verder ter aarde. Imogen klauwde paniekerig om zich heen. De grond kon niet zo ver meer weg zijn, en ze wilde niet weer in een boom landen. Toen voelde ze iets groots onder haar bewegen. Het geluid dat daarbij hoorde was vertrouwd: Stan's kleine schip hing recht boven haar. Ze beet op haar kaken en balde haar vuisten. Als ze zijn schip kapot maakte door er keihard tegenaan te knallen zou ze hem vast boos maken. Ze dwong al haar wilskracht naar buiten en tastte wild om zich heen, in de hoop dat ze de onvangbare wind weer zou kunnen voelen en grijpen, maar er gebeurde niks...

Op het allerlaatste moment wist ze de turbulentie van haar eigen val te gebruiken en zichzelf genoeg vertragen zodat ze met beide benen op het minischip landde. Ze maaide wild om zich heen, maar bleef uiteindelijk staande. Hoewel ze op ieder ander moment geklaagd zou hebben over Stan's gebrek in vertrouwen, was ze nu alleen bezig met wat ze eerder gevoeld had. Ze knielde neer, en zei ademloos: "Ik voelde iets groots bij het schip, Stan. Er is iets bij ons. Zouden het andere piraten zijn?"

"Je bent niet te geloven!" Stan blik stond in een zeldzame boze blik. Toen hij realiseerde dat zij hem niet zou zien fronzen schoot hij in de lach. Op haar woorden keek hij omhoog naar het schip dat hij zojuist verlaten had. "Het is een draak." Zijn stem was ietwat verbaast, wat moest dat dier zo laag?
Hij stuurde licht onder de vleugels en duwde met een hendel de staart omlaag. In rondjes begon hij te stijgen. De meeste draken stonden onder het gezag van de koning en dat was het laatste wat de Striders konden gebruiken. In kleine rondjes begon hij te stijgen.

Senerum keek wat verbaasd naar het kleinere vliegende voertuig en besloot om het van wat dichterbij te bekijken. Hij dook weer omlaag en vloog in cirkels om het kleine bootje heen. Twee mensen maar aan boord...dat was nogal weinig, maar het was dan ook maar een klein bootje. Hijzelf was een stuk groter en voorzichtig, zodat hij niet per ongeluk het bootje of zichzelf zou beschadigen.

Imogen hoorde aan Stans stem dat hij boos was en bereidde zich voor op een rit vol gesteggel. Toen begon hij echter te lachen. Een moment wenste ze dat ze kon zien waarom, maar daarna werd haar aandacht alweer afgeleid door zijn woorden.

Toen hij het over een draak had, drong er een sterk mentaal beeld aan haar op, maar verder niets. Ooit had ze vast wel kunnen zien, want ze beeldde zich levendig de kleuren, vorm van de kop, en het lichaam van het dier in. Maar verder zei het haar niets. Waren ze gevaarlijk? Of juist vriendelijk? Aangezien Stan niet direct in paniek raakte, en het schip dichter naar de vorm toe leek te sturen, nam ze aan dat het in ieder geval niet een enorme dreiging was voor het hele schip.

Ze klauterde verder naar voren, en balanceerde toen op het voorsteven. Ze hield zich zo klein mogelijk om Stan's zicht niet te hinderen. Op deze manier kon ze de wereld om zich heen het beste voelen. Ze merkte dan ook op dat de draak dichterbij kwam. "Stan, wat doet hij? Zijn we in gevaar?"

"Emm." Stan zat met open mond te kijken. Hij stuurde rechtdoor en verlaagde het tempo. "Geen rijder." Hij zei het meer tegen zichzelf dan tegen Imogen. "Hij lijkt ons te bestuderen denk ik."
Stan wist eigenlijk niet veel van draken, alleen dat de berijders ervan vaak kwallen waren en hij ze niet tegen wilde komen. Maar dit was een draak zonder begeleider, zou deze wild zijn.
Stan zette een stel grote ogen op. "Hallo ?" Riep hij naar de draak.

Senerum glimlachte toen de mensen nogal verbaasd naar hem stonden te kijken. "Hoi!" riep hij terug terwijl hij cirkels bleef vliegen om het vaartuig beter te bestuderen. Alle draken konden van nature talen snel aanleren en vanwege Senerum's achtergrond, sprak hij vloeiend de mensentaal.

Riven zat op de reling van het dek. Hij overkeek het hele gebeuren. Zo nu en dan werden slaven uit het beneden dek naar boven gehaald voor hun tests. Riven zijn ogen gleden over de mannen die van het andere ship waren gekomen. Hij had de taak gekregen samen met enkele anderen deze andere piraten in het oog te houden tijdens het verhandelen.
Toch moest Riven grijnzen bij de gedachte dat hij enkele van deze vreemdelingen precie shetzelfde had zien doen. Vaak was dat een goed teken.Het bewees dat beide kapiteinen deze deal goed rond wilde krijgen zonder het verspillen van bloed.

Riven keek op toen hij Arawen terug naar boven zag komen met het vissenmeisje zoals ze vaak genoemd werd. Vaak had riven het wel te doen met al die slaven, zeker met haar toen hij zag hoe ongemakkelijk ze zich voelde in de lucht. Maar ook hij was geen dwaas, hij was niet van plan zulke zwaktes te tonen. Nee wie diep in zijn ogen keek zag wellicht een vlaag van medelijden, maar welke zelfrespecterende piraat deed dat nu? Nee hij had een brede grijns op staan en knikte goedkeurend bij het zien van haar lijf zoals nog wat anderen dat deden die 'zogenaamd' te lang zonder vrouw zaten.

Riven had vaak genoeg de grootste praatjes, maar om eerlijk te zijn zocht hij een vaste, echte relatie als het dan al wat moest zijn en niet tienduizend scharreltjes, maar ook dat noemde ze op dit schip 'zwak' dus daar zweeg hij over.

Lusca krabbelde overeind, bleef dit keer wel staan en begon om zich heen te kijken op zoek naar de handelaren die in haar geïnteresseerd waren. Ze zag ze niet. Al deze piraten leken op elkaar. Sinds de korte tijd dat ze op dit schip zat kon ze nog maar een paar piraten van elkaar onderscheiden. Een van die piraten zat nu op de reling van het schip. Ze had andere wezens hem 'Riven' horen noemen en ze ging er vanuit dat dat zijn naam was. Hij zag er voor een niet Opshathi nog wel mooi uit, hij had natuurlijk veel te kleine ogen net als de rest van al deze wezens, maar die van hem hadden in ieder geval een mooie helderblauwe kleur. Deze Riven kwam hen wel eens eten brengen en behandelde hun beter dan de man die de baas over hen leek te zijn.

Dezelfde scheepsjongen die haar uit het ruim had gehaald liep nu naar haar toe met een emmer vol water en een dweil. Kennelijk was het de bedoeling dat ze het dek ging schrobben. Lusca nam de emmer en de dweil aan. Ze wreef wat van het water over zich heen, zo dat zorgde er in ieder geval voor dat ze zich even iets beter voelde. Daarna begon ze met het dweilen van het dek.

Een groot deel van de piraten stond naar haar te kijken, een paar van hen hadden wel een erg grote glimlach op hun gezicht. Wat hen precies tot die glimlach aanzette snapte ze niet. Wat kon er nou leuk aan zijn om haar te zien dweilen.

Het schip begon iets meer te schommelen en het misselijke gevoel van Lusca werd weer erger. Ze liet de emmer en dweil vallen en rende al kokhalzend naar de reling. Na haar maag voor de zoveelste keer vandaag geleegd te hebben realiseerde ze zich hoe makkelijk ze over deze zelfde reling naar beneden kon vallen. Snel zette ze een paar stappen terug om daar rillend op het dek neer te zakken.

"dit noem je slaven?" De handelaar van het andere schip begon te lachen. "Wel als dat alles is kunnen we beter vertrekken." Hij gaf een andere man een harde knal op zijn achterhoofd. "Sta niet zo dom te grijnzen, Moet ik me nu nog werkelijk voor jullie gaan schamen!?"

Riven liet zich van de reling glijden toen de slavendrijver van zijn schip hem wenkte Lusca terug naar beneden te brengen. Terwijl hij naar haar toe liep hoorde hij hem gelijk bulderen dat de scheepsjongen een andere, betere slaaf van beneden moest halen en het geluid van een harde klap volgde. Riven grijnsde breed toen hij het jochie over zijn achterhoofd zag wrijven en liep naar Lasca.

"Kom" Zei hij met een lacherige ondertoon de schijn hoog houdend voor zijn maten. Hij hees Lusca overeind. Eenmaal beneden zou hij nog even bij haar kunnen blijven wellicht om haar iets wat van het misselijke gevoel af te helpen maar ook die tijd zou beperkt zijn.

Cyan keek vanauit de steeg naar de straat, probeerde de situatie te overzien. Momenteel was er een drukke markt aanwezig, waardoor een groot deel van haar zicht belemmerd werd door oninteressante personen. Hier en daar zag ze een wat flamboyanter geklede heer of dame voorbijkomen, wie haar aandacht iets langer vasthield dan de anderen. Toch had ze vandaag geen zin om een van hen tegen het lijf te lopen.
Ze richtte haar aandacht weer op de markt zelf. Recht tegenover elkaar stonden een kraam met allerlei sieraden en een kraam met verse groente, zo vers als de groente vers aangeleverd kon worden tenminste. Voedsel of inkomsten? vroeg ze zichzelf af. Ze besloot eerst maar eens naar de kraam met sieraden te lopen, als het niets was kon ze altijd nog aan de overkant komen. Als ik me door de menigte heen weet te wringen dan.
Op dat moment zag ze de menigte als een vriend, maar ook als ze een vijand. Het belemmerde haar in haar vlucht, mocht er wat mis gaan. Echter, het maakte dat ze makkelijker in de massa kon verdwijnen en soms werkte dat beter dan hard wegrennen. Voor rennen waren er altijd nog maar beperkte wegen te volgen. De stad waar ze in leefde was groot, maar het bleef een schip, dus zou ze altijd ergens wel op de rand kunnen stuiten.
Cyan was ondertussen bij de kraam aangekomen. Ze zag gelijk hoe de verkoper haar direct nauwlettend in de gaten hield. Even gaf ze 'per ongeluk' een tik tegen haar beurs, waardoor deze een rinkelend geluid maakte alsof ze goed gevuld was. Wat een paar stukjes nutteloos metaal wel niet kunnen doen... Vervolgens koos ze een ketting welke er niet al te kostbaar uitzag. Met haar rechterhand pakte ze het ding vast, de verkoper volgde elke beweging nog steeds tot op de millimeter, toch zag hij niet hoe ze een andere ketting moeiteloos in haar linkermouw liet verdwijnen.
"Zou ik deze mogen passen?" vroeg ze poeslief, nadat ze het ding schijnbaar intensief bestudeerd had. De verkoper wees naar een stuk besmeurd glas hangend voor een plank zwart hout wat als spiegel moest dienen.
Cyan deed de ketting om, op een manier waarop de verkoper goed kon blijven zien wat ze deed. Hij mag toch niet denken dat ik wat verkeerds doe, of wel? Ze deed alsof ze moeite had met de sluiting, de verkoper zag het en kwam op haar af. Meer omdat hij haar snel weg wilde hebben, dan omdat hij echt zo behulpzaam was. In de enkele tellen dat zijn blik van haar afgewend was, koos ze nog een paar oorbellen uit om in haar jurk te laten verdwijnen. Op dat moment viel haar oog op een prachtige ring, eigenlijk net buiten handbereik, maar ze had moeite haar ogen ervan af te houden. Je bent een dievegge, of je bent het niet, sprak ze zichzelf toe.
Gauw richtte ze haar aandacht weer op de ketting, ze merkte dat de verkoper ietwat ongeduldig begon te worden. Even later gaf ze de ketting toch maar weer terug.
"Nee, net niet wat ik zoek," zei ze weer met een poeslieve toon. "Toch bedankt voor de moeite."
"Geen dank," bromde de man terug.
Terwijl de man de ketting weer netjes neerlegde, keek Cyan nogmaals naar de ring. Op dat moment kwam de kans waarop ze al die tijd gewacht had, de verkoper draaide zich van haar af om een andere klant te helpen. Cyan strekte haar arm en pakte de ring mee, om zich vervolgens vliegensvlug om te draaien en, hopelijk, te verdwijnen in de menigte.

Tali

"Val!", riep een vertrouwde stem met veel enthousiasme achter haar. Toen Tali het hoorde moest ze een zucht van teleurstelling uitdrukken. Ze duldde het meestal niet wanneer iemand haar niet met kapitein aansprak, maar ze kon de koppige Vera nooit overtuigen het wel te doen. Vera, wat hield ze toch van dat meisje. Jong, energiek en vol met wilskracht. Iedere dag opnieuw inspireerde ze Tali, maar het maakte haar ook jaloers. Tali zelf was nooit zo gelukkig geweest, haar beroerde jeugd had tot de dag van vandaag nog steeds een duistere plek in haar hart achtergelaten die voorgoed pijn zal doen. Gelukkig was Tali een sterke vrouw, bovendien was ze een leider. Als ze ook maar één teken van zwakte liet zien aan haar bemanning, dan was het gedaan met de 'Roses'.

"Val", spak Vera opnieuw, ditmaal zachter want de wilde jongedame stond nu recht naast Tali, "Een luchtschip, Val, een grote! Ik zeg veel geld, een groot fortuin. Zullen we?"
Tali draaide om, om het schip van Vera te aanschouwen. Ze grijnsde toen ze het zag, natuurlijk zag Vera hiervan het gevaar niet in. Het schip dat ze zojuist voor ogen hielden was minstens vier keer zo groot als de 'Thorned Beauty'. Het was niet zomaar een schip, het was een stad. Tijdens al haar jaren als luchtpiraat had Tali het nooit eens durven dromen om een stad te beroven. Handelsschepen van groot tot klein of zelf college luchtpiraten, Tali durfde het allemaal, maar een stad werd haar toch wel teveel.

"Vera", zei Tali streng met haar ijzige stem, "Hoe komt het dat jij na vijf jaar (Tali wist dat het er zes waren, maar ze kon niet laten merken dat ze erom gaf) aan boord van de Beauty nog steeds geen besef hebt van ook maar het kleinste beetje gevaar?"
"Ik..", reageerde Vera twijfelend, ze kwam echter niet verder dan haar eerste woord.
"..weet nog steeds niet hoe het hier aan toe gaat, maar beloof de volgende keer dingen beter in te schatten?", maakte Tali voor Vera af, de jongedame had nog veel te leren, "Hup, terug aan het werk, ik wil vandaag nog een handelsschip tegemoet komen."

Toen Vera eenmaal terug bij haar taak was, het dek schrobben, observeerde Tali in alle rust haar bemanning. Ze zuchtte opnieuw, dit maal uit opluchting. Tali had het dan wel slecht gehad, uiteindelijk is ze goed terecht gekomen. Voor haar stond jaren ervaring een luchtpiraterij en een grote schat aan de ware betekenis van het leven; verbintenis.

Lusca werd door Riven overeind geholpen. Ze rilde nog steeds en liet zich moeiteloos mee terug nemen naar het ruim. Eenmaal daar ging ze weer in het zelfde hoekje zitten als waar ze eerst zat.

"Bedankt voor het terug brengen" Zei ze zachtjes. Aan de ene kant was het vreemd hem te bedanken voor iets waar hij van iemand anders opdracht voor gekregen had. Maar als de slavendrijver haar zelf terug had gebracht was dat er waarschijnlijk een stuk hardhandiger aan toe gegaan dan de zachte manier waarop Riven haar terug gebracht had.

Eigenlijk wilde ze een langer gesprek met deze Riven voeren, maar ze wist niet echt waar ze het met hem over zou kunnen hebben. Van alle bemanning van het schip die ze tot nu toe tegen gekomen was leek hij haar het aardigst. Daarbij had ze nog ergens de hoop dat iemand haar vrij zou laten. Als ze aardig tegen deze Riven zou doen, misschien liet hij haar dan wel vrij.

"Hoe ben jij eigenlijk op dit schip terecht gekomen?" Zei Lusca, een poging wagend om een gesprek te starten.

Riven hielp Lusca naar het plekje toe waar hij haar wel vaker zag zitten als hij iets te eten meenam voor de slaven. "Bedankt voor het terug brengen" Had Lusca zacht tegen haar gezegt, bedankt? Riven wist niet goed hoe hij met zulke woorden om moest gaan na al die jaren dat hij op dit schip had gezeten. Bezopen hond, Verdorven stuk uilskuiken. Dat waren meer de termen die hij gewens was. Nee hij besloot maar niet te reageren op deze woorden.

"Hoe ben jij eigenlijk op dit schip terecht gekomen?" vroeg het vismeisje, lusca toen. Riven glimlachte en keek kort naar boven, lang wegblijven zou hij niet kunnen. "Als kleine jongen." Begon hij dan toch. "Mijn familie was aan een epedemie overleden en dit was de enigste plek waar ik heen kon."

Hij hurkte kort voor haar neer. "probeer met de bewegingen van het schip mee te gaan, en probeer ergens mee bezig te blijven. Dan moet die misselijkheid wel iets minder worden." Hij drukte zich eigenlijk vrij snel al weer overeind.
Echt langer dan dit kon hij voor nu niet blijven.

Lusca deed wat Riven haar aangeraden had en probeerde met de bewegingen van het schip mee te gaan. Wat Riven daar precies mee bedoelde snapte ze eigenlijk niet.. Ze kon toch moeilijk een andere kant op gaan dan het schip ging. Als het schip omhoog ging kon zij niet anders dan mee gaan.

Terwijl ze dat aan het proberen was drukte Riven zich van de grond en maakte aanstalten om weg te gaan. Het was toch lastiger om een gesprek met hem te hebben dan dat ze verwacht had.
Ze had geen idee waar ze het verder met hem nog over kon hebben. Daarbij zou hij wel terug moeten gaan werken en hadden haar andere pogingen waarschijnlijk geen zin. Zachtjes bedankte Lusca hem dan ook maar voor zijn tips en keek ze toe hoe hij richting de trap liep.

Lusca's misselijkheid werd niet veel beter van het proberen mee te gaan met het schip. Dat werkte dus niet... Of misschien werkte het wel maar deed zij het gewoon fout. Bezig blijven dan maar. Maar waarmee? Er waren niet echt veel activiteiten in het ruim gaande. een groepje mannen zat een kaartspel te spelen. Maar ze vond hen er enigszins guur uit zien en voelde er niet veel voor om met hen mee te doen.
Ze ving een gesprek op van een ander groepje slaven en besloot dat met hen meeluisteren misschien nog wel zou gelden als 'met iets bezig zijn'. Ze ging wat verder achterover zitten en begon met hun afluisteren.

Stan was lichtelijk verrast naar het feit dat de draak gewoon antwoordde. Maar er was iets anders wat nog meer op zijn gedachte speelde, en deze sprak hij dan ook uit. "Wat wil je?" Stan had altijd geleerd uit de buurt van draken te blijven, maar deze bleef juist bij hun hangen. Daarnaast had deze geen rijder, en het was altijd de rijder waarvoor je moest oppassen. Toch maakte dat Stan er niet veel makkelijker op.

"Niks," antwoordde de draak simpelweg. "Tenzij je iets te eten hebt," voegde hij eraan toe. Hij bleef nu op één plek voor de boot hangen, zichzelf omhoog houdend door zijn vleugels iets vaker te bewegen.

"Stan," fluisterde Imogen op dringende toon, terwijl ze dichterbij Stan klauterde en uiteindelijk in het tweede zitje belandde. "Wat eten draken? Mensen? Is hij met zijn eten aan het spelen?" De gedachte maakte haar nauwelijks bang: het was niet alsof ze wat te verliezen had. Daarnaast waren Stan en zij niet geheel hulpeloos, en waren ze nog dicht bij het schip.