Aireolia

Alana

Muisstil verschool prinses Alana zich in de schaduw van de machtige eik, welke de reusachtige paleistuin haar mystieke charme gaf. Lana's handen gleden over het ruwe schors achter haar. Ze leunde tegen de boom alsof alleen hij haar staande kon houden. Gespannen en vol adrenaline zoog de prinses de ochtendlucht langs haar volle lippen naar binnen. Het was nog vroeg, erg vroeg wat de lucht aangenaam koel maakte en haar zintuigen op scherp zette.. Ze was best zenuwachtig.
Een tak kraakte. Alana keek geschokt opzij, maar ontdekte niets van waarde.
Goed, de laatste stap van haar plan..
Inmiddels vastbesloten uit te breken sloeg de prinses de gescheurde mantel nog iets verder om haar schouders om zich zo te beschermen tegen de ochtendkoude. Kom op, Alana, sprak ze zichzelf dapper en streng toe, je bent nu al zo ver gekomen, nu wacht alleen nog één obstakel, of eigenlijk meerdere samengenomen obstakels.. Ze glimlachte en vond haar rust.
Met hernieuwde kracht gleed ze, stapje voor stapje, soepel verder over het buitenterrein, waarbij ze de statige fontein passeerde. De twee marmeren geliefden die er prachtig in gedrapeerd stonden, lachten haar toe.
In het stromende water zag ze zichzelf, althans Alana zag niet precies zichzelf maar een hard werkende dienstmeid. Dat klopte: ze had expres haar koninklijke uiterlijk zo veranderd, dat ze niets meer weg had van een prinses. Behalve haar elegante houding en kenmerkende, oceaanblauwe ogen kon niets haar eventueel verraden.
Nog geen uur hiervoor had ze tobbend in haar luxe slaapkamer geijsbeerd. Ze wilde ontsnappen aan het paleisleven, voor één dagje maar. Al wat ze op dat moment tot haar beschikking had waren: oude, opgebruikte schoenen, versleten dienstmeidenkleren, een kapje, een mantel en het materiaal dat ze in haar directe omgeving nog kon vinden.
Maar uiteindelijk had ze er wel wat van weten te maken; haar lange, goudblonde lokken waren bijeengebonden in een losse, slordige knot waar overal de pieken haar nog uitstaken en – als je goed keek – zelfs bladeren tussen zaten. Het leek alsof dit een laatste redmiddel was om het haar niet te verliezen! Er overheen had Alana het kapje geplaatst, voor het geval haar goed bijgehouden lokken haar alsnog zouden kunnen verraden. Verder had ze de kleding, schoenen, mantel en zichzelf besmeurd met vuil uit de plantenbakken op haar balkon en het as uit de open haard voor wat extra effect.
Pff..ze leek wel gek eigenlijk! Talloze meisjes in heel Aireolia zouden er haast alles voor overhebben om ook maar één dag prinses te zijn, of in ieder geval iemand van haar stand te zijn, dat wist ze zeker, terwijl de prinses zelf juist eveneens niets liever wilde dan met hen van plaats ruilen, dit ondanks alle rijkdom en voorspoed.

Nogmaals bekeek Alana zichzelf in het kraakheldere water van de fontein en gunde haar spiegelbeeld toen een bescheiden, goedkeurend knikje. Het kon ermee door.
De gehaaste klim van het balkon had haar onbewust ook geholpen; de scheuren in haar jurk en mantel zagen er ogenschijnlijk echt uit..echt in de zin van dat ze door harde arbeid en lange draagtijd waren ontstaan. Mooi, mooi, alles ging nog volgens plan!
Op gepaste snelheid, ze wilde immers niet teveel opvallen of tijd verliezen, begaf de 'gecamoufleerde' prinses zich vervolgens richting de paleispoort. Alleen dacht ze er absoluut niet aan het terrein via deze in- en uitgang te verlaten. Nee, dat zou veel te veel risico zijn, doordat ze dan niet enkel de aandacht van de wacht op zich zou vestigen op deze vroege ochtend.
Daarom besloot ze, met haar mand vol verse appels (onderweg ergens vandaan gegrist), door een kleinere deur naast de poort haar kans te wagen. Alana was iets van plan met het fruit wat haar net het laatste duwtje naar buiten kon opleveren. Zoals verwacht liet de wacht haar bij aankomst bij de deur halt houden. Verschillende vragen werden direct naar haar hoofd geslingerd. Wat kwam ze doen? Waar ging ze heen? Waar waren de appels voor en behoorden ze haar wel toe? Rustig en beheersd, vooral doordat ze zich ervan moest weerhouden met een bekakt accent te spreken, begon Alana met haar uitleg: “Ik ben gewoonlijk dienstmeid aan het hof van hertog Taraq, gast van de koninklijke familie. Mijn heer heeft me opgedragen de nobele beschermers van de koninklijke familie dit geschenk te geven, als dank voor hun bewezen diensten.” Ze had dit praatje inmiddels al zo vaak geoefend dat ze het wel kon dromen. Het hing er vooral om of de wacht naïef genoeg was om haar op haar blauwe ogen te geloven, of gewoon genoegen zou nemen met een zwak excuus maar wel vijftien appels. Maar goed dat de slijmende Taraq, wie (zo werd vermoed) Alana maar al te graag wilde trouwen, haar alles..maar dan ook alles had verteld over de fruitteelt van zijn familie en haar wat voorraden had geschonken. Fruit, had ze eerst gedacht, wat een goed doordacht geschenk voor je toekomstige bruid (wat ze niet was en absoluut niet wilde zijn overigens. Ieks) was dat! Gelukkig kwam het toch nog van pas uiteindelijk..
Met een zekere flair strooiden Alana de vijftien appels uit over de houten tafel in de kleine ruimte tussen de deur waar de wacht voor had gestaan en de volgende die naar buiten en naar vrijheid leidde. “En als u me nu wilt excuseren; ik heb wat taken te vervullen in de stad.” rondde ze snel haar smoes af waarna ze de mand, alsof ze het elke dag deed, op haar schouder hees. Zo, dat was beter gegaan dan ze had gedacht. Ze had niet gehakkeld of gebloosd. Nu alleen nog buiten komen en ze was voor één volle dag vrij om te gaan aan staan waar ze wilde!

"T...T...Tweehonderdelf!?" vroeg hij met luider met een flinke vlaag van verbazing in zijn stem. Hij vond zeventig al belachelijk, maar dit sloeg echt alles. He grinnikte een beetje van het schouderduwtje en blies een vlaag lucht naar haar. "Dat is echt al heel oud...ik ben pas vijfentwintig..." sprak de gouden draak. Senerum voelde zich in vergelijking met de luchtheks alsof hij pas net uit het ei gekropen was. Ze was meer dan acht keer ouder dan hij.
"Uw plan is prima. Ik wil de tempel zo snel mogelijk zien. Zomerfeest? Dat...klinkt leuk...hoop ik...." zei hij terwijl hij een beetje twijfelachtig naar haar keek. Wie weet wat het zomerfeest inhield.

Naqini grinnikte zacht om Senerum's verbazing en knikte. “Ja, ik ben echt tweehonderdelf.” Ze trok een scheve grijns. “Ik voel me gevleid dat ik er blijkbaar volgens jou nog niet zo oud uitzie en ja het is oud, voor sommigen..” zei ze oprecht dankbaar, maar met een zekere lacherige ondertoon in haar stem. "Pff..vijfentwintig pas? Wat een jonkie!" was haar wraak-opmerking. Ze lachte hem toe. “Maar wij luchtheksen kunnen dan ook wel meer dan duizend jaar worden.” Voor haar was het de gewoonste zaak van de wereld, maar Senerum had blijkbaar nog niet zo veel ervaring met langlevende wezens terwijl veel drakensoorten, wist Naqini te vertellen, ook erg oud konden worden. Naqini's wenkbrauwen gingen iets omhoog toen de vlaag lucht haar raakte. Met een ingehouden gilletje door de verrassingsaanval, zweefde ze een meter of vijf opzij voor ze weer terug was bij de draak.

Het bleef een moment stil, op de opgewekte geluiden boven hen na.
Naqini was even in gedachten verzonken toen een bekende stem haar weer op beide benen op de grond zette, eh..een soort van dan. Dragnée had haar geroepen, bijna smekend of Naqini alsjeblieft weer het leiderschap op zich kon nemen.
De lerares keek op en zag hoe Sezé allerlei gekke stunts aan het uithalen was en de groep achter haar steeds meer moeite kreeg om haar bij te houden. Wat een figuur was dat toch..
“Oh, het spijt me, heer Senerum, maar ik ben even nodig.” sprak ze lachend tegen de draak. “We kunnen vanavond al opweg gaan naar de Witte Berg, als je wil. Maar voordat we gaan, kan ik u eerst mooi onze stad van dichtbij laten zien als ik deze monsters thuisbreng.” riep Naqini nog naar beneden terwijl ze omhoog zweefde. Eenmaal bij de groep aangekomen, nam Sezé met een grijnzend, schuldbewust gezicht haar oude plek in. Er werd opgelucht gezucht; Naqini was terug.

Danilo

"Nee, echt, natuurlijk kom ik terug! Slaap wel!"
Danilo fluisterde het en sloot toen de deur. Het meisje antwoordde nog wel, maar dat hoorde hij niet meer door de dichte deur heen. Hij trok de kap van zijn jasje over zijn hoofd en haastte zich toen de gang door, terug naar zijn eigen slaapkamer. Hij kwam niemand tegen, Airyon zij dank en hij leunde opgelucht tegen de dichte deur achter zich toen hij eenmaal in zijn eigen kamer was. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, hij grinnikte kort even toen hij terugdacht aan de afgelopen paar uren. Wat waren vrouwen toch heerlijke wezens!
Hij neuriede zachtjes in zichzelf terwijl hij zijn kleding uitgooide en naar de badkamer liep. Het was even behelpen met koud water uit de waterschaal, maar de wasbeurt verfriste hem en zorgde ervoor dat hij meteen goed wakker was. Het was jammer dat hij hier een lijfknecht moest ontberen, maar ach: binnenkort zou hij vast en zeker weer terug naar huis kunnen, dan zou vrouwe Eliana's vade vast hebben vergeten wie hij was: de man was een seniele oude gek.
Voor de spiegel keurde hij nog even zijn kapsel, hij grijnsde naar zichzelf en ging toen de deur uit, op weg naar de grote zaal in het paleis voor een ontbijtje. Als hij de dames in de keuken lief aankeek, kreeg hij vast wel wat extra's.

De draak bloosde enigzins vanwege haar 'jonkie' opmerking. Het was te zien aan het lichtelijk roze kleuren van enkele schubben om zijn wangen. He keek even weg om het te verstoppen. "Pft..." zei hij om het te maskeren.
Naqini deelde hem mee dat ze vanavond al konden gaan en dat ze eerst de anderen weg ging brengen.
"Laten we dat dan zo snel mogelijk doen," zei hij toen hij ook rechtsomkeert maakte en haar weer volgde. Hij draaide een rondje om the groep heen voordat hij weer naast Naqini vloog. De kleine heksjes waren allemaal erg wendbaar, terwijl hij vanwege zijn grootte toen even wat grotere bewegingen moest maken.

Naqini

Naqini keek met grote ogen naar de draak. Ze glimlachte. “Je hebt een waar hart voor avontuur, mijn beste.” verzuchtte ze zich dromerig, “Dat mag ik wel!” Fijn, eindelijk iemand die haar begreep! Het liefst was Naqini altijd op weg naar vreemde gebieden, maar haar band met de clan hield haar gevangen. De Veneficae Aeris leken in vrijheid te leven, los van koninklijke regels en wetten, maar in werkelijkheid kon het voor sommigen van hen (met name voor Naqini) soms vies tegenvallen. Misschien nu ze een eenzelfde roekeloze ziel had gevonden, zou ze zich makkelijker van hen los kunnen maken. Ze bedacht zich hoe het de luchtheksen op de luchtschepen had vergaan. Zij hadden hun thuis en clan achtergelaten voor een leven tussen de mensen. Maar eigenlijk meestal voor iets anders.. Luchtheksen waren namelijk romantische zielen. Het gebeurde daardoor vaak genoeg dat zij hun hart verloren aan een mensenzoon, waardoor zij hun thuis verlieten.
Er was dan geen liefde tussen de draak en de luchtheks, maar een beginnende vriendschap kon wellicht net zo'n bevrijdende factor zijn. Deze gedachte deed een verse stoot adrenaline door Naqini's lichaam gaan.

“Ah, kijk! We zijn er bijna!” Naqini wees. De helwitte stad doemde, als uit het niets, letterlijk tussen en in de wolken op. Het leven daar was weer doorgegaan, maar elke luchtheks leek toch nog altijd een bepaalde verwondering over zich te hebben. “Volg ons, Senerum!” Met de groep achter zich aan, verplaatste de lerares zich naar een zorgvuldig gekozen, onbebouwde plek op de wolk welke groot genoeg was om een draak en elf luchtheksen op te kunnen laten landen.
Zodra Naqini's smalle voeten de bodem raakten, draaide ze zich om en richtte haar blik op Senerum. “Wees maar niet bang: door de magie kan de wolk je met gemak dragen!” riep ze hem toe, voor het geval hij zich hier druk om zou maken.

Alana

Eén van de wachters pakte met een gretige blik een glanzende, rode appel van de tafel en bracht dit naar zijn mond. Terwijl zijn gelige tanden zich in de schil ervan zette, verspreide het zoete sap zich in zijn mondholte en in de vorm van een druppel langs zijn kin, deels tegengehouden door de verse stoppels. Goedkeurend gemompel klonk. Dit bleek genoeg bevestiging voor de rest om Alana door te laten. “Veel succes en misschien plezier!” wenste één van hen haar nog toe met een net iets te brede grijns naar haar zin.
Moeiteloos perste de prinses als reactie een gemaakte, doch liefelijke glimlach op haar gezicht. Hoe vaak ze die al niet tevoorschijn had moeten toveren... Hierna liep ze vliegensvlug langs de wacht naar buiten. Daar stapte ze voor de zekerheid op een hoog tempo door, voor het geval de mannen zich zouden bedenken.

Twee straten verder hield Alana pas halt. Haar ogen keken opzij, haar hoofd draaide achterom. Niemand te zien. Opgelucht slaakte ze een tevreden zucht. Eindelijk! Het was gelukt! De adrenaline gierde nog steeds door haar lijf. Nu nam ze pas de tijd om eens rustig om zich heen te kijken; de huizen in haar omgeving waren vrij klein, maar niet armoedig. Wellicht waren ze in de ogen van het gewone volk wel onnoemelijk groot, maar als je een paleis gewend was, was alles enigszins klein te noemen. Het was stil in de straat waar ze stond. Vreemd.. in haar fantasie had het overal een drukte vanjewelste geweest. Toen bedacht ze zich dat het natuurlijk nog erg vroeg was. Alana sloeg haar ogen op richting verschillende ramen voor bevestiging. De meeste gordijnen waren gesloten. Het volk lag vast heerlijk te slapen, behalve lieden als de bakker natuurlijk.
De rust om haar heen gaf ook Alana een vredig gevoel. Voor vandaag hoorde ze hier thuis, vandaag was ze één van hen.
Na nogmaals aandachtig in het rond gekeken te hebben, begon de prinses op haar gemak richting het centrum van de stad te slenteren, voor hoever een prinses kon slenteren natuurlijk. De mand lag op haar schouder alsof ze er grootste plannen mee had, wat niet geheel onwaar hoefde te zijn. Wie weet vergaarde ze wel hier en daar interessante vondsten op haar tocht!

He glimlachte naar haar en volgde haar op haar commando. Hij vlieg naar een wolk waarmee ze met haar lichaamstaal duidelijk maakte dat dit de landingsplaats zou worden. Hij keek een beetje sceptisch, aangezien hij toch echt heel veel malen zwaarder was dan zij. "Dan moet ik je maar vertrouwen denk ik, want ik geloof het nog niet helemaal," zei hij toen hij zich voorzichtig op de wolk liet zakken. Maar wat kon er eigenlijk gebeuren? Als hij er doorheen zou zakken zou hij gewoon weer omhoog vliegen. Geen punt. Hij streek neer op de wolk en was verbaasd dat deze hem inderdaad kon houden. "Zeg, Naqini, even uit nieuwsgierigheid...wat zou er zijn gebeurd als ik had besloten om er doorheen te vliegen vanaf de onderkant, zoals ik dat eigenlijk bij alle andere wolken doe? Zou ik dan mijn kop hebben gestoten?" vroeg hij terwijl hij haar aankeek met een flauw glimlachje.

Naqini

Naqini keek met over elkaar geslagen armen toe hoe Senerum, zoals beloofd, rustig op de wolk landde en kon blijven staan. “Ik zei het toch.” reageerde ze tevreden, zoals een kind zou doen. De glimlach loog er daarnaast niet om dat ze zich uitermate amuseerde. Toen de draak zijn vraag stelde, haalde Naqini luchtig haar schouders op. “Dat is niet aan mij om over te oordelen, dat hangt allemaal van de wolk af.” antwoordde ze geheimzinnig. Hij zou eens moeten weten hoe curieus de luchtheksenmagie in werkelijkheid was.. Misschien, als er later tijd voor was, zou ze hem er meer over kunnen vertellen.. Het idee maakte haar nog vrolijker dan ze al was. Echter verdween deze vrolijkheid voor een moment in één klap toen er een welbekende stem achter haar klonk:
“Zuster Naqini!” bulderde Serafina geïrriteerd in de algemene taal, zodat iedereen mee kon genieten.
Naqini draaide zich met hangende schouders om. Haar gezicht stond sip. “Zuster Serafina..” mompelde ze terug.
“Wat is dit nou weer voor vertoning?!” ging de ander verder. “Ongevraagd iemand meenemen naar onze stad? Wat denk je wel niet! In deze tijden van verraad en bedrog moeten we extra op onze tellen letten, als we hier nog eeuwen verder in vrijheid willen leven..” Als het aan Serafina lag, kon zij nog wel eeuwen doorgaan met haar preek. Het was dat een behulpzame leerling van Naqini haar lerares behendig te hulp schoot: “Maar zuster, leert u ons niet dat we nieuwe ervaringen moeten koesteren?” opperde ze brutaal. “En is dit niet zo'n nieuwe ervaring waar we veel van kunnen leren?”
“Ja!” viel een ander haar bij. “Een draak in ons midden..hoe lang is dat al niet gebeurd?!” Allebei keken ze op naar Senerum. “Daarbij heeft u toch geen kwaad in de zin, zei u al, hè heer Senerum?” vroeg de eerste leerling. Haar blik was verwachtingsvol.
Serafina liet ondertussen een hoogst geërgerde zucht horen en leek zich klaar te maken om haar preek, welke vooral naar Naqini gericht was, te vervolgen.
Naqini zweeg op haar beurt nog steeds, maar keek dankbaar naar haar leerlingen. Een vlaag van trots schitterde in haar gouden ogen. Dat waren meisjes naar haar hart! Het was niet dat ze niet zelf tegen Serafina op kon, maar hulp uit onverwachte hoek kon ook welkom zijn. Ergens was ze benieuwd wat er nu zou gebeuren..

De draak keek erg schuldig toen er ineens een oudere luchtheks naar hen toe kwam en Naqini begon uit te kafferen. Hij boog zijn hoofd iets en hield wijs zijn mond, zodat hij de vrouw niet nog kwader zou kunnen maken. Zijn ogen lichtten iets op toen een jonge leerling ineens tegen de vrouw begon te praten hij hief zijn hoofd weer iets op en schudden zijn hoofd naar haar toen ze vroeg of hij kwaad in de zin had. "Natuurlijk niet," zei hij. "Als er iets is wat ik nooit zal doen, dan is het de vrijheid van een ander afnemen," sprak Senerum.

"Hoogheid? Prinses Aaricia? Blijft U alstublieft even bij de les?!" aaricia werd wakker geschud door het geluid van haar lerares. Het was niet de eerste keer dat ze wegdroomde en dat haar gedachten verder gingen dan het boek of schilderij wat ze bespaken. Ze vermande zich en rechtte opnieuw haar rug in de ongemakkelijke kleding die ze droeg. "Neemt U mij niet kwalijk vrouwe." sprak ze op uiterst beleefde maar wederom zangerige toon. "Hmm" mompelde deze op haar beurt. "Misschien is het beter om in de volgende les over de aieoliaanse kunstculturen verder te gaan, U lijkt er niet echt veel van op te steken momenteel." Aaricia onderdrukte de drang om onzeker naar de grond te kijken, iemand van haar stand kon dat nu immers niet maken. "Ik dank U vrouwe, dat is een zeer vriendelijk aanbod van U." Was haar antwoord dan ook met een poeslieve glimlach. "Het is al goed, wel U mag zich nu excuseren." Aaricia knikte beleefd en stond op van haar plek. Met elegante passen liep ze terug naar haar eigen kamer toe zoals gewoonlijk, gevolgd door enkele bewakers, voor de 'veiligheid' zoals gewoonlijk. Ze sloot de deur achter zich dicht en glimlachte toen ze Roxanne de meest prachtige Liederen hoorde zingen.

Toen Stan begon over haar gebrek aan controle, vertrokken haar lippen een moment. Ze snapte niet waarom het zo moeilijk voor haar was om de kracht vast te houden. Soms ging het urenlang goed, en soms ging het dagenlang afgrijselijk. Wat had ze eraan windmagiër te zijn als ze niets kon? En omdat ze niet kon zien, was ze voor weinig andere dingen goed. Het enige dat ze kon bedenken was oefenen, maar haar voortgang leek ondertussen tot stilstand gekomen te zijn.
"Hoe heb jij eigenlijk geleerd om met je windmagie om te gaan? Of had je meteen al controle over wat je kon?" vroeg ze, haar stem nauwelijks hoorbaar over wind om hen heen.

Ze concentreerde zich op de stromingen, en op hoe Stan het schip leek bij te sturen, om een gevoel te krijgen voor de richting die het schip uit ging. Toen haalde ze adem en blies ze uit. Ze stuwde de uitgeblazen wind langzaam verder en breder tot ze een windvlaag had, en duwde deze tegen de vleugels en lucht achter de vliegmachine. Met een kleine schok, en niet meer dan dat, namen ze in vaart toe.

Naqini

Naqini keek op naar Senerum en daarna naar Serafina. Met een vastberaden gezicht nam ze plaats tussen de twee en legde één hand in haar zij. “U hoort het zuster: u kunt heer Senerum vertrouwen. En nu wil ik er niets meer over horen!” Als een ware leidster, want dat was ze momenteel ook, richtte Naqini haar aandacht naar iedereen in haar omgeving. “Ik wil niet dat onze gast zich nog ongemakkelijker zal voelen, dus stel ik voor dat wij hem eens een normaal, warm welkom geven zoals wij vroeger ook altijd hebben gedaan.” Onbewust zweefde ze een stukje omhoog, zodat iedereen haar kon zien terwijl ze luid en duidelijk sprak.
De leerlingen en andere luchtheksen begonnen te juichen en hun bewondering voor de draak aan Senerum te tonen. Blijkbaar waren de meesten het hier wel mee eens waardoor er plotseling een feestelijke sfeer uitbrak. “Kijk eens wat mooie kleur!” zei iemand terwijl ze uitbundig al vliegend met haar hand langs de gouden schubben streek.
Naqini trok een grijns. Kijk! Zo hoorde het! Zuster Serafina altijd met haar pessimistisch gedoe.. Ze zuchtte bij de gedachte. Naqini stond weer op de wolk. Ze schrok op van een slanke hand om haar schouder. Verbaasd draaide ze zich om en keek recht in het gezicht van haar beste vriendin Briseille. De vriendin omhelsde haar onverwacht.
Naqini staarde haar niet-begrijpend aan.
“Het moet wel moeilijk voor je zijn.” fluisterde Briseille met een treurig gezicht. Ze knikte naar de draak. “Een draak in ons midden..”
Naqini slikte. Dat was niet waar, het was niet moeilijk.. Maar zij kon inderdaad niet negeren dat een nare herinnering sinds de ontmoeting met Senerum in haar hoofd was blijven steken. Langzaam schudde ze haar hoofd. “Nee, het gaat prima.” Ze glimlachte vriendelijk. “Senerum is werkelijk een betoverende, voorbeeldige draak. Hij is welkom hier bij ons.” Even twijfelde ze voor ze verder sprak. “En dat is nog niet alles..vanavond neem ik hem mee naar de Witte Berg.”
Briseille slaakte een harde kreet van verbazing, maar Naqini gebood haar niet zo de aandacht te trekken.
“Wat?!” riep haar vriendin uit, Naqini's woorden negerend. “Ben je GEK geworden?!”
Het leek er niet op dat Briseille nu nog gemakkelijk gekalmeerd kon worden. Pff..ze had het blijkbaar toch beter niet kunnen vertellen. Met een neutraal gezicht, alsof er niets aan de hand was, nam Naqini haar vriendin bij de hand en voerde haar mee van de menigte weg.
De andere luchtheksen hadden enkel oog voor de machtige draak, dus konden ze gemakkelijk opvallend wegglippen.

Senerum voelde de zenuwen van zich af vallen toen Naqini duidelijk de leiding nam en iedereen om hem heen begon te juichen. Hij schrok een beetje van de aanraking van een van de heksen, maar hij herinnerde zich al snel dat deze wezens alles behalve mensen waren en dus kalmeerde hij weer. De draak moest er zelfs een beetje van blozen. Hij genoot van de positieve aandacht, maar draaide zijn hoofd om naar Naqini en een andere luchtheks te kijken, toen ze ineens begon te schreeuwen. Hij keek wat verward en fronste toen ze weggingen. Hij besloot zich er voor nu niet zoveel van aan te trekken en keek terug naar de anderen met een vriendelijke glimlach. "Ik dank u allen voor dit warme welkom. Hoewel ik toch het gevoel heb dat ik zo'n welkom als dit niet waardig ben," zei hij met een stem die menig hart kon verwarmen.

Stan keek strak voor zich uit en vergat even de windstromingen om hem heen toen Imogen hem vroeg hoe hij het geleerd had. Stan moest zich eerst herstellen met zijn volledige concentratie voor hij haar kon antwoorden. "Ik heb er wel moeite mee gehad denk ik." Hij keek wat twijfelend voor zich uit. "Maar ik had ook veel mensen die een klein lief jochie wilde helpen."

Arion

De stalen kooi van de lift werd omhoog getakeld en Arion hield zich zoals gebruikelijk krampachting aan het wankele metalen geraamte vast. De tocht omhoog vanuit de machinekamers was al erg genoeg geweest als hij de verroeste verbindingen en alsmaar losser zittende stangen en framestukken niet had gezien bij het licht van zijn koortsachtig opgloeiende huid. Maar het alternatief was de trap nemen. En dat kostte hem zeker een half uur meer. Een kleine twintig minuten om vanaf zijn werkplaats naar de hoofdtrap te komen en tien minuten om deze te beklimmen en al het papierwerk in orde te krijgen voor hij zijn loon kon ontvangen. De lift stopte en schommelde vervaarlijk heen en weer toen hij en Peter uitstapten in het hoofdkantoor van de Koninklijke Onderhoudsdienst & Technische Service. Arion voelde zich misselijk. Hij leverde zijn urenstaten in bij het eikenhouten bureau van de opzichter en keek met lede ogen naar de vier koperen munten die hij ervoor ontving.
'Het spijt me meneer...' begon hij voorzichtig, 'maar ik heb dertig uren achtereen gewerkt. Geen twintig.'
'Dat weet ik,' was het kille antwoord van de modieus geklede man achter het bureau. 'Maar ons budget is niet toereikend om de overuren van stagiairs uit te kunnen betalen.' Voor Arion er geschokt iets tegenin kon brengen vervolgde de man: 'Alle overuren zijn op vrijwillige basis en het is je taak om de werkvloer pas te verlaten wanneer het werk gedaan is. Nu, haast je terug naar je verblijf en dank de Goden voor het feit dat je werk hebt. Er zijn daarbuiten genoeg arme sloebers die een moord zouden plegen om deze vier lieverdjes.' Hij zuchtte melodramatisch en klopte Arion op zijn schouder. 'Op een dag, jongen, zul je het allemaal net zo zien als ik. Je bent een veelbelovende student. Ooit klim je nog wel op.' Hij ging terug zitten. 'Maar niet vandaag. Hup hup, ga je rust halen, voor je straks tijdens de nachtdienst in slaap valt.' De toon was van vaderlijk omgeslagen in gebiedend en Arion slofte maar naar de zware gietijzeren deuren die op een kier stonden en naar de stad leidden.
Hij knipperde even met zijn ogen tegen het onverwacht felle schemerlicht dat tussen de hoge herenhuizen door viel. Dit baantje ging hem nog eens de kop kosten. Door een klein technisch probleem aan een van de straalturbines die het schip in de lucht hielden had hij al drie diensten achter elkaar moeten draaien met telkens vier of vijf uur ertussen om te rusten. Hij was moe, afgemat en had het gevoel alsof zijn spieren met stijfsel waren gewassen. Toch woog hij trots het schamele buideltje munten in zijn hand. Over een week was Erinn jarig. Zijn oudste zus. Hij moest wat leuks voor haar kopen. Zijn oog viel op een sieradenkraam vol redelijk betaalbaar ogende kettingen, armbanden en ringen. Hij hield zijn hand stevig op zijn beurs tot hij er aankwam. Je wist het tenslotte maar nooit, met al dat dievengajes wat hier rondliep. Bij de kraam strekte hij zijn handen uit naar een houten ketting die de verkoper hem aanbood, de donkerharige vrouw naast hem nauwelijks opmerkend in al zijn vermoeidheid. Hij had de grootste moeite zijn ogen open te houden en interesse te veinzen voor de simpele houten kralen.

Imogen lachte gierend na zijn twijfelende woorden. "Ik weet niet wat ik me moeilijker voor te stellen vind. Dat jij ooit schattig bent geweest, of dat je ooit klein bent geweest." Zijn antwoord duurde langer dan ze van de doorgaans spontane Stan gewend was, en ze vroeg zich af of hij iets achter hield. Ondanks haar nieuwsgierigheid, vroeg ze niet verder. Misschien was het wel gevoelige informatie. Ze wist immers net zo weinig van Stans verleden als hij van het hare. In plaats daarvan probeerde ze haar aandacht te richten op de wind die ze bestuurde. Ze probeerde de windstoten langzaam in kracht toe te laten nemen. "Had je ook nog echt een boodschap opgekregen, of gaan we alleen naar het andere schip om mensen te bestelen?"

"Ik was ontzettend schattig! Geloof me alle vrouwen liepen vroeger achter me aan."Stan grinnikte. "Alleen om te bestelen natuurlijk." Stan lachte. "Nee, ik heb een briefje gekregen van Garth." Hij frommelde in zijn broekzak terwijl hij met zijn andere hand het schip recht hield. "Touw, Canvas, Lood," Begon hij het lijstje op te noemen. Een eindje verderop begon de grote schaduw van een van de steden op te doemen in de lucht. Hoe vaak Stan het ook zag, elke keer weer vond hij het een indrukwekkend schouwspel. Soms droomde hij dat hij in zo'n stad woonde, maar als hij dan weer wakker werd was hij blij dat hij bij de Striders woonde.

-Cyan-

Ergens had het haar wel verbaasd dat de verkoper zijn aandacht had gericht op iemand die eruit zag alsof hij het niet veel beter had dan haar. Maar ach, dat kwam alleen maar mooi uit. Even schoot ze een steeg in om haar sieraden te herschikken, zodat het niet zo'n lawaai maakte als ze liep, ze wilde niet graag gepakt worden.
Plotseling hoorde ze wat achter zich, ze draaide zich om en zag dat een stel dronkelui weer eens een stoeipartij hadden. Een oneerlijke, dat wel. Drie mannen tegen één. Gelukkig zag het er niet uit alsof het helemaal mis zou gaan, ze zouden zo wel ophouden, vermoedde Cyan. Ze had niet echt zin om er tussen in te moeten springen en deed het dan ook niet. Aan een klein gevechtje gaat niemand dood.
Ze keek even rond om te zien of niemand haar gezien had en liep toen de straat weer op. Het was vreemd dat de verkoper nog niet had opgemerkt wat kwijt te zijn, maar alleen maar beter. Hoef ik tenminste niet te vluchten. Cyan probeerde zich te bedenken waar ze een heler zou kunnen vinden, ze wilde zo snel mogelijk weer van de gestolen waar af zijn. Als de agenten later dan alsnog zouden zoeken, zouden ze haar nergens op kunnen betrappen.

"Vroeger liepen alle vrouwen achter je aan?" zei ze met een vuige grijns. "Wat sneu voor je dat ze ermee op gehouden zijn, dan. Wat is er met je gebeurd, ben je heel lelijk geworden?" Het was een van de weinige dingen die ze bevrijdend vond aan niet kunnen zien. Ze wist veel over Stan's voorkomen: dat hij dreadlocks had met daarin kralen, die af en toe met een hol geluid tegen elkaar botsten; dat hij weinig vet had; dat hij goed rook, en een aangename stem had. Maar hoe hij eruit zag - hoe de wereld eruit zag, wist ze niet. Ze wist niet eens hoe ze er zelf uitzag, naast wat ze kon voelen en had gehoord van andere mensen. Misschien was ze wel aardslelijk. Nog een goede reden om het voordeel van blindheid in te zien.

Imogen voelde de enorme aanwezigheid in de lucht. Aan de ene kant aan hoe de wind eromheen stroomde, aan de andere kant voelde het als een drukkende aanwezigheid net buiten haar bereik. Hoe dan ook, de draak viel erbij in het niet. Enigszins nerveus hielp ze het schip dichterbij te sturen, tot ze het geluid van stemmen, voetstappen en menselijke bedrijvigheid op de wind kon horen. Stan zou vast aan kunnen meren. Een deel van haar wilde buiten blijven wachten, maar ze kon haar leven niet doorbrengen met alleen wat ze vertrouwde om zich heen. De antwoorden op haar vragen lagen niet op het schip van de Striders, zoveel wist ze wel. Ongeduldig verschoof ze. "Waar wacht je op? Of wil je hier volgend jaar nog hangen?"

Stan lachte. "Haha, nee ben alleen niet meer zo schattig en ik ben natuurlijk niet zo als de andere mannen. Dat moet je toch wel gemerkt hebben." Bijna alle mannen op het schip van de Striders waren stoer en durfden tegen een vrouw te praten op een manier dat hij dat niet kon. Vrouwen zagen hem over het algemeen meer als een broertje dan als een potentiële relatie of bed partner zoals het meestal op het schip er aan toe ging. Of erger, soms leken ze hem als een van de meiden te beschouwen. Niet dat Stan nou zo op zoek was naar een relatie zocht, maar om als man als een van de vrouwen gezien te worden.

"Waar wacht je op? Of wil je hier volgend jaar nog hangen?" Imogen haar woorden deden Stan opschrikken uit zijn droom stand. "Ow jah, laat je me dit even alleen doen? Is makkelijker." Het kwam er binnensmonds en brommend uit. Hij draaide het scheepje en begon langzaam de grote stad te benaderen. Om beter te kunnen landen moest hij de vleugels half in trekken terwijl hij langs de pier af schoot en tussen de grote schepen door zoefde. Met een hevige schok kwamen ze aan het begin (vanuit de stad gezien) van de pier tot stilstand.

Arion

Hij verliet de kraam uiteindelijk met een simpele ketting die uit niet veel meer bestond dan een stevig leren koord met wat beschilderde houten en glazen kralen, maar hij was er blij mee. Het had hem maar één stuiver gekost, ondanks de oorspronkelijke prijs van drie. Het was toch een degelijk sierraad voor zijn prijsklasse. Arion stak zijn hand even in zijn beurs om de ketting nog eens te bekijken en had daardoor een moment zijn handen van de beurs af. Toen hij de ketting terug wilde stoppen was zijn beurs verdwenen. Verward keek hij rond terwijl een vlaag van blinde paniek hem besprong. Zijn salaris!

-Cyan-

Toen ze de steeg weer uitliep zag ze iemand voorbij lopen wiens beurs wel erg in het zicht hing. Het was eigenlijk veel te makkelijk. Cyan wist at ze genoegen zou moeten nemen met de buit die ze die dag al te pakken had gekregen, maar een beurs die zo erg voor het grijpen hing, kon ze onmogelijk laten hangen. Even had ze nog haar bedenkingen op het moment dat ze de stof van de beurs tegen haar vingers voelde, de eigenaar ervan was hetzelfde op het oog niet zo rijke joch als ze eerder bij de kraam had zien staan. Maar wie weet, dacht Cyan. Als hij geld heeft om aan sieraden te besteden, dan zal hij niet zo heel erg arm zijn waarschijnlijk. Dus besloot ze door te gaan met wat ze bezig was en zo snel als ze kon weer op te gaan in de menigte.

Arion

Hij had onnoemelijk veel geluk toen hij zijn beurs ontdekte in de drukke menigte. Het feit dat hij laatst een stuk oranje stof had gebruikt om het gat in de groene beurs te dichten, hielp waarschijnlijk. Hij vestigde zijn blik op de dievegge die hem vasthield en zette de achtervolging in. Het was dat meisje van de sierradenkraam! Hij probeerde haar donkere lokken te volgen in de steeds veranderende maalmachine van blond en bruin en werkte zich tegen de stroom in door de massa lichamen van allerlei stand en rang. Het ging trager dan hij gehoopt had. tegen de tijd dat hij de minder drukke steegjes bereikte had ze al een flinke voorsprong van een meter of vijftig op hem weten te behalen.

-Cyan-

Op het moment dat ze dacht dat het rustig genoeg was, bekeek ze de inhoud van de beurs eens. Verdomme! Slechts een paar stuivers. En daar heb ik die moeite voor gedaan?! Kwaad gaf ze het geld maar aan een zwerver waar ze toevallig voorbij liep en ze smeet de beurs zelf weg. Ze was bijna bij een heler zag ze, de buurt zag er in ieder geval naar uit.