Aireolia

Matthew

Zo te zien kon Ken inderdaad wel wat opfleuring gebruiken, hijzelf trouwens ook wel door die flater van daarnet. 'Laten we maar gaan, de koning zei dat hij nog een nacht moet denken over de actie die hij gaat ondernemen. We krijgen het pas morgenochtend te horen.' Matthew klopte de jongen op zijn schouder en grijnsde even. Het was een tijd geleden dat hij met zijn maten naar de kroeg was geweest.

Lev

Hij staarde naar het plafond boven hem. Mmm hij had duidelijk een biertje te weinig gehad, hij voelde niet eens een beetje wazig. Hij trok de la van zijn nachtkastje open en trok er een flesje uit. Hij sloeg met behulp van de rand van de kast de dop er af en nam een flinke slok. Hij plaatste het flesje op zijn nachtkasje en hees zichzelf in zijn uniform. Eigenlijk had hij pas weer in de namiddag weer dienst. Maar hij had zo'n vermoeden dat daar met de verdwijning van de prinses wel verandering in zou komen.
Na zijn haar gecontroleerd te hebben pakte hij zijn flesje en sjokte hij naar de ontbijt zaal.

Arion

Aangekleed en wel stapte hij de gang op. Hij had zich niet gehaast, en zelfs nog even de moeite genomen een natte doek over zijn gezicht te halen. Zodoende was hij zo toonbaar als ging toen hij weer op Cyan af liep. 'Goed,' zei hij. 'Waar gaan we eigenlijk heen vandaag? Ik word gezocht, weet je nog?'

-Cyan-

"Dat moet helemaal geen probleem zijn," antwoordde Cyan, terwijl ze een stap naar hem toe deed zodat ze bijna tegen hem aan stond. "Vertrouw me, ik word ook gezocht maar dat hindert me ook niet om op pad te gaan. Sterker nog, het maakt de uitdaging alleen maar leuker. Je zult toch moeten leren hoe je over straat kan gaan zonder gepakt te worden, niet soms?" Cyan keek Arion vragend, maar ook liefjes aan, terwijl ze met de rug van haar hand over zijn wang streek. "Als je alleen maar in de kamer zou blijven, zou je je nog kunnen gaan vervelen..."

---

-Tobias-

Hij liep met een dienblad naar de kamer toe waar hij de prinses de vorige dag had achtergelaten. Netjes klopte hij aan, waarna hij de deur van het slot haalde en opende. Natuurlijk had hij haar wel genoeg tijd gegeven zich eventueel met een deken of wat te bedekken, mocht dat nodig zijn geweest. Even later zette hij het blad op de tafel neer die er stond.
"Goedemorgen, hoogheid," begroette hij de prinses, alvorens hij plaats nam op een stoel. De deur had hij open gelaten, benieuwd hoe ze zou reageren als ze het zag.

Aaricia had die nacht vreselijk geslapen. Ze wilde niet klagen maar het bed lag te hard, de kamer was te koud, en het kussen prikte. Ze bestefte zich dat ze gewens was om op donzenveertjes te liggen maar ze had nooit verwacht dat het verschil met het volk zo groot zou zijn. Ze hoorde dat iemand opd e deur klopte en ze kwam overeind waardoor ze in bed zat toen de deur opende. Ze zag Tobias naar binnen komen met een dienblad. "Goedemorgen, hoogheid," zei hij nadat hij het dienblad op tafel had gezet. Aaricia zag dat op het dienblad wat brood, kaas en een vreemd soort vlees lag. Niet echt het soort maal dat ze gewend was. Toch bleef ze uiterst beleefd. "Goedenmorgen Tobias." antwoorde ze. Ze glimlachte voorzichtig naar hem. Ze voelde hoe een koude bries langs haar wang streek en voor enkele tellen sloot ze haar ogen. Dit was toch wat ze altjd had gewild? weg uit het paleis al was het maar voor even? ze opende haar ogen. nee, nee dit was niet wat ze had gewild. het enigste wat was veranderd was de vormgeving van haar 'cel'. Rustig draaide ze zich bij en liet ze haar benen galant opzij vallen naast het bed. Ze bleef zo zitten omdat Tobias op de enigste stoel in de kamer zat. hoewel ze wist dat de deur open was bleef ze Tobias aankijken. Weg zou ze toch niet kunnen al zou ze het lef hebbn het te proberen en ergens, in de nacht had ze van alles overdacht. En nu ze er toch was.. Nu wilde ze eigenlijk ook echt weten wat haar vader nog meer voor haar had achtergehouden. "Heeft u goed geslapen?" vroeg ze hem dan ook alsof ze de kalmte zelve was.

Arion

'Ik bedoelde ook niet dat ik hier lang zou blijven,'sputterde hij tegen, hoewel zijn woorden aan kracht verloren toen ze hem aanraakte. 'Gewoon een korte tijd, zodat ze in elk geval wat minder actief op zoek zouden zijn. Wellicht zullen ze mijn gezicht en naam al over een paar dagen vergeten zijn als ik me nit vertoon.' Hij zuchtte. 'Maar als jij denkt dat het gaat lukken...wel, jij bent de expert, nietwaar?' Dat, en ik wil voorlopig het risico niet lopen dat Floretta besluit om me les te laten krijgen van een meisje als Rada, zolang Cyan er niet is.

-Tobias-

"Niet anders dan normaal," antwoordde Tobias. "Hoewel, de gedachte aan uw schoonheid het waarschijnlijk wel iets beter maakte..." Hij kon het niet laten om ook in haar bijzijn en flirtende opmerking te maken. "Ik hoop dat dit voldoende is, niet dat er veel meer is, maar ik weet niet hoeveel u anders eet...In ieder geval heb ik de vrijheid genomen om te denken dat u wel wat gezelschap kon gebruiken dus heb ik meegenomen wat voor twee bestemd is." Hij pakte een van de twee bekers en schonk er water vanuit een karaf in, voor hij een slok nam.

---

-Cyan-

"Wat is het ook al weeer precies waar je voor gezocht wordt?" vroeg Cyan nieuwsgierig, niet wetend of het al ter sprake was geweest. Ze nam nog steeds niet het fatsoen om op wat meer gepaste afstand te gaan staan. "Ik bedoel, de meeste dieven en dergelijke nemen ze niet de moeite voor om de beschrijving van te verspreiden, daarvoor lopen er veel te veel rond...Enkel als het een grote misdaad is zullen er meer je gezicht kennen dan diegenen die het met eigen ogen gezien hebben."

Aaricia voelde een aangename tinteling in haar onderbuik toen hij zo grof was om zo tegen haar te praten. Ze wist niet wat het voor een gevoel was en waar het vandaan kwam maar het maakte dat ze nog onzekerder werd. Ze wendde haar hoofd met een lichte blos van hem af. "Ik hoop dat dit voldoende is, niet dat er veel meer is, maar ik weet niet hoeveel u anders eet...In ieder geval heb ik de vrijheid genomen om te denken dat u wel wat gezelschap kon gebruiken dus heb ik meegenomen wat voor twee bestemd is." Aaricia keek op nadat hij dat gezegd had en knikte. "Dat is vriendelijk van u." Zei ze voorzichtig. Nog steeds wist ze eigenlijk niet goed hoe ze zich moest gedragen nu ze een gevangene was.

-Tobias-

"Heb je geen honger?" vroeg Tobias, toen hij zag dat ze bleef zitten. Hij pakte een homp brood en deelde het door twee, de helft aan het meisje gevend. "Ik raad u aan te eten wanneer u de kans heeft, de keukens zijn hier niet elk uur van de dag geopend." Hij merkte dat hij door haar manier van praten, zelf overgestapt was op een nettere toon. Ach het kan geen kwaad.

aaricia staarde ietswat voor zich uit. Ze vroeg zich af waar Alana nu was, zou zij nu ook een avontuur beleven? en haar moeder? Hoewel ze haar moeder nouwelijks zag wist ze dat dat kwam omdat haar vader haar zo strak hield. hoe zou ze zich voelen?Ze dacht aan isobella, aan de lessen die ze gaf. aan het schilderij waar ze anders rond dit tijdstip naar staarde, aan die mooie blauwe lucht en die geperfectioneerde straat. hoe ze dan wegdroomde dat ze er zelf rondliep tussen de mensen en.. "Heb je geen honger?" vroeg Tobias die haar uit haar trans haalde. Aaricia keek hem aan. "O-oh" stamelde ze toen ze terug in het nu werd getrokken. ze nam het stuk brood van hem aan. "Bedankt.." antwoorde ze. ze hield het brood vast, met haar handen. wat vreemd voelde. als haar vader haar zo toch eens zag eten, wat moest hij dan wel niet denken? Ze bracht het stuk brood naar haar lippen om er en hap van te nemen terwijl ze naar Tobias keek. ze nam een mini hapje, puur uit gewenning. als iemand haar wat vroeg moest ze parraat zijn snel te antwoorden zonder het eten nog in haar mond te hebben. ze hield het brood in beide handen. hoewel haar vader woest zou zijn als hij wist dat ze deze vraag zou stellen deed ze het toch. hij zou er immers toch niet achter komen. "Tobias.. Is mijn vader werkelijk zo corrupt?"

-Tobias-

"Ik kan het aardig proberen te zeggen voor je, maar er is maar één antwoord: Ja." Zijn stem klonk neutraal terwijl hij het zei, hij wilde haar niet te erg van streek maken. "Als je maar genoeg geld hebt, ben je vrij om te doen en laten wat je wil. Slavernij is dan misschien verboden, maar er wordt niets aan de hongerloontjes gedaan waar de meesten voor werken. Als je niet werkt heb je niets, als je wel werkt...Ook niet. Wat men krijgt is slechts voor de sier. Voor een paar goudstukken ben je vrij te vermoorden wie je wil, zonder straf. Als je uit honger steelt, zit je vast voor de rest van je leven. Althans, voor zolang je het overleeft in het gevang dan." Hij kon nog meer noemen, maar hij wist dat dit waarschijnlijk al genoeg was om haar te overtuigen. "Waar dacht je net aan, als ik vragen mag?" Het was aan haar te merken geweest dat ze even afwezig was geweest.

Aaricia beet op haar lip. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen dat die dingen gebeurde zo vlak onder haar neus en dat ze er niets van af wist. Maar na wat ze had gezien tijdens de ontvoering, in die steegjes. Ze kon niet anders dan hem geloven op zijn woord. "Waar dacht je net aan, als ik vragen mag?" Vroeg hij toen. Aaricia keek hem aan. "Oh, niets eigenlijk." antwoorde ze. "Het was nogal onzinnig." Ze glimlachte voorzichtig terwijl ze keek naar het brood in haar handen. "Ik moest denken aan thuis" Ze keek op. "In één van de kamers waar ik mijn lessen volg hangt een schilderij, een schilderij van een perfect straatje." Begon ze. Even stopte ze, ze twijvelde of ze dit wel moest vertellen, maar dromen betakenen toch niets zei haar vader dus het kon vast geen kwaad. "Vaak droom ik tijdens de lessen weg dat ik daar rondloop, dat ik gewoon tussen de mensen ben in plaats van tussen die vier muren om me heen." Ze glimlachte even bij de gedachte. "Maar het is stompzinnig ik weet het." zei ze waarna ze nog een hapje nam.

-Tobias-

"Als je onder de mensen wilt zijn...Tja gewoon wandelen is geen optie. Maar zoals ik al zei, kunnen we het regelen dat je wat om handen hebt. Het dek moet sowieso nodig geschrobt worden." In al de tijd dat hij hier had gezeten, had ze nog niet geprobeerd de kamer uit te gaan, het gaf hem het vermoeden dat ze wel te vertrouwen was. "Ik zal zo eerst een van de vrouwen sturen om je wat normale kleding te geven, je onderjurk is mooi, maar een onderjurk he?" Hij zei het grijnzend. "Al kan het zijn dat ze het iets in moeten gaan nemen, niemand hier heeft jouw maten."

Arion

'Ehm, wel... Ik heb een meisje geholpen te ontsnappen aan een paar soldaten van de koning zelf. Drakentemmers, naar ik later hoorde. Ze eh...bleek soort van een voortvluchtige staatsvijand.' Arion schuifelde ongemakkelijk met zijn voet. 'Ik wist niet dat het zulke ver strekkende gevolgen zou hebben, of ik was die kerels nooit te lijf gegaan.'

"Het dek moet sowieso nodig geschrobt worden." Zei hij toen. Het dek schrobben? Aaricia was verbaasd dat dat zijn voorstel was. Toch was ze geen type om snel nee te zeggen, en ze wilde niet als ondankbaar wordenn aangezien dus ze knikte. al had ze geen idee hoe ze een dek moets schrobben. afstoffen had ze immers zelf nog nooit gedaan laat staan echt schrobben. Beschamend en blozend verzat Aaricia wat toen Tobias over haar onderjurk begon. Ze voelde zich plots weer heel naakt en dat met al die lagen kleding. "O-oke" antwoorde ze stamelend. normaal zag alleen haar kamermeisje haar zo maar nu zat ze met één van haar mannelijek ontvoerders te praten in haar onderjurk. Dat was toch te gek voor woorden?

Matthew

Matthew opende zijn ogen en staarde een paar seconden naar het plafond van zijn kamer. Hij kon zich niet veel meer herinneren van wat er de vorige avond was gebeurt. Alleen dat hij met Lev en Kenny was gaan drinken. Ach, het was fijn geweest om weer even vrijaf te nemen van zijn strakke houding. Op zijn weg richting de ontbijtzaal kwam hij een nog-slapende Ken tegen. 'He, alles goed met je?' Hij grinnikte even en sloeg hem op zijn schouder. 'Zwaar nachtje gehad, jij niet?' De jongen lachte bitter en wreef in zijn ogen. 'Nee, ik kan wel tegen een paar slokjes.' Bekende Matt terwijl het tweetal de zaal in liep en een ontbijt bij elkaar op een dienblad samenstelde. 'Morgen.' Begroette hij Lev terwijl ze plaats namen bij hem aan tafel. 'Zo, heb je nog niet genoeg op gister?' Wijzend naar de drankfles die naast zijn collega op de tafel stond scheurde Matt een stuk brood af en stopte het in zijn mond.

lev

Lev keek naar zijn fles. "Nee blijkbaar niet, snakte nog naar een slok toen ik wakker werd. Hoezo? Hebben de jongetjes last van een kater?"
Lev had een stuk brood in zijn handen en een vol bord voor zijn neus. Hij had zo veel mogelijk eten gepakt tot iemand hem bij de broodmanden had weg gejaagd.
"Twee dingen waar een man niet zonder kan toch? Goed eten en een lekker biertje." Om zijn woorden kracht bij te zetten propte hij de helft van het brood dat hij vast hield in zijn mond.

Matthew

Matthew grinnikte toen Lev een groot stuk brood in zijn mond propte en keek naar Ken die met zijn hoofd op de tafel lag te slapen. 'Hij blijkbaar wel.' Nadat het brood van zijn dienblad was verdwenen en hij het voedsel had weggespoeld met wat drank van Lev stond hij op van de tafel. 'Ga je mee naar de troonzaal nadat we Ken hier terug naar zijn kamer gebracht hebben? In deze staat kan hij nog niet eens op zijn benen staan.' Matthew ondersteunde de jongen met zijn arm en tilde hem van de stoel met een gemakkelijke beweging. Al die krachttraining was niet voor niets geweest natuurlijk.

Lev

"Hé mijn bier!" Met sippe grote ogen staarde hij naar het laatste slokje dat nog in zijn flesje zat. "Zorg voor je eigen drinken."
Lev sloeg de laatste slok achterover. "Ik breng hem zo wel weg. Mag een man ook rustig eten."
Demonstratief begon hij langzaam zijn bord leeg te maken.

-Tobias-

"Jij hebt ook niet veel te zeggen, is het wel?" vroeg Tobias. Hij at nog wat van het gedroogde vlees en besloot toen op te staan. "Ik zal wel een van de vrouwen gaan halen, hoe sneller je kleding hebt, hoe sneller het werk kan beginnen." Voor hij de deur uitliep draaide hij zich nog een laatste maal om: "Ik zie je straks wel weer." Dit keer deed hij de deur wel weer op slot.

---

-Cyan-

"Ahja. niet slim. En dat is alles?" Cyan was nieuwsgierig, [i] goed het was een flinke misdaad, maar dat kon toch onmogelijk alles zijn. "Wat bedoelden ze eigenlijk met 'stelen van de soldaten van de koning' of hoe ze het noemden, toen ze je kwamen opzoeken op je werk dan?" Al had ze er niet direct op gereageerd, ze had toen wel door dat het er het moment niet voor was geweest, was de vraag toch in haar gedachten blijven hangen. "Je kunt me vertrouwen," zei ze, voor ze zacht haar lippen tegen zijn wang drukte.

Matthew

Matthew grinnikte toen Lev demonstratief langzaam zijn bord begon leeg te eten en hielp Kenny verder opstaan. 'Het ziet er naar uit dat je nog wel even bezig bent dus ik zie je straks wel bij de deur van de troonzaal.' Met die woorden verliet hij de ontbijtzaal, richting de kamer van Ken.
Na de jongen op zijn bed neer te hebben gelegd verliet Matthew de kamer weer. Vandaag zou hij de prinses opsporen, het was tenslotte zijn fout dat hij niet beter had opgelet. Dit had hij kunnen voorkomen. Hij hoopte niet op een preek van de koning zelve. Ondertussen was hij aangekomen bij de deur van de troonzaal, Lev was er nog niet.

Lev

Hij draaide met zijn ogen toen Matt zijn rug naar hem keerde. Hoezo moest hij nou weer naar de troonzaal komen. Hij had geen dienst tot het eind van de middag. Snel schrokte hij zijn bord leeg en snaaide hij een nieuw flesje bier uit de keuken weg. Al drinkend liep hij naar de troonzaal waar Matthew al op hem stond te wachten.
"Heb je de plannen al?"

Isobella

Ze ijsbeerde door de kamer heen. Maar natuurlijk, ze kan een dag met dat domme kind door de stad banjeren op zoek naar haar oudere zus. Maar als er drie man bewaking voor haar kamer deur staat word ze ontvoerd?
Natuurlijk moest ze de koning adviseren om er een stel van de koninklijke garde achter aan te sturen. Het was daarnaast toch niet alsof er nog zo veel meer uit dit leeg stromende kasteel te ontvoeren was dat ze de beveiliging van de mannen nog nodig zouden hebben.
Maar ze zouden te veel opvallen. Isobella heeft zelf ervaren hoe moeilijk het is om achter informatie van Piraten of rebellen te komen. Pff het was destijds of ze nooit van dat kind af kwam. De koning had haar de taak gegeven om het maar op te lossen. Als zijn eerste raadsvrouw. Nu zat ze mooi met de gebakken peren.

Matthew

Matthew wou net aankloppen bij de deur van de troonzaal toen hij Lev aan zag komen lopen. 'Nee, ik stond net op het punt om naar binnen te gaan.' Hij keek naar de fles drank die Lev in zijn handen had. 'Heb je nou nog niet genoeg gehad? Je bent al sinds gisteravond laat aan het drinken.' Matt vond dat je als wachter van het koninklijk paleis je aan de orde moest houden. En Lev gedroeg zich er niet echt naar. Met een zucht klopte hij op de deur van de zaal.

-NPC-Koning-

Hij had het gevoel dat het weer een zware dag ging worden, toen hij plaats nam aan de ontbijttafel. Het was nog erger dan hij gedacht had, toen een lakei hem waagde te storen net toen hij zat te genieten van een heerlijk stuk geroosterd brood met wat kwarteleitjes erbij.
"Het spijt me heer dat ik u moet storen," begon de man. Gelukkig kent hij wat manieren. "Maar er zijn problemen ter hoogte van de troonzaal."
"Wat voor problemen?" vroeg de koning, hij pakte een geroosterd kwarteltje erbij om zijn ontbijt nog completer te maken.
"De twee wachters van gisteren zijn terug, ondanks dat ze er beiden geen dienst hebben, mijnheer, niets om u zorgen over te maken, maar ik dacht dat u het wel wilde weten."
"Ahja, die moeten zo doof als kwartels zijn dan. Ik dacht toch duidelijk gezegd te hebben dat ik na een goede nacht slaap wel wat zou bedenken. Zonder een volle maag kan ik me echter niet concentreren...Hebben ze trouwens nooit van manieren gehoord? Het is net alsof ze niet weten dat het aan mij is om ze te laten halen, zo ongemanierd mijn aandacht eisen...Als ze hier voor mijn neus gestaan zouden hebben, zou ik ze gelijk het gevang in gestuurd hebben om ze eens te laten weten hoe het hoort. Of wat zou jij doen?"
"Precies wat u zou doen, Uwe Hoogheid," antwoordde de lakei.
Het voelde goed om gelijk te hebben, vond de koning. Hij pakte een kom om zijn mond te spoelen met pluimveebouillon. Niets gaat boven een paar goede kwartels in de morgen. Ze zeggen niet voor niets dat iedereen klein moet beginnen.
"Zeg ze maar dat ze moeten wachten tot ik ze ontbied. Misschien kun je ze de opdracht geven te onderzoeken hoe de rebellen in vredesnaam mijn kasteel binnen hebben kunnen dringen, dat houdt ze wel even zoet. Wie weet krijg ik dan de kans om straks wél van mijn lunch te kunnen genieten zonder gestoord te worden."
"Dat zal ik doen, Uwe Heerlijkheid. Als u me excuseert..."
"Je bent geëxcuseert."
Hij had zijn raadsvrouw de opdracht gegeven voor hem te denken. Hoewel hij weinig vertrouwen in zijn raadsvrouw had, had hij nooit gehad en zou hij ook nooit krijgen wist hij. De koning wilde haar echter niet voor haar kop stoten door haar direct over te slaan. Soms wist ze wat wijsheid te tonen. Haar succesvolle ideeën tot nu toe berustten meestal slechts op toeval, niet op echt verstand zoals bij zijn mannen. Ze blijft hoe dan ook een vrouw en dat zijn slechts dwaze wezens goed voor wat vermaak. Haar advies zou op dit moment geen kwaad kunnen, leek hem. Het kon hem namelijk niet veel schelen dat zijn dochter weg was, of ze terug zou komen ook niet, eerder dat het net zo goed had kunnen gebeuren dat hijzelf ook door de rebellen overvallen had kunnen worden.
Het was enkel dat hij wettelijk verplicht was een enkele vrouw in zijn raad op te nemen, anders had hij het nooit gedaan. Isobella was het minste van alle kwaden geweest. En zo nu en dan ook geen verkeerde keuze. Hij had de wet natuurlijk ook kunnen wijzigen, de kans dat hij een opstand moest onderdrukken had hem ervan weerhouden. Hij had geen zin gehad in de moeite die ervoor gedaan zou moeten worden..
Zoals hij al had verwacht was een van zijn mannen nu al met een uitstekend plan gekomen, terwijl zij nog aan het denken is, dat was dan ook de reden waarom hij het hoofd van de gevangenis had gezegd de eerste de beste dief die ze vandaag te pakken zouden krijgen, naar hem toe te sturen. Het had zijn raadman beter geleken om de rebellen tegemoet te treden in hun eigen taal en gebruiken, ofwel, iemand als hen de prinses terug te laten halen, om te bewijzen dat hij niet op zich liet zitten. En hopelijk zou de dief ook wat informatie kunnen verkrijgen voor hij weer terug zou gaan.

Arion

Hij keek haar sceptisch aan. 'Jou vertrouwen? Cyan, je kunt me onmogelijk zó stom inschatten. Maar ik zal het je toch vertellen, omdat ik niet inzie hoe dit ooit belangrijk kan zijn.' Hij zuchtte en probeerde niet te laten merken hoe goed het voelde als ze hem een kus gaf. 'Ik vertelde je al dat het meisje dat ik redde een staatsvijand bleek te zijn. Welnu, er was opeens een kerel bij haar die een dief bleek te zijn. Een goeie ook, gezien hij me zomaar een beurs met goudstukken in mijn handen drukte. Ik heb die helaas moeten achterlaten bij de fabriek, maar tja...' Arion dacht met weemoed terug aan het fantastische geldbedrag. Nooit meer honger.
'In elk geval dachten de wachters dus dat ik bij hen hoorde.' Hij keek verlangend naar de deur aan het eind van de gang. 'Maar laten we naar buiten gaan. Ik voel me niet echt fijn hier.'