Aireolia

"Als je me even excuseert, ik heb wat zaken te regelen." Zei de vrouw nadat een zacht belletje was afgegaan. Lunara knikte "Natuurlijk, geen probleem." Antwoorde ze. Ze liep de keuken iets verder in en maakte de beide mantels los om die over een stoel heen te leggen. Nu ze binnen was was er geen nood aan zich verbergen, immers vermoedde ze niet dat de mannen die haar zochten in de keuken van een bordeel naar haar zouden zoeken. Ze keek de keuken nog eens rond. Ze wist dat mearin zich wel zou redden. Het was immers niet de eerste keer dat ze tijdelijk niet bij elkaar konden zijn vanwege het weer of andere zaken. en uiteindelijk kwamen ze altijd weer bij elkaar terecht.

Arion

"Maar maak je maar geen zorgen, de komende nacht hoef je nog niets te doen. Helaas ken ik Floretta's mannetjes iets te goed om je te kunnen verzekeren dat je daarna nog met rust gelaten gaat worden. Ze zijn er nogal goed in verloren zaken terug te vinden." Ze grijnsde.
'W...wat?!' Arion keek haar aan alsof ze gek was geworden. 'Wat heeft verloren zaken terugvinden in godensnaam te maken met werken in een bordeel? En waarom zou ik hier kunnen werken? Ik bedoel, dit is toch een plaats voor mannen? Er komen hier toch geen vrouwen?' Hij trilde van woede. 'Echt niet dat ik hier ga werken en tegen betaling...dat soort dingen ga doen! Ik neem mijn woorden terug! Dát werk gaa me te ver! Ik ga mijn eer en zelfrespect nit te grabbel gooien voor een paar miezerige stuivers!'

-Cyan-

"Ik bedoel ermee te zeggen dat als Floretta niet binnen was komen stormen, je hier niet eens had hoeven werken. Nu ze je gezien heeft...Het spijt me, je zit een beetje vast. Weglopen is meestal geen succesvolle zaak." Cyan ging op het bed zitten. Het kon haar weinig schelen wat er met hem persoonlijk zou gebeuren. Toch was ze ook niet het persoon om mensen dit soort zaken in te lokken. Ze had het voorgesteld bij wijze van smoes en gehoopt dat Floretta het direct af zou wijzen, helaas was dat niet gebeurd. "Zolang je een leerling bent zul je niets hoeven te doen," zei ze. "Ik heb alleen geen flauw idee hoe lang dat toneelstuk geloofwaardig gaat zijn." Ze had er zelf eigenlijk ook maar weinig zin in om lerares te zijn, het zou haar alleen maar uren kosten die ze zou kunnen werken, hier of op straat. "Oh en dat er alleen maar mannen komen is een zeer foute gedachte, regelmatig komt er een vrouw langs die graag wil wat haar echtgenoot haar niet kan geven. We hebben al vaker de opmerking gehad dat we ook mannen in dienst zouden moeten hebben." En het zijn niet enkel de vrouwen die dat zeggen.

Arion

'Het kan me niet schelen. Floretta kan me echt niet hier houden. Ik ga morgen in de havens wel wat werk zoeken, dat betaalt waarschijnlijk nog beter ook.' Arion staarde chagrijnig naar de deur. 'Ik haat mensen als Floretta die andere mensen uitbuiten voo een paar armzalige stuivers zodat ze eeuwig hun lichamen moeten verkopen zonder zicht op een betere toekomst! Lieve Cyan, je kunt mij niet wijsmaken dat dit beter betaalt dan wat je zelfs als dief verdient.'

-Cyan-

"Weet je dat zeker?" Ze stond weer op en liep naar de kast toe, om er een klein kistje uit te halen. Vervolgens liep ze naar haar bed toe om onder haar matras een sleuteltje te pakken. Ze opende het kistje en liet de inhoud aan Arion zien. "Het loon van een paar dagen terug." Ze stak een kaars aan zodat het beter te zien zou zijn wat erin zat, al was het in de schemering ook wel duidelijk. "Zoals ik al zei, ze heeft teveel mannetjes om verloren zaken terug te vinden anders was ik hier allang weggeweest. Ik ben mijn leven iets te lief."

Matthew

'Is het slaapkopje wakker?' Hoorde hij de rebel roepen. 'Je hebt pech, jongen. Ze hoort bij ons nu.' Matthew wist dat hij alles op alles moest zetten om de prinses terug het paleis in te krijgen. Hij zag hoe de blik van de man die Aaricia vast had gegrepen richting een groot schip ging. Vlug onthield Matt het logo en trok zijn zwaard waarna hij op de jongen af liep. 'Geen zorgen, ik zal u redden prinses.' Probeerde hij haar gerust te stellen.

Arion

Hij staarde haar met open mond aan.
'Maar met zoveel geld...Cyan, je had hier al lang weg kunnen zijn! Waarom vlucht je niet samen met mij weg van deze plek?' vroeg hij haar smekend. Ze behandelt je slecht, ik zag het net zelf! We zouden samen een ander schip kunnen zoeken.' Hij keek nog eens naar het geld. 'Dat is toch niet echt van één dag?' Hij schaamde zich toen voor de gedachte die plots in hem opkwam. Als je één dag, of een klein weekje, voor dat loon werkt en dán pas teruggaat...

-Cyan-

Ergens vroeg ze af of hij haar niet wílde begrijpen, of dat zij het verkeerd verwoordde.
"Ik kán hier niet weg. Dan zoekt Floretta me, al dan niet persoonlijk, op en zet ze me weer gewoon terug. En waarschijnlijk niet met de vrijheid die ik nu heb," zei Cyan, in de hoop dat hij het nu wel begreep. "En ja, het is van één dag. Helaas gaat er regelmatig ook geld op aan nieuwe jurken en dergelijke," ze liet hem de inhoud van haar kledingkast zien. "Als je je in hogere kringen wilt begeven, dan moet je jezelf er ook naar kunnen kleden. Als de mannen namelijk voor een simpel grietje wilden gaan, zouden ze er wel een van straat plukken. Helaas zal dit kistje dus al snel weer leeg zijn denk ik."

Arion

'Maar...met al deze jurken kun je toch een eind vooruit? Kun je geen eigen huis kopen?' Hij keek haar verloren aan. 'Ik vind het een vreselijk idee dat...' Al die vreemde vieze kerels aan je zitten. '...je jezelf moet verkopen voor geld. En dat je leven lang zou moeten doen. Je bent een slimme vrouw. Je zou met dit geld een opleiding kunnen volgen of een eigen winke kunnen beginnen of...' Hij zuchtte eens diep. 'Ik snap dat je hier niet gemakkelijk wegkomt, maar het is moeilijk te accepteren. Ik dacht dat slavernij verboden was door de Koning?' Hij keek Cyan aan en voelde toch een vreemde sympathie voor haar, al had ze hem nu min of meer in de val gelokt. 'Als ik hier werk, zal ik toch niet zoveel verdienen als jij? Ik bedoel...hoeveel klanten zou ik nu eenmaal trekken?' Hij was zover hij wist niemands ideaalbeeld. Hij was niet stevig gebouwd, niet gespierd, behoorlijk mager en had een te smal, hartvormig gezicht met een ronde kaaklijn in plaats van de brede, vierkante kaak waar de vrouwen met bosjes voor vielen. Om van zijn gebrek aan baardgroei maar te zwijgen. Nee, hij was alles behalve een mannelijke man. Het enige positieve wat hij ooit vn een vrouw gehoord had zolang hij zijn kleding nog droeg was geweest dat hij "schattig" was. Daar had hij verdomme niets aan toch?

-Tobias-

"Sorry, maar je komt net te laat," zei Tobias, terwijl hij het touw vastpakte dat door zijn kameraden naar hem toegeworpen was. Hij pakte de prinses iets anders vast, weer om haar middel net zoals hij had gedaan toen hij zich aan t touw vast moest houden om uit haar kamer te komen. Hierna zette hij zich af en zweefde hij even in de lucht, tot zijn maten hem op een klein scheepje zouden trekken. Natuurlijk was dit nog niet het grote rebellenschip, maar ze hoefde nog maar een kleine afstand af te leggen om dat te bereiken.

---

-Cyan-

"En wat dan? Dan krijg ik een fatsoenlijke baan en ga ik meer belasting moeten betalen dan dat ik verdien. Ga ik me dagenlang moeten uitputten voor een snee brood, terwijl ik hier enkel een uurtje op mijn rug hoef te liggen en dan alweer een week of twee redelijk vooruit kom. En de koning ontkend het bestaan van dit huis, dus het enige wat ik hoef af te dragen is aan Floretta. En dat is slechts een tiende. Ik hoef hier maar eens per week op te dagen en dan zit het al goed..." En de rest van de week ben ik tenminste vrij. "De koning heeft wel meer verboden wat in praktijk helemaal niet verdwenen is en doet zelf net zo goed mee aan die verboden praktijken." Toen hij over zichzelf was begonnen, had ze hem eens goed bekeken. "Je ziet er trouwens niet verkeerd uit hoor, er zullen er genoeg langskomen die gebruik zouden willen maken van je diensten. Maar wie weet kan ik Floretta overtuigen dat je toch niet zo goed bent als ik dacht... Misschien kun je hier nog wegkomen en op zoek gaan naar een fatsoenlijke baan."

Aaricia keek Naar Matthew die achter hen aan rende. Maar haar gezichts uitdrukking veranderde niet. "Sorry, maar je komt net te laat," hoorde ze haar ontvoerder zeggen waarna ze opnieuw rond haar middel werd gepakt. Weer klampte ze zich aan hem vast toen hij slechts aan een touw hing met haar. De afstand van haar raam naar de grond was veel, maar van hier tot aan wat er dan ook beneden was was velen malen groter. Ze had haar ogen weer stijf dicht geknepen om maar niet te hoeven denken aan wat er onder haar was. Ze voelde hoe ze over de reling van een schip werd getrokken en opende haar ogen weer. Ze keek naar de grote mannen die haar en haar ontvoerder naar boven hadden getrokken en deinsde toch wat achteruit door hun verschijningen. Ze keek achterom waar ze Matthew nog zag staan. Ze slikte waarna ze haar blik weer op de rebellen richtte immers voelde ze zich niet bepaald op haar gemak in deze omgeving. Waarom had ze ookalweer niet geroepen toen ze de kans had? wellicht was Matthew dan wel optijd geweest, dan had ze nu niet hier gestaan maar werd ze nu veilig en wel terug gebracht.

Matthew

'Prinses Aaricia!' Nee toch, hoe moest hij nu bij haar komen zonder versterking? Het was onmogelijk om in zijn eentje een grote groep rebellen te lijf te gaan. Hij moest versterking halen. Sowieso zouden de ontvoerders losgeld vragen voor een lid van het koninklijk huis, ze was veel te veel waard om zomaar de keel door te snijden. Matthew zag hoe het schip verdween in de verte en hij voelde zich een beetje machteloos worden. Hoe had het zo af kunnen lopen? Vlug zette hij pas richting het paleis om de ontvoering te meldden.

Lev

Hij sjokte de deuren van het paleis door. Een kort knikte naar zijn collega's en door de trappen op en de gangen door. Hij had een pull bier op. Dat moest toch kunnen voor je ging werken? Hij had gehoord van de dubbele bewaking nou hij was benieuwt. Hij moest Matthew aflossen en dan de avond met Tobias en Kenny afmaken, voor er vervangers voor die twee zouden komen.
Kenny zat beduusd tegen de muur toen Lev boven aan kwam. Met een frons op zijn gezicht liep Lev dichterbij. "Zijn de plannen veranderd? Geen dubbele wacht?"
Kenny keek hem schuin en een beetje pissig aan. "Nee gek, iemand heeft me buiten westen gemept. De prinses Matthew en Tobias zijn weg."
Lev keek hem schaapachtig aan. "Waarheen dan?"
"Weet ik veel!" Kenny werkte zichzelf op zijn voeten. "Ik werd neer gemept en werd wakker met een bult op mijn kop en die drie waren verdwenen. Misschien is het een ontvoering snugger?"
Lev keek Kenny aan en knikte langzaam. "Ohja. Heb je er al melding van gemaakt?"
Kenny zuchtte en sloeg zichzelf tegen het hoofd. "Als jij dat nou gaat doen."
Lev keek hem nog even aan en draaide met zijn ogen. "Oké dan ben al weg."

Arion

het was op dat moment dat hij door haar woorden het besluit nam waar hij later vast en zeker nog spijt van zou krijgen. 'Nee, ik blijf wel. Ik wil hier niet meer weggaan zonder jou.' Hij bloosde niet eens toen hij dat eruit had geflapt, al ging hij vlug verder met praten zodat ze erniet teveel aandacht aan zou besteden. 'En als het werkelijk zo goed verdient, wat ik snel genoeg zal ondervinden, veronderstel ik, zal ik al snel genoeg geld hebben om mijn familie een beter bestaan te geven. Dan kan ik hier weg wanneer ik dat wil. Over een week, over een maand desnoods. Als ik genoeg verdiend heb kan ik weg wanneer ik dat wil. Floretta zal me heus niet zoveel waard achten dat ze me naar een ander schip zal laten volgen. Dat zijn vermoedelijk praatjes om de mensen hier bang te maken.'
En een deel van mijn goud kan ik gebruiken om jou hier weg te krijgen.

-Cyan-

"Wat jij wil," zei Cyan. "Maar zeg me naderhand niet dat ik je niet gewaarschuwd heb." Gelukkig had zijzelf geen familie om voor te zorgen, ze had vroeg genoeg voor zichzelf leren zorgen en dat was haar prima bevallen. Alleen haar moeder had ze nog wel eens gemist, maar die rol had Floretta voor haar vervuld. Toen drong de betekenis, de mogelijke betekenis van zijn woorden aan haar door. Ze besloot dat ze misschien toch maar beter wat kon zeggen. "Als je je trouwens bezig gaat houden met dit beroep, raadt ik je aan niet verliefd te worden." Terwijl ze dit zei, glimlachte ze naar hem.
"Ik zou morgenavond je de verdere beginselen bij kunnen brengen, denk ik. Momenteel heb ik behoefte aan een beetje slaap." Ze wilde onder haar dekens kruipen toen ze zich bedacht dat het toch veel beter sliep zonder haar jurk aan. Uittrekken zou nu echter geen probleem zijn, Arion zou wel meer te zien krijgen de komende tijd. Maar misschien kan ik het ook als een leermoment gebruiken. "Hoewel," zei ze opeens poeslief, "kom eens hier en wees eens zo vriendelijk me te bevrijden van dit kledingstuk."

---

-Tobias-

Niet veel later stonden ze op het grote rebellenschip en voeren ze weg. Tobias keek nog even anar beneden, om Matthew verslagen te zien staan. Ach hij heeft het geprobeerd. Tobias keek even om zich heen, maar zag dat de andere rebel nog niet teruggekeerd was. Toch maakte hij er zich geen zorgen om, elke rebel vond uiteindelijk wel zijn weg terug naar de groep.
"Bij deze presenteer ik jullie de hoogheid, prinses Aaricia," zei hij met een zelfvoldane grijns naar zijn maten.

Een luid gelach en gejoel was te horen toen de jongen haar presenteerde aan de rebellen. Ze deinsde wat achteruit en keek de groep rond. "Ik zal ervoor zorgen dat geen haar op je mooie hoofdje gekrenkt gaat worden, vertrouw me maar." Hoorde ze de jongen in gedachte nogmaals zeggen, de jongen die haar had weggenomen, maar wiens naam ze niet kende. Toch, aangezien ze nu in een onbekende omgeving was met mensen die haar niet allemaal Even vriendelijk zouden behandelen besloot ze dat het misschien beter was om iemand te vinden die nog een beetje betrouwbaar leek, of waar ze zich nog een beetje veilig bij voelde. Ze besloot zich dan ook maar iets wat te verschuilen achter haar ontvoerder. hij zou haar niets doen als ze zich niet zou verzetten, toch?

-Tobias-

Tobias voelde hoe ze weer bescherming bij hem leek te zoeken, met de keer voelde hij zich meer gevleid. Opeens maakte een van de rebellen zich los van de rest en nam het lef om de prinses uitgebreid met zijn ogen te bestuderen, haast of hij haar uit aan het kleden was. Toen de man zijn hand wilde uitsteken om haar aan te raken, sloeg Tobias deze weg.
"Ahhh toe... Nu ze hier is kunnen we toch heus wel plezier met haar maken?" zei de man.
Een van de vrouwelijke rebellen gaf al antwoord voor Tobias wat kon zeggen.
"Hou je in jij, je weet dat ze geschonden weinig waard is."
De man droop teleurgesteld af. "Een man wil ook wel eens een verzetje... Vooral als we alleen maar met jullie opgescheept zitten..."
Tobias besloot de twee met rust te laten en ze hun gezellige onderonsje ietwat meer privé af te laten maken.
"Kom," zei hij, terwijl hij haar naar haar verblijfplaats zou leiden. Het was een van de weinige hutten op het schip, eenvoudig maar comfortabel. Daar ze een gevangene was, zou ze apart moeten verblijven van de bemanning. En omdat ze zeker moeten zijn dat haar waarde niet zou dalen, zou ze ook wel fatsoenlijk behandeld worden. Alleen haar vrijheid was ze kwijt. En haar kledingkast gevuld met belastinggeld.

Aaricia keek op toen een man haar kant uit stapte. Hoewel het niet aan haar gezicht af te lezen werd ze doodsbenauwd van de manier waarop hij haar aankeek. Angstig, pakte ze Tobias zijn bovenarm beet en verschool ze zich nog verder achter hem toen de man zijn hand naar haar uitstak. De manier waarop de man over haar sprak beangstigde haar. Ze keek op naar de vrouw die het toen plots voor haar opnam. en hoewle ze haar best wel dankbaar aan wilde kijken wist ze niet beter dan haar gezicht op de zelfde neutrale uitstraling te laten. "Kom," zei de jongen toen tegen haar. Aaricia keek op naar hem en volgde hem gedwee naar de hut, hij zou haar niets aandoen. Dat had hij beloofd. Eenmaal in de hut sloeg ze haar armen om haar middel heen. Het kon haar niet zoveel schelen dat ze op een plek was met weinig luxe, immers droomde ze daar vaak genoeg over. Maar het feit dat er buiten deze hut mannen waren die haar zagen als lustobject.. Ze rilde. Misschien had ze gehoopt dat het een spannend avontuur kon worden toen ze zich liet overhalen met deze jongen mee te gaan, maar nu ze hier was wist ze niet of ze wel zo'n zin had in dit avontuur. Ze keek de jongen aan. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze toen met een zachte stem.

Arion

"Als je je trouwens bezig gaat houden met dit beroep, raad ik je aan niet verliefd te worden."
Wel, dacht hij wrang, dat zou geen probleem voor hem worden. Hij wás immers al verliefd en het had weinig zin het te ontkennen.
Ze glimlachte naar hem en hij dacht dat hij ter plekke zou kunnen smelten. Hij waakte er wel voor om weer zo oenig naar haar te staan gapen. Niet nu hij wist waar haar lippen vermoedelijk waren geweest. De lippen waarmee zij hem gekust had. Vervloekt! Hij kon eveneens niet ontkennen dat een duister deel van hem prettige rillingen voelde bij het idee dat zij hem zou moeten bijbrengen wat er van hem verwacht werd.
Doe niet zo stom, idioot. Daar hebben ze vast boeken met plaatjes voor.
'Ik zou morgenavond je de verdere beginselen bij kunnen brengen, denk ik. Momenteel heb ik behoefte aan een beetje slaap,' zei Cyan, voor ze even na leek te denken. Ze was al op haar bed gaan zitten
Zou ik daar ooit met haar mogen liggen? Hij werd kwaad op zichzelf.
"Hoewel," zei ze opeens poeslief, "kom eens hier en wees eens zo vriendelijk me te bevrijden van dit kledingstuk."
Arions mond viel open van verbazing. 'Je...je bedoelt je onderkleding?' hij vervloekte zichzelf omdat hij iets te gretig klonk en iets te schor. Of hoorde alleen hij dat? hij hoopte van wel. Verdomde helleveeg dat ze was.

-Cyan-

"Natuurlijk bedoel ik mijn onderkleding, zover ik weet heb ik niets anders meer aan..." Ze zette een onschuldige blik op, een blik waarvan ze wist dat ze er al veel mannen gek gemaakt mee had. Langzaam stond ze op en ging ze bij hem staan. Cyan streek met haar vinger langs zijn borst naar beneden, haar blik volgde haar hand. "Je hebt al eerder gezien hoe ik het liefste slaap."

Arion

Dat was waar. Hij had haar al eerder naakt gezien. Maar toen was hij niet degene geweest die haar uit had moeten kleden. En de machinekamer was werkelijk niet zo...intiem als deze kamer met zijn kaarslicht en uitnodigende zachte bedden. Hij dacht gek te worden van haar blik. Beantwoordde ze nu zijn hartstocht? Ja toch? of was het weer een truc? Zijn verstand en zijn verliefdheid vochten op leven en dood om de overhand, leek het.
'Ik...oké...ik help wel.' stamelde Arion, zowel verbaasd als verrukt. Misschien...heel misschien zou ze hem nu kussen. Ze had hem tot nu toe geholpen. Dat kon ze toch niet puur uit eigenbelang hebben gedaan? Niet nu ze hem hier had, overgeleverd aan Floretta, en ze eigenlijk alles al van hem had wat ze kon willen, maar hem toch naar zich toe wenkte. Na enig aarzelen boog hij zich om de plooi van haar onderrok op te tillen. langzaam en voorzichtig, om haar nergens in te verstrikken en tegelijkertijd zwelgend in dit korte moment van zaligheid, begon hij haar onderjurk omhoog te schuiven. Hij liet het zo lan mogelijk duren zonder te traag te zijn en keek meer naar haar gezicht dan naar de rest van haar lichaam, hoe verrukkelijk dat ook was. Het liefst wilde hij nu een spoortje goedkeuring vinden. Een bewijs dat ook zij van het moment genoot. Al wat het maar een beetje.

-Cyan-

Ze glimlachte terwijl hij bezig was, hij wist blijkbaar hoe hij een vrouw zich gewaaardeerd kon laten voelen. Alhoewel hij wel zou moeten leren dat er hier ook klanten kwamen die op zoek waren naar minder tederheid. Dat komt later wel. Cyan lette op hoe hij naar haar keek en hoewel er al velen naar haar gekeken hadden, weinig hadden zich daarbij op haar gezicht geconcentreerd. Er was wat met die blik, wist ze. Ze kon er alleen de vinger niet op leggen wat.
Op het moment dat haar jurk de grond raakte deed ze een stap achteruit. Even twijfelde ze of het was om de controle weer terug te krijgen, of om het te bevestigen. Het maakte haar weinig uit. Cyan zou de les uitvoeren zoals ze het in gedachten had gehad, ookal had hij anders gereageerd dan ze verwacht had van een man.
"Les 1," zei ze toen ze buiten zijn bereik stond. "Binnen deze muren bepaalt de vrouw wat er gebeurt." Vervolgens liep ze naar haar bed en nestelde ze zich onder de dekens. "Weltrusten."
Ze wilde kijken hoe hij erop zou reageren, maar ze wist dat als ze het te opvallend zou doen, het effect van haar actie verloren zou gaan. Dus deed Cyan het eindelijk maar niet.

Arion

Hij bleef besluiteloos met haar onderjurk in zijn handen staan toen ze zich zomaar ineens onder de dekens nestelde en hem welterusten wenste. Zonder hem zelfs maar aan te kijken.
"Les 1,Binnen deze muren bepaalt de vrouw wat er gebeurt."
Hij was zowel nijdig als teleurgesteld. Had ze hem haar kleding laten uittrekken enkel en alleen om hem een lesje te leren? Hij keek smachtend naar haar naakte schouders en het stukje rug dat nog niet bedekt was door de dekens. Haar lange zwarte haren vielen als een golvende zee over haar hoofdkussen. Ze was prachtig. En zo onbereikbaar als de grond beneden dit schip. Hij vouwde korzelig de onderjurk op, net iets minder netjes dan hij anders had gedaan, en legde hem op haar stoel bij haar andere kleding.
'Welterusten, Cyan.' Hij zuchtte eens en liep toen langs alle lampen om ze uit te doven. Toen ging hij op de bank liggen in de hoop een gemakkelijke houding te vinden. De bank was schoon, rook fris en sliep tien maal zachter dan zijn veldbed, maar toch duurde het naar het scheen een eeuwigheid voor hij de slaap kon vatten. Hij printte zich de regel goed in zijn hoofd.

-Cyan-

De volgende ochtend werd ze gewekt door het licht wat haar kamer binnenviel. Ze keek even of Arion ook al wakker was, maar zag dat hij nog sliep. Dat komt mooi uit voor les twee. Cyan tapte uit bed en ging bij hem op de bank zitten. Haar handen gleden zachtjes over zijn huid, zoals ze wel vaker bij haar klanten deed in de ochtend. Diegenen die betaalden voor een hele nacht rekenden de ochtend er namelijk ook bij, en door dit soort dingen wilden ze wel eens meer betalen dan afgesproken.
"Goedemorgen, Arion," fluisterde ze in zijn oor. "Klaar voor de volgende les?"

Matthew

Toen Matthew bij de poort van het paleis aan kwam voelde hij een onaangename steek in zijn onderbuik. Hoe moest hij dit nu vertellen? Heer, uw dochter is ontvoert. Ik heb de dader laten gaan, maar geen zorgen, ze vermoorden haar heus niet. Natuurlijk, straks werd hij nog uit zijn functie ontheven. Wacht, dat kon hij niet laten gebeuren. Dan was al zijn harde werk voor niets geweest. Vlug zette hij pas richting de troonzaal en zag opeens dat er een wachter voor hem opdook. Het was Lev. 'He, wat doe jij nu in deze vleugel van het paleis?' Vroeg hij verbaasd terwijl hij hem tegemoet liep.