Mythica

Schimmige toortsen zorgden voor licht in de gang waar ze doorheen liep, ze lieten schaduwen achter die maakten dat ze haast wenste dat er geen licht was. Van achteren hoorde ze een schrapend geluid, alsof iets zwaars zich voort probeerde te slepen naar haar toe. Ze draaide zich om, maar zag niets in het lange stuk gang dat ze al achter zich had gelaten. Waarom ging ik ook alweer hierheen? Te nieuwsgierig, alweer? Avonturendrang? Het was die stomme ingang geweest… Het zag er zo onnatuurlijk uit, zo vreemd en tegelijkertijd zo niet menselijk, ik moest wel kijken.
Ze versnelde haar pas, in de hoop snel een wat veiligere plek te vinden. Op dat moment merkte ze op dat het aantal toortsen aan de wand minder begint te worden. Ze probeerde vooruit te kijken en zag dat het erop leek dat er al snel geen toortsen meer gingen zijn. Gauw greep ze er een uit zijn houder, voor ze het kon vergeten. Het licht is dan wel niet zo geweldig, het donker is nog ergens. Even liep er een rilling over haar rug. Ze hoorde het schrapende geluid weer, het leek zelfs dichterbij.
Ze schrok, het leek of iets zachts en pluizigs tussen haar benen door schoot. Ze keek opzij en zag dat haar schatje nog niet van haar schouder afgegaan was. Wat is het dan?. Ze draaide zich om en zag een kat te zitten, verder weg dan ze verwacht had dat het in de tijd van het omdraaien kon komen.
“Kom maar liefje,” zei ze zacht, terwijl ze op haar hurken ging zitten en haar hand naar het dier uitstak. Ze voelde hoe fluffy op haar schouder begon te springen, jaloers waarschijnlijk. “Stil jij,” zei ze tegen het pluisbeestje, “wij hebben straks nog alle tijd.”
De kat kwam spinnend op haar af en begon haar kopjes te geven. Maar ze merkte dat er iets niet klopte. De vacht voelde niet aan alsof het kattenharen waren. En als iemand weet hoe kattenharen moeten voelen… De kat keek haar aan, de felpaarse ogen leken licht te geven in het donker. Paarse ogen? Bij een dier? Nog nooit gezien…
Ze trok haar hand terug en zag hoe op dat moment het wezen begon te veranderen, snel krabbelde ze overeind. Dit gaat fout… Voor het wezen haar achterna kon komen, begon ze met rennen, harder en harder, de fakkel nog steeds in haar hand. En dan opeens is het helemaal donker om haar heen. Toch voelde ze het, hoe de ruimte om haar heen verandert was. Ze voelde dat het niet zo smal meer was, maar ruim. “Hallo?” Haar stem echode door de ruimte, het klonk er hol, immens. Ze zou niet eens meer weten waar ze vandaan was gekomen. In een poging meer te weten te komen stak ze haar toorts in de lucht. Het leek iets te helpen, ze kon zover zien als de dichtstbijzijnde muur was. Aan die muur hing ook en fakkel, in de hoop dat diehet ook zou doen, probeerde ze hem aan te steken met de fakkel die ze in haar hand had. Als in een kettingreactie zag ze alle fakkels in de ruimte aan gaan.
Het plotselinge licht maakte dat de oude bewoners er kwaad vandoor vlogen, de wind van de vleermuisvleugels zorgde ervoor dat alle fakkels even flakkerden. Beschermend hield ze haar armen voor haar gezicht, maar de vleermuizen vlogen al met een ruime boog om haar heen. Voorzichtig kijkt ze om zich heen, de paarse lijnen vanhet pentagram op de vloer maken haar onzeker. Net als de boekenstandaard met het antiek ogende boek in het midden ervan. Toch trok het haar ook aan, ze wilde zien wat erin stond. De deuren om haar heen waren haar niet eens opgevallen, alsof het zo normaal was om zoveel deuren te zien.
Ze wilde op het boek aflopen, maar hoorde toen weer iets. Geschrokken keek ze op en zag ze het wees weer. Groot nu, imposant en zeer gevaarlijk ogend. En dichtbij, vooral erg dichtbij Ze voelde hoe ze bijna versteende, hoe de blik van het wezen haar vast leek te houden. En daarna dwong het haar achteruit. Stap voor stap, tot ze de klink van een deur in haar rug voelde prikken. Het wezen leek haar te dwingen de deur te openen en naar binnen te gaan. Emena besloot dat het maar het beste was er ook naar te handelen. Ze wilde er niet graag achter komen wat het wezen allemaal kon. Zeker niet omdat de klauwen er nogal scherp uitzagen.